Twee Spaanse regisseurs sterven op twee dagen tijd. De oogst is goed. Ook deze regisseur, Agustí Villaronga, dacht ik net als de vorige geen aandacht waard. Tot ik In a Glass Cage (1986) onderzocht.
In a Glass Cage, Tras el cristal in het Spaans, is het verhaal van holocaustkinderverkrachter Klaus die na een zelfmoordpoging in een een ‘ijzeren long’ belandt omdat hij – afgezien van zijn hoofd – volledig verlamd is. Een ijzeren long is een cabine waarin je hele lichaam ligt, je hoofd steekt eruit. Het ding trekt zichzelf op de tonen van je hart vacuüm waardoor je borstkas zich uitzet en je ‘ademt.’
Een beetje in de stijl van Sitcom van Ozon, meldt een jongen zich aan om voor de verlamde man te zorgen. Angelo blijkt een vroeger slachtoffer van Klaus en hij begint de verlamde wreedaard zelf misbruiken.
En hier komt inspiratiebron Gilles de Rais aan bod. Gilles de Rais is de bekendste kinderbeul en verkrachter aller tijden. Georges Bataille schreef ooit zijn biografie. Ik las die en ik herinner me nog heel duidelijk hoe de Rais soms op de jongensborstkasjes ging zitten terwijl ze aan het sterven waren. Hij perste met zijn gewicht de laatste lucht uit hun jongenslijven en longen.
Dat doet Angelo ook met Klaus, waarna hij de stikkende man met mond-op-mondbeademing terug tot leven blaast. Als Angelo ophoudt met blazen snakt Klaus wanhopig naar de jongen zijn adem.
Heel wreed.
De film krijgt al vrij snel een surrealistische wending maar het blijft een werkelijk nare film, eens te meer omdat alles in stijl en schwung baadt.
Eugenio Martín was een Spaans filmregisseur die voornamelijk herinnerd zal worden voor zijn film Horror Express (1972), een film met de horrorhelden Christopher Lee en Peter Cushing.
De film speelt zich af op een 19de-eeuwse trein, onderweg van Siberië naar Europa. Ook op de trein: een kist van een antropoloog met een opgegraven bevroren stoffelijk overschot dat wel eens de ‘missing link’ zou kunnen zijn. Er blijkt een wezen in die verzameling botten te huizen die de passagiers een voor een afmaakt.
Ik ben benieuwd of dit in 1972 in een Vlaamse krant gerecenseerd werd en wat men er dan over zei.
Het plot is slim, de dialogen goed geschreven en het geheel is uiteraard onpretentieus.
Heel aardig is het plotelement van de optografie, het geloof dat iemand voor hij sterft het laatste wat hij zag op zijn netvlies bewaart.
Marcel Zanini was een in Turkije geboren Franse muzikant best gekend voor zijn song “Tu veux ou tu veux pas” (1969).
“Nem Vem Que não Tem” (1967)
Enfin, ik zeg zijn song, maar het was helemaal zijn song niet. Hij vertaalde of hij zong een vertaalde versie van “Nem Vem Que não Tem” (1967) van Carlos Imperial, een lied eerst op de Braziliaanse markt gebracht door Wilson Simonal voor Odeon.
De versie van Bardot.
Jullie kennen het nummer van de versie die Bardot uitbracht in 1970.
Recensie van 2001 door Tom Nairn in het tegencultuurmagazine Oz, de Londense versie. 1968.
Tom Nairn was een Schots academicus en politiek filosoof. Hij schreef “Kubrick’s 2001 A Space Odyssey – The Worst Trip Ever” (1968) in het magazine London Oz.
2001 A Space Odyssey is een van de saaiste films ooit.
Gina Lollobrigida was een Italiaanse actrice, de laatst levende ‘seksbom’ van de gouden jaren van Hollywood; tenminste als je Brigitte Bardot en Sophia Loren buiten beschouwing laat. Bardot en Loren leven nog en zijn respectievelijk zeven en zes jaar jonger dan Gina.
In Notre-Dame de Paris (1956) toont Gina dat ze kan dansen.
Lollobrigida was een uiterst knappe vrouw met een smalle taille en een grote boezem. Zij werd vaak de mooiste vrouw ter wereld genoemd, een titel die zij deelde met Loren én Bardot. Mooiste vrouw. In de oudheid was dat Helena van Troje.
Men zoekt vergeefs naar naaktfoto’s van Gina. Men vindt er wel van Loren (naar mijn mening eigenaar van een der mooiste paar borsten): er is de ‘wet T-shirt’-achtige scène in Boy on a Dolphin; en in de publiciteitsfoto’s voor de film Era lui… sì! sì! toont ze haar blote borsten. Maar genoeg over Loren want het gaat hier over Lollobrigida.
Naakt
Men vindt ook naaktfoto’s van Bardot, in Le mépris bijvoobeeld, plat op haar buik gelegen. In 1974 laat ze zich in een magazine volledig frontaal naakt zien. Maar van Gina? Alleen die van haar poep in René Clairs Les Belles de nuit van 1952, en dan nog niet eens in alle versies. De jaren vijftig en zestig waren namelijk de de tijd dat voor verschillende markten verschillende versies van films opgenomen werden. Niet alle censors waren namelijk even streng. Het was ook de tijd dat Europese films opgekocht werden door Amerikaanse distributeurs die er dan extra naaktscènes voor opnamen, maar dat is weer een ander verhaal.
Seksbom
De term ‘seksbom’ wordt al lang niet meer gebruikt maar het had in de naoorlogse periode in elke taal wel een equivalent. In het Amerikaans Engels was dat bombshell en in het Italiaans was dat maggiorata.
De term Maggiorata heeft een even complexe als amusante ontstaansgeschiedenis. in 1952 speelt Gina mee in een filmsketch die alludeert op het verhaal van Phryne, een episode uit de Griekse oudheid. Phryne was toen een sekswerker, niet zo maar een – ze was een van de rijkerds van haar tijd – die terechtstaat voor een zware misdaad maar vanwege haar mooie borsten door haar advocaat vrijgepleit wordt. De episode is het onderwerp van een mooi schilderij van de kitschschilder Jean-Léon Gérôme die Phryne toont op het moment dat haar advocaat de tuniek van haar lijf rukt om haar volledige naaktheid aan de jury te tonen.
In de ‘Il processo di Frine’ episode uit Altri tempi (1951) toont Gina dat ze acteren kan.
In de filmsketch uit 1952 staat ook Gina terecht – voor moord als ik me niet vergis. Ze draagt een kledingstuk dat haar decolleté accentueert. Eerst gebaart haar advocaat (Vittorio De Sica) nog dat ze zich wat zediger moet tonen en haar sjaal rond haar borst moet draperen. Maar wanneer hij doorheeft welk effect de poitrine van Gina op de jury heeft, spoort hij haar aan de borst trots vooruit te steken. Op het einde van zijn verdediging betoogt hij:
‘Is het niet diezelfde wet van ons die voorschrijft dat ‘geestelijk gehandicapten’ worden vrijgesproken? Nou, waarom zou een ‘fysisch bevoordeelde’ als dit formidabele schepsel niet worden vrijgesproken?’
De advocaat in ‘Il processo di Frine’
In het origineel Italiaans klinkt het minorati psichici (‘geestelijk gehandicapt’) en maggiorata fisica (‘fysiek vermeerderd’ of ‘fysiek bevoordeeld’), de tegenstelling tussen minorato en maggiorato laat zich maar moeilijk vertalen.
Maar na die film noemt men in Italië rondborstige en breedheupige vrouwen maggiorate en dat soort vrouwen zou pas uit de mode gaan op het einde van de jaren zestig , met de komst van Twiggy.
Oorlog der boezems
Bij ons noemde L.P. Boon dit cultuurfenomeen de ‘oorlog der boezems’ en over dat borstenopbod zij hij in De Paradijsvogel:
‘Een zekere Marilyn Monroe kwam aan bod, men pakte met een Gina Lollobrigida uit, en men zocht overal tot Sabrina was gevonden. Men noemde het ‘de oorlog der boezems’ […] na haar verschenen Tempest Storm en Iris Bristol, […] zij bezaten 42 duim omvang […] beiden werden zij wat later in de schaduw gesteld door Meg Styles die nog een halve duim meer bezat. […] toen werd Jeanne Martin ontdekt, die 43 duim bezat [en] ergens uit een slop kwam Sherry Knight opdagen. Zij bezat 44 duim. Het was geen boezem meer, het was een uier.’
De Paradijsvogel van L.P. Boon
De tijd van de maggiorate moet geen prettige tijd geweest zijn voor mooie vrouwen in de cinema; maar goed, tegelijkertijd was het ook hun fortuin.
Eens de menopauze eraan komt is het gedaan met dat succes. Dus als Gina de vijftig is gepasseerd, is haar rol als ‘seksbom’ uitgespeeld. De filmprojecten drogen op. Ze wordt fotojournalist en scoort een interview met Fidel Castro die ze een erg lieve man noemt. Later ging ze in de politiek. Met matig succes. Ze zal altijd als rondborstige schone herinnerd worden.
Yukihiro Takahashi was een Japans muzikant die buiten zijn geboorteland best gekend is als drummer en leadzanger bij Yellow Magic Orchestra.
“Computer Game” (1978) van YMO
YMO brak in de Verenigde Staten door met “Computer Game” (1978), een cover van “Firecracker” (1959) van de Amerikaanse lounge muzikant Martin Denny.
Het origineel van “Computer Game” was “Firecracker’ (1959) van Martin Denny
Net zoals die andere elektronica-helden van de jaren zeventig, Kraftwerk, raakten ze in de VS bekend door de Afro-Amerikaanse gemeenschap.
YMO brengt “Computer Game” live op Soul Train in December 1980
Op een aflevering van Soul Train brachten ze twee nummers: een cover van “Tighten up” van Archie Bell & the Drells en het bovenvermelde “Computer Game”.
“You Ain’t Seen Nothin’ Yet” (2012) van Lisa Marie Presley
Lisa Marie Presley was een Amerikaanse actrice en singer-songschrijver maar boven alles was ze de enige dochter van Elvis Presley.
Mevrouw Presley trouwde vier keer. Met Michael Jackson, Nicolas Cage en nog twee andere mannen en was moeder van vier kinderen. Een ervan pleegde zelfmoord toen hij twintig was.
Ze was bekend omwille van haar bekendheid, famous for being famous; en willens nillens was ze net als haar vader Elvis en haar ex-man Michael een tragisch slachtoffer van de cultuurindustrie. Maar zijn we dat niet allemaal?
“Truth” (1959), met Chico Hamilton, op de elpee That Hamilton Man
Dennis Budimir was een Amerikaans gitarist, lid van The Wrecking Crew, een in Los Angeles gebaseerde groep van sessiemuzikanten.
Als studiomuzikant speelde hij mee op zo’n negenhonderd filmopnames en ontelbare pop- en jazzplaten. Hij bracht maar een vijftal platen onder eigen naam uit.
Hij werd 84.
Er staat een filmpje op YouTube waar hij met Bill Frisell en Bob Bain speelt en waarop vooral Bain en Budimir herinneringen ophalen.
Jeff Beck werd tot de beste gitaristen van zijn generatie gerekend. Geboren in Londen, kwam hij voor het eerst in de schijnwerpers als lid van The Yardbirds met wie hij op zijn tweeëntwintigste “Shapes of Things” (1966) uitbracht. Datzelfde jaar – maar solo – bracht hij “Beck’s Bolero” uit.
“Beck’s Bolero” (1966) van Jeff Beck
“Shapes of Things” is samen met “Eight Miles High” (1966) van The Byrds een van de eerste successen van de psychedelische rock en zijn plaat Truth waarop hij “Shapes of Things” herwerkte haalt vaak ‘de beste platen ooit’ lijstjes.
Je kan Beck aan de zijde van Jimmy Page zien in het Yardbirds concert in de film Blowup (1966) van Antonioni, een erg knullige scène.
Na die beginperiode had Beck geen echte hits meer maar hij genoot het grootste respect van zijn collega muzikanten. Je zou hem een muzikantenmusicus kunnen noemen. A musician’s musician zoals de Engelsen zeggen.
