Tag Archives: singer

RIP Melanie (1947 – 2024)

“Brand New Key” (1971)

De Amerikaanse singer-songwriter Melanie had een mooie, hoge stem. Een hippiezangeres, zo noemde men haar een beetje neerbuigend, alsof ze alleen hippieliederen kon zingen.

We hebben vage jeugdherinneringen aan de compositie “Brand New Key” (1971) over een meisje dat met haar fiets voorbij het huis van een jongen rijdt waar ze verliefd op is. Ze rolschaatst er ook naartoe. Hij mijdt haar. Hij heeft een sleutel, zegt ze, wat gaan ze daar mee doen? Is het de sleutel die haar ontuchtige gevoelens zal ontsluiten?

Ook zijn moeder zit in het complot. Ze vraagt, ‘is hij thuis’ en zij antwoordt, ‘ja, maar hij is niet alleen.’

We blijven op onze honger over het slot waar de sleutel in past en wat achter slot en grendel verborgen ligt.

Niettemin, rust zacht Melanie.

RIP Marlena Shaw (1942 – 2024)

“California Soul” (1969)

Het lijk dat hier pas werd afgeleverd, pardon, stoffelijk overschot, was ooit de container van de ziel van Marlena Shaw.

Ik ken Marlena van “California Soul” (1969), een lied waarin ze het over geluid heeft dat in je oor blijft hangen van zonsondergang tot zonsondergang, geluid dat in de lucht hangt en dat je overal hoort, dat je vasthoudt, wat je ook doet. Het soort geluid dat je overal kan horen maar dat in California het helderst klinkt.

“Remember Me” (1996)

Ik ken ook de live-versie van “Woman of the Ghetto”, zoals in 1996 gesampled op Blue Boy’s “Remember Me”, waar zij naast het zinnetje ‘remember me? I’m the one who had your babies’ (ken je mij nog, ik heb je baby’s gebaard) de hele tijd ‘dingdiggidiggiding, dingdingding, diggiding’ zingt.

Jahsonic, mijn muzikale doodgraver, lacht een beetje met mijn gebrekkige kennis van het oeuvre van Marlena maar mijn tijd wordt alweer geconsumeerd door de volgende dode. Altijd maar doden.

Rust zacht Marlena.

RIP Jean Knight (1943 – 2023)

Mr. Big Stuff (1971) door Jean Knight

Jean Knight was een Amerikaanse zangeres bekend van het nummer “Mr. Big Stuff” (1971) dat ze zong maar niet schreef.

In tegenstelling tot wat de Afro-Amerikaanse mythologie zou kunnen doen vermoeden, is de stuff van Mr. Big Stuff niet zijn fallus maar zijn auto, zijn chique kleren en alle andere rijkdommen waarover hij beschikt.

Jean van haar kant is niet onder de indruk: ‘het is niet omdat jij wat met je bezittingen komt pronken dat ik mijn liefde aan jou kan schenken.’

Dat is wel zo verstandig van haar.

Rust zacht Jean.

RIP Rona Hartner (1973 – 2023)

Rona Hartner is Sabina in Gadjo dilo (1997)

Rona Hartner was een Roemeense actrice, kunstenaar en zanger.

Men zal haar vooral om haar rol in Tony Gatlifs film Gadjo dilo (1997) herinneren, een film die het leven van de zigeuners (zeg nu Roma) en hun muziek romantiseerde.

Hartner zong inderdaad dat soort verleidelijke zigeunermuziek (zeg nu Roma-muziek) die ik eerst leerde kennen in de film Vengo (2000), ook van Gatlif.

Andere films waarin Hartner speelde waren Time of the Wolf (2003) van Michael Haneke, Le Divorce (2003) van James Ivory en Chicken with Plums (2011) van Marjane Satrapi.

Rust zacht Rona.

RIP Vicki Anderson (1939 – 2023)

“The Message From The Soul Sisters” (1970)

Vicki Anderson was een Amerikaanse zangeres gekend voor haar samenwerking met James Brown. Ze was een deel van de ‘funky people’ waar James zich mee omringde.

In 1967 bracht ze een nummer uit op King Records, een van de labels van Brown als ik me niet vergis, en de lange titel luidde “If You Don’t Give Me What I Want (I Gotta Get It Some Other Place)” (1967).

Drie jaar later dook de titel van dat werk in een ander lied op, namelijk “The Message From The Soul Sisters” (1970), een compositie die toch wel wat bekendheid verwierf op de ‘rare groove’ scene.

Ze was de ex-vrouw van Bobby Byrd en de moeder van Carleen Anderson van “Apparently Nothing” (1991).

RIP Astrud Gilberto (1940 – 2023)

Ik vermoedde dat er veel geweend ging worden op deze begrafenis. Ik dacht, daar zorgt de muziek wel voor. Het aantal tranen op een begrafenis is meestal recht evenredig met de gekozen muziek.

“Corcovado” (1964)

Mocht ik niet onsterfelijk zijn, ik draaide “Message personnel” (1973) van Françoise Hardy op mijn begrafenis. Tranen gegarandeerd. Veel tranen.

Omdat er op de uitvaart van Astrud Gilberto uit eigen werk gespeeld werd, had ik mij dus aan veel tranen verwacht. De stem van Gilberto is bekend als een van de meest melancholische die men in de 20ste eeuw beluisteren kon.

Continue reading →

RIP David Crosby (1941 – 2023)

“Eight Miles High” (1966)

David Crosby was een Amerikaans zanger en muzikant, en songschrijver.

Hij is gekend voor opnames zoals “Eight Miles High” (1966), “Dark Star” (1977) en het solo album If I Could Only Remember My Name (1971).

“Dark Star” (1977)

Hij lag mee aan de grondslag van the Byrds en Crosby, Stills & Nash.

If I Could Only Remember My Name (1971)

Zijn leven en werk grenst aan de canonieke Neil Young.

RIP Anita Pointer (1948 – 2022)

Anita Pointer was een Amerikaans singer-songwriter bekend voor haar werk met de Pointer Sisters, een groep die zij mee oprichtte.

In 2020 stierf haar zus Bonnie en toen vestigde ik de aandacht op de singel “Yes We Can Can” en op het feit dat de dames het achtergrondkoor vormden van “God Make Me Funky” van Herbie Hancock.

Vandaag, misschien omdat ik nu in het Nederlands schrijf, word ik herinnerd aan de soundtrack van mijn jeugd in dat miserabele Sint-Niklaas en dan belanden mijn gedachten bij “Fire” (1977), “Slow Hand” (1981), and “I’m So Excited” (1982).

“Fire”

“Fire” is een compositie van Bruce Springsteen die het niet zo nauw neemt met de nieuwe seksuele moraal vermits een vrouw vertelt hoe ze ‘gewoon nee’ zegt maar dat hij weet ‘dat zij liegt’ want eens zij kussen spat het vuur ervan af. Haar lichaam liegt niet, u weet hoe dat gaat.

“Slow Hand”

En in “Slow Hand” zoekt de vrouw in kwestie een man met een ‘traag hand’, iemand die de kunst van het voorspel begrijpt. Ze is niet geïnteresseerd in een man die ‘komt en gaat in een verhitte roes’. Ik begrijp dat.

Maar in “So Excited” kan ze haar opwinding niet verbergen want die straalt zij uit. Hoewel ze ook hier enige trage bewegingen vraagt, stuurt ze toch aan op een snel controleverlies. Dat kan óók lekker zijn op tijd en stond, ook daar hebben wij begrip voor.

Anita Pointer was de voorlaatste Pointerzuster. Alleen Ruth Pointer leeft nog nu. Dat zal vast wel eenzaam voor haar zijn.

Rust zacht Anita.