Ben Vautier stierf in Nice, Frankrijk, waar ik twee keer logeerde op een camping in een olijfgaard in een wijngaard.

Ben Vautier hoort tot zij die ‘het einde van de schilderkunst’ toejuichten, schrijft Geert Van der Speeten in De Standaard.

In de tweede helft van de twintigste eeuw verheugde men zich ten zeerste over dat nakende einde van de schilderkunst waarover voor het eerst gewag gemaakt wordt in de tekst “La peinture au défi” (1930) van Louis Aragon:

“De schilderkunst heeft niet altijd bestaan; we kunnen vaststellen wanneer ze is begonnen. En als haar ontwikkeling en haar momenten van grootsheid in onze hoofden kunnen worden gedramd, kunnen we ons dan niet ook haar perioden van verval en zelfs haar einde voorstellen, zoals elk ander idee?”

Louis Aragon

Ben Vautier heeft niet geschilderd. Mijn hoofd-doodgraver Jahsonic houdt van zijn A Flux suicide kit 1963), dat rare doosje met hulpmiddelen die de gebruiker belooft te helpen met het beëindigen van zijn leven.

Zelf bezocht ik ooit in het Pompidou de gereconstrueerde platenwinkel die hij in Nice gerund had tussen 1958 en 1972. Pompidou kocht die platenwinkel, ontmantelde hem en bouwde hem weer op in het Centre Pompidou als Le Magasin de Ben.

YouTube heeft een fragment waar Vautier onder andere stukken uit de folksong “Billy Boy” zingt. De YouTuber die dat clipje uploadde, gebruikte een foto van Gallery One in Londen ten tijde van Vautiers passage op Festival of Misfits (1962). Je vindt dat audiofragment op Fluxus Anthology (1989).