In de film Tale of a Vampire (1992) komt Julian Sands ongemerkt het café binnen waar Suzanna Hamilton alleen aan een tafeltje zit. Hij gaat tegenover haar zitten maar zij merkt hem niet meteen op. Zij leest een boek.
— ‘Kent u hem?’
— ‘Dichter, romanschrijver, dramaturg, vroege voorloper van het surrealisme, Frans.’
— ‘Dat klopt.’
— ‘Weet u, u bent pas de tweede persoon die ik ontmoet die zelfs maar gehoord heeft van Forneret in Engeland, laat staan hem gelezen heeft.’
— ‘Een van mijn favoriete gedichten van Forneret is “Un pauvre honteux”. Kent u het?’
— ‘Het gaat over een uitgehongerde man die zijn eigen hand opeet.’
— ‘Ja, ik ken het.’
2023
Dertig jaar later zit mevrouw Hamilton in het bureau van Leonardo, de burgemeester van Dodenstad. Ze komt het graf van Julian bezoeken.
— ‘Weet u, mevrouw Hamilton, ik ken dat gedicht dat Julian toen vermeldde over die man die zijn eigen hand opat. Het gaat zo:’
Il l’a tirée
Le pauvre honteux
De sa poche percée,
L’a mise sous ses yeux;
Et l’a bien regardée
En disant : ” Malheureux ! “
Hij trok zijn hand uit zijn gerafelde zakken,
Vertaling JWG
Legde het voor zijn ogen;
Bekeek het met mededogen
En zegde: ‘Gij arme stakker!’
— ‘Mevrouw Hamilton, doet u het niet denken aan dat kinderrijmpje?’, vraagt Leonardo, te enthousiast.
Quand tu as faim,
anoniem Frans kinderversje
mange ta main.
Mais garde l’autre pour demain
Als ge honger hebt
vertaling JWG
Eet uw linkerhand
Maar spaar uw rechter
Voor de volgende dag
Leonardo merkt dat mevrouw Hamilton niet meer kan volgen. Tegen beter weten in gaat hij verder:
— ‘Julian was een mooie man mevrouw, zoiets is geen van ons in Dodenstad ontgaan. Toen wij hem voor het eerst zagen tijdens ‘A Room with a View’, oh wat was hij daar mooi in … toen is het begonnen … vanaf toen zijn we al zijn films gaan kijken … lang niet alles was goed, ‘Boxing Helena’ is misschien wel het dieptepunt maar hij zit ook in ‘Naked Lunch’ en ‘Leaving Las Vegas’. Maar in gelijk welke film hij zat, ik vond het altijd heerlijk om naar hem te kijken.’
Suzanna knikt berustend, ze weet niet meer hoe ze moet reageren op de ijlende hoofddoodgraver.
— ‘Vergeeft u mij.’
Leonardo legt zich eindelijk neer bij het feit dat niemand hem naar zijn zijwaartse gedachtenpaden is gevolgd en hij keert terug naar de werkelijkheid:
— ‘Ik heb Julian een heel geschikte plek gegeven. Naast Helmut Berger, Sergey Dreyden en Johan Leysen. Hier heeft u een plattegrond, u volgt dit pad, naar de acteurs.’
Rust zacht Julian.