Raoul Servais was een Belgisch animatiefilmmaker, een van de beste van België. Omdat ik het werk van Servais via de film Taxandria (1994) leerde kennen, wilde ik het graag goed vinden. Dat is helaas niet gelukt. Taxandria is nochtans mede-geschreven door erotosadist Alain Robbe-Grillet en mede-vormgegeven door architectuurtekenaar François Schuiten. Helaas is Taxandria een saaie boel en de rest van het werk van Servais niet zo heel veel boeiender, een paar uitzonderingen niet te na gesproken.

Wat tv-maker en animatietekenaar Jonas Geirnaert in De Standaard naar aanleiding van deze nieuwe bewoner van Dodenstad liet optekenen; dat Servais het animatiewezen in Europa eigenhandig opnieuw zou hebben uitgevonden, is dus helaas onwaar.

In de 23ste eeuw bijvoorbeeld, zal men zich nog wel het werk van de Europeanen Émile Cohl (1857 – 1938), Georges Méliès (1861 – 1938), Jiří Trnka (1912 – 1969) en de nu nog levende maar binnenkort in Dodenstad verwachte Jan Švankmajer (1934) — misschien de allergrootste der animators — herinneren, maar Servais? Ik vrees ervoor.

Ook op het erelijstje van de meest memorabele animatiesequenties uit de geschiedenis van het medium dat het magazine Vulture in 2020 publiceerde, ontbrak Servais.

Valt er dan niks goed van het werk van Servais te zeggen? Toch wel. Wij kunnen niet onbewogen blijven onder het zicht van de blote tieten van de voorts volledig geklede vrouwen in Harpij (1979) en Nachtvlinders (1998).

En nu ik een documentaire zie over de oude dag van Servais, zijn zestien films en de tentoonstelling in Mu.ZEE, ben ik verrast door de kwaliteit van zijn tekenwerk.

Nog enige woorden over het filmpje Chromophobia (1966) dat ik hierboven laat zien. Een leger rukt op om alle kleur uit de wereld te schieten. Een heel dorp wordt ontkleurd. Tijl Uilenspiegel komt het dorp bevrijden. Men weet dat het Tijl is omdat op hij zich op 5:20 tot zijn eigen voornaam morft en de naam ‘Tyl’ vervolgens van een lichtkegel afroetsjt. Hierna brengt Tijl de wereld weer tot kleur. De film is een aanklacht tegen het uniformisme, een echt jaren zestig hippie-achtig make love not war verhaal. Een internetcommentator oppert ergens dat de film anticommunistisch is. Dat is close want het is gewoon antifascistisch.

Rust zacht Raoul.