Ik heb het gevoel dat ik de Spaanse actrice, danseres en zangeres Carmen Sevilla oneer aandoe door enkel haar flamenco-act in Europa di notte (1959) te tonen maar ik troost mij met de gedachte dat ik bij het overlijden van Gina Lollobrigida net hetzelfde deed. Magere troost. Ik schiet tekort. Maar is het mij daar ook niet om te doen? De kortst mogelijke connectie maken naar mijn universum? En het hart daarvan blijft allerlei lusten.

Bovendien is Europa di notte (1959), Europa bij nacht dus, verschrikkelijk boeiend. Het is een filmportret van de nachtclubscène van Europa en de film begint met een camera die over een miniatuurstad van ‘Europa’ zweeft, over het Colosseum, de Eiffeltoren, de Big Ben, de Spaanse Trappen terwijl een stem zegt:

‘Londen? Parijs? Berlijn? Moskou? Bah! Kies maar: De ene naam is net zo goed als de andere. Neem er geen aanstoot aan als we al aan het begin van onze reis een Seine tegenkomen die uitmondt in de Theems, voordat hij op de hoek van een Madrileens plein samenvloeit met de Tiber. Trouwens, het idee om de staten van Europa te verenigen, dat de politici als eerste denken te hebben bedacht, zat al in ons toen we er op schoolbanken van overtuigd waren dat Zürich de hoofdstad van België was en Warschau van Engeland. We probeerden al, ondanks het strenge toezicht van onze leraren, alle volkeren van Europa met elkaar te vermengen. Slechts één hoofdstad, één naam, in plaats van de vele die we van buiten geleerd hadden. Dit is een droom die elke nacht wordt gerealiseerd, wanneer de dagelijkse realiteit slaapt en de verbeelding ontwaakt.’

Openingsmonoloog Europa di notte (1959)

Volgens ons gingen mensen naar Europa di notte (1959) kijken voor het bloot dat er tegen het einde in kwam, als er bij de Crazy Horse wordt langsgegaan in Parijs en drie stripteaseuses hun ding doen. Heerlijk hoe de indruk van naakt gewekt wordt, zonder naaktheid te laten zien.

De jongere medewerkers van dit project, even heerlijk kitscherig als Mini-Europa in Brussel, gingen later aan de slag in de faux documentaire wereld van het mondo-genre.

Lagen we Carmen Sevilla niet uit het oog verliezen, zij is de reden dat we hier zijn. De scène waar Carmen Sevilla flamenco danst zit op een uur en twintig minuten.

Rust zacht Carmen.