Gina Lollobrigida was een Italiaanse actrice, de laatst levende ‘seksbom’ van de gouden jaren van Hollywood; tenminste als je Brigitte Bardot en Sophia Loren buiten beschouwing laat. Bardot en Loren leven nog en zijn respectievelijk zeven en zes jaar jonger dan Gina.

Lollobrigida was een uiterst knappe vrouw met een smalle taille en een grote boezem. Zij werd vaak de mooiste vrouw ter wereld genoemd, een titel die zij deelde met Loren én Bardot. Mooiste vrouw. In de oudheid was dat Helena van Troje.

Men zoekt vergeefs naar naaktfoto’s van Gina. Men vindt er wel van Loren (naar mijn mening eigenaar van een der mooiste paar borsten): er is de ‘wet T-shirt’-achtige scène in Boy on a Dolphin; en in de publiciteitsfoto’s voor de film Era lui… sì! sì! toont ze haar blote borsten. Maar genoeg over Loren want het gaat hier over Lollobrigida.

Naakt

Men vindt geen naaktfoto’s van Gina. Men vindt naaktfoto’s van Bardot, in Le mépris bijvoobeeld, plat op haar buik gelegen. In 1974 laat ze zich in een magazine volledig frontaal naakt zien. Maar van Gina? Alleen die van haar poep in René Clairs Les Belles de nuit van 1952, en dan nog niet eens in alle versies. De jaren vijftig en zestig waren namelijk de de tijd dat voor verschillende markten verschillende versies van films opgenomen werden. Niet alle censors waren namelijk even streng. Het was ook de tijd dat Europese films opgekocht werden door Amerikaanse distributeurs die er dan extra naaktscènes voor opnamen, maar dat is weer een ander verhaal.

Seksbom

De term ‘seksbom’ wordt al lang niet meer gebruikt maar het had in de naoorlogse periode in elke taal wel een equivalent. In het Amerikaans Engels was dat bombshell en in het Italiaans was dat maggiorata.

De term Maggiorata heeft een even complexe als amusante ontstaansgeschiedenis. in 1952 speelt Gina mee in een filmsketch die alludeert op het verhaal van Phryne, een episode uit de Griekse oudheid. Phryne was toen een sekswerker, niet zo maar een – ze was een van de rijkerds van haar tijd – die terechtstaat voor een zware misdaad maar vanwege haar mooie borsten door haar advocaat vrijgepleit wordt. De episode is het onderwerp van een mooi schilderij van de kitschschilder Jean-Léon Gérôme die Phryne toont op het moment dat haar advocaat de tuniek van haar lijf rukt om haar volledige naaktheid aan de jury te tonen.

In de filmsketch uit 1952 staat ook Gina terecht – voor moord als ik me niet vergis. Ze draagt een kledingstuk dat haar decolleté accentueert. Eerst gebaart haar advocaat (Vittorio De Sica) nog dat ze zich wat zediger moet tonen en haar sjaal rond haar borst moet draperen. Maar wanneer hij doorheeft welk effect de poitrine van Gina op de jury heeft, spoort hij haar aan de borst trots vooruit te steken. Op het einde van zijn verdediging betoogt hij:

‘Is het niet diezelfde wet van ons die voorschrijft dat ‘geestelijk gehandicapten’ worden vrijgesproken? Nou, waarom zou een ‘fysisch bevoordeelde’ als dit formidabele schepsel niet worden vrijgesproken?’

De advocaat in ‘Il processo di Frine’

In het origineel Italiaans klinkt het minorati psichici (‘geestelijk gehandicapt’) en maggiorata fisica (‘fysiek vermeerderd’ of ‘fysiek bevoordeeld’), de tegenstelling tussen minorato en maggiorato laat zich maar moeilijk vertalen.

Maar na die film noemt men in Italië rondborstige en breedheupige vrouwen maggiorate en dat soort vrouwen zou pas uit de mode gaan op het einde van de jaren zestig , met de komst van Twiggy.

Oorlog der boezems

Bij ons noemde L.P. Boon dit cultuurfenomeen de ‘oorlog der boezems’ en over dat borstenopbod zij hij in De Paradijsvogel:

‘Een zekere Marilyn Monroe kwam aan bod, men pakte met een Gina Lollobrigida uit, en men zocht overal tot Sabrina was gevonden. Men noemde het ‘de oorlog der boezems’ […] na haar verschenen Tempest Storm en Iris Bristol, […] zij bezaten 42 duim omvang […] beiden werden zij wat later in de schaduw gesteld door Meg Styles die nog een halve duim meer bezat. […] toen werd Jeanne Martin ontdekt, die 43 duim bezat [en] ergens uit een slop kwam Sherry Knight opdagen. Zij bezat 44 duim. Het was geen boezem meer, het was een uier.’

De Paradijsvogel van L.P. Boon

De tijd van de maggiorate moet geen prettige tijd geweest zijn voor mooie vrouwen in de cinema; maar goed, tegelijkertijd was het ook hun fortuin.

Eens de menopauze eraan komt is het gedaan met dat succes. Dus als Gina de vijftig is gepasseerd, is haar rol als ‘seksbom’ uitgespeeld. De filmprojecten drogen op. Ze wordt fotojournalist en scoort een interview met Fidel Castro die ze een erg lieve man noemt. Later ging ze in de politiek. Met matig succes. Ze zal altijd als rondborstige schone herinnerd worden.

Rust zacht Gina.