Was het Luc Janssen van Krapuul de Lux die mij het nummer “No Charge” (1974) van Melba Montgomery heeft leren kennen?  Zo herinner ik het me althans.

Het nummer is een ode aan het moederschap. Een jongetje overhandigt zijn moeder een briefje met een lijst met alle klusjes die hij voor haar heeft uitgevoerd. Bij elk item op de lijst staat een bedrag:

‘Voor het maaien van de tuin – vijf dollar; voor het opmaken van mijn eigen bed deze week – één dollar; voor naar de winkel gaan – vijftig cent; en voor het spelen met kleine broer, terwijl jij ging winkelen – vijfentwintig cent; het vuilnis buiten zetten – één dollar; een goed rapport – vijf dollar; voor het harken van de tuin – twee dollar; totaal verschuldigd – veertien dollar vijfenzeventig.’

Ik hoor in mijn hoofd de lijst opgesomd door een jongetje met zo’n zeurderig zuiders nasaal accent, maar in werkelijkheid is het Melba zelf die de items overloopt.

Ze antwoordt zingend. Ze herinnert haar zoon aan alles wat ze voor hem gratis en voor niets heeft gedaan: negen maanden in zich gedragen, nachten naast zijn bed opgebleven, tijd en tranen gegeven, zich zorgen gemaakt, hem speelgoed, schoolgeld en kleding geschonken en zijn neus afgeveegd.

Ze deed dat allemaal moederliefde, en geen haar aan haar hoofd zou er ooit aan denken hem daar ooit iets voor in de plaats te vragen en dat, alles bij elkaar genomen, ‘de prijs van haar liefde gratis was’.

Het doet mij denken aan een van de meer penibele passages uit het oeuvre van opperneuroot Immanuel Kant die stelde dat een moeder die handelt uit instinct, uit moederliefde dus, minder goed bezig is dan een moeder die handelt uit plichtsbesef.

Maar dat is een ander verhaal; rust zacht Melba.