Iedereen moet eraan geloven, zelfs de koninginnen van het popsterrendom. Hun fans zullen hen nog enkele jaren herinneren nadat het laatste warme bloed in hun harten klotste, maar ook de liedjes die ze zongen zal men vergeten. Of misschien niet, misschien alleen hun stemmen, misschien zijn enkele van hun liederen wel tijdloos en gedoemd om eeuwig gecoverd te worden, net als “Hava nagila”, de oudste alom bekende popsong van dat tegenwoordig weer zo verguisde volk.

Jane Birkin stierf vorig jaar. Dit jaar is het de beurt aan Françoise Hardy.

Hardy was bekend voor composities als “Tous les garçons et les filles” (1962), “Comment te dire adieu” (1968) en “Message personnel” (1973).

“Tous les garçons et les filles” (Alle meisjes en jongens) schreef ze toen ze nog geen achttien was en het vertelt over hoe ze nog nooit een wederzijdse verliefdheid heeft meegemaakt en hoe iedereen hand-in-hand loopt en zij moederziel alleen tot eenzame toeschouwer veroordeeld is.

In “Comment te dire adieu” (Hoe je vaarwel te zeggen) zoekt Françoise manieren om van een geliefde afscheid te nemen. Gainsbourg werd aangezocht om een Franse tekst op een bestaande Amerikaanse melodie te schrijven en hij liet zich gaan in ‘exen’: kleenex, pyrex, silex, pretext en reflex.

En dan “Message personnel” (Persoonlijk bericht). Het verwondert me dat nog niemand het tijdens een dienst gebruikt heeft. Ik vermoed dat het een bijzonder efficiënte tranentrekker is. Mijn doodgraver Jahsonic zegt dat hij zinnens is het tijdens zijn begrafenis te spelen maar volgens mij is hij onsterfelijk. Ik heb er geen idee van hoe oud hij is. Zestig, zeventig of honderd zeventig, wie zal het zeggen? Wij hier in Dodenstad sterven niet.

Rust zacht Françoise.