Amanda Feilding liet ooit een gaatje in haar schedel boren om permanent verlicht te zijn, verlicht in de transcendente zin van het woord. In 1970 verblijdde ze de wereld met een twaalf minuten durende documentaire over die operatie, met boren en alles; afgewisseld met beeldmateriaal van haar lievelingsduif.

Dat schedelgaatjesboren was echt een ding, lange tijd schaafde men gewoon tot er een gat was. Men raadde het aan voor van alles nog wat voor, een beetje zoals aderlaten, dat ook millennia lang een beproefde remedie was voor allerlei aandoeningen.

Een van haar kompanen, schreef over zijn operatie, over zijn schedelboring met een tandartsboor een boek in 1975, Bore hole, en daar lezen we:

‘Na enige tijd klonk er een onheilspellend geluid en het geluid van borrelen. Ik trok de boor eruit en het borrelen ging door. Het klonk alsof er luchtbellen onder de schedel liepen terwijl ze eruit werden gedrukt. Ik keek naar de boor en er zat een stukje bot in. Eindelijk!’

‘… Toen ik de boor terugtrok, stroomde er een grote hoeveelheid bloed uit. In de spiegel zag ik het bloed in het gat op en neer gaan met de hartslag van de hersenen. Ik was opgetogen. Ik had mijn angst overwonnen en nu had ik ook mijn twijfel overwonnen.’

Rust zacht Amanda, ik heb je naast Timothy Leary gelegd.