Geraldine Hunt was een Amerikaanse zangeres bekend van “Can’t Fake the Feeling” (1980), haar enige hit.

Dat lied ging over een vrouw die aanvoelde dat de liefkozingen van haar man of haar vriendje, ik denk niet dat ze door een huwelijksband verbonden waren, niet meer welgemeend waren, dat hij met een andere vrouw in zijn hoofd zat. Je kan dat gevoel niet faken, zei ze tegen hem in dat lied. ‘Jij voelt niet wat ik voel op het moment dat ik je voel,’ waren haar woorden en ik kan me dan toch alleen maar voorstellen dat dat laatste ‘voelen’ over de coïtus moet gaan.

Ik zie het in je ogen
Je denkt aan een ander
Ik voel het in je aanraking
Je houdt alleen jezelf voor de gek

“Can’t Fake the Feeling” (1980)

Dat is best een trieste boodschap maar het lied klinkt heel vrolijk — op de wijze dat Chic vrolijk klinkt — en in andere passages van het lied (elk lied is een gedicht) beschrijft ze zowel hoe hij haar zal missen en zij hem. Maar dat ze gedoemd zijn te uit elkaar te gaan is duidelijk.

Ik herinner me nog hoe ik deze plaat kocht bij ‘dikke Gilbert’, de vader van Lars Cosemans, de man die nu Coffee & Vinyl openhoudt op Antwerpen Zuid.

Hunt had drie kinderen van wie er twee hits scoorden. Freddie James zong op zijn veertiende, in 1979 was dat, de wereld toe met de volgende opbeurende woorden: “iedereen, opstaan en dansen!” en haar dochter Rosalind scoorde in 1982 een hitje getiteld “Murphy’s Law”. U kent die wet van Murhphy wel: als er iets mis kan gaan, dan zal het ook misgaan.

RIP Geraldine Hunt