Robert Redford was een Amerikaans acteur, regisseur, producer en sekssymbool.
De uitvaart was een mislukking, ik had me slecht voorbereid en de tekst die ik bracht was een verhakkelde Wikipediapagina. Ik moest afwisselend denken aan de necrologisten van dienst bij de Belgische pers, hoe Geert Van der Speeten en Rob van Scheers vast hun necrologieën op voorhand schrijven, en aan de film Butch Cassidy and the Sundance Kid die ik de avond tevoren zag. Met name kon ik de schooljufscène maar niet uit mijn hoofd zetten waar ik — totaal op het verkeerde been gezet — met een mengeling van verwondering en seksuele opwinding naar had gekeken.
In die scène zien we hoe Redford zijn pistool op een vrouw richt en haar dwingt zich uit te kleden.
We zitten rond minuut 23.
We krijgen een long shot van een huis. Een vrouw komt aan en gaat binnen. Ze wordt door de camera gevolgd alsof je met haar mee het huis binnenwandelt. Ze maakt zich klaar voor de nacht. De camera gaat weer naar buiten, wij als kijker krijgen het gevoel een voyeur te zijn die zijn zin niet krijgt. Maar dan gaat de camera weer naar binnen, de vrouw komt onze richting uitgelopen en ze ziet iets dat haar angst aanjaagt, veel angst en ze schreeuwt:
–AAAAAHHHHH!
Redford zegt:
–Ga door, juf.
Zij ontkleedt zich verder.
–Het is oké. Let maar niet op mij. Ga door.
En verder.
–Maak je haar los.
En verder.
–Schud je hoofd.
En ik dacht de hele tijd, hij gaat haar verkrachten, hij gaat haar nemen tegen haar wil. Maar dan zegt ze plots, terwijl in haar ogen niets meer van de angst te lezen valt die je zou verwachten bij zo’n verkrachting, ‘waarom kan jij ook nooit eens op tijd komen?’
En toen had ik door. Ze kennen elkaar. Het is zijn meisje. Dit is een rollenspel.
Toen was het kwaad al geschied, nu moest ik mijn bed opzoeken in deze licht geagiteerde toestand.
En nu Robert begraven is, komt een van mijn doodgravers mij vertellen, een man tegen wie ik in vertrouwen bovenstaande vertelde, dat daar indertijd in academische kringen over geschreven is en hij toont mij het artikel “The Rape of the Schoolmarm” (1971) van William J. Free. Ik leg het op de stapel ‘te lezen.’
Rust zacht Robert.