Fred White speelde drums by de Amerikaanse band Earth, Wind & Fire die u misschien kent van “Evil” (1973), “Brazilian Rhyme” (1977), “September” (1978) and “Let’s Groove” (1981).
“Brazilian Rhyme” (1977)
Nu ik erover nadenk, opvallend veel hoezen van EWF hadden esoterische thema’s.
“September” (1978)
Die esoterische neiging hoeft niet te verbazen als men nadenkt over de titel van de band: “earth, wind and fire’, ‘aarde, wind, en vuur’; alleen water ontbreekt om er de klassieke elementen van te maken.
“Let’s Groove” (1981)
Over hoezen gesproken, een aantal ervan werden geïllustreerd door de Japanse illustrator Shusei Nagaoka.
Anita Pointer was een Amerikaans singer-songwriter bekend voor haar werk met de Pointer Sisters, een groep die zij mee oprichtte.
In 2020 stierf haar zus Bonnie en toen vestigde ik de aandacht op de singel “Yes We Can Can” en op het feit dat de dames het achtergrondkoor vormden van “God Make Me Funky” van Herbie Hancock.
Vandaag, misschien omdat ik nu in het Nederlands schrijf, word ik herinnerd aan de soundtrack van mijn jeugd in dat miserabele Sint-Niklaas en dan belanden mijn gedachten bij “Fire” (1977), “Slow Hand” (1981), and “I’m So Excited” (1982).
“Fire”
“Fire” is een compositie van Bruce Springsteen die het niet zo nauw neemt met de nieuwe seksuele moraal vermits een vrouw vertelt hoe ze ‘gewoon nee’ zegt maar dat hij weet ‘dat zij liegt’ want eens zij kussen spat het vuur ervan af. Haar lichaam liegt niet, u weet hoe dat gaat.
“Slow Hand”
En in “Slow Hand” zoekt de vrouw in kwestie een man met een ‘traag hand’, iemand die de kunst van het voorspel begrijpt. Ze is niet geïnteresseerd in een man die ‘komt en gaat in een verhitte roes’. Ik begrijp dat.
Maar in “So Excited” kan ze haar opwinding niet verbergen want die straalt zij uit. Hoewel ze ook hier enige trage bewegingen vraagt, stuurt ze toch aan op een snel controleverlies. Dat kan óók lekker zijn op tijd en stond, ook daar hebben wij begrip voor.
Anita Pointer was de voorlaatste Pointerzuster. Alleen Ruth Pointer leeft nog nu. Dat zal vast wel eenzaam voor haar zijn.
Joseph Ratzinger was een Duits priester die het tot paus schopte, een positie die hij innam – bekleedde zo men wil – tussen 2005 en 2013. Hij was de 307de paus, of zoiets, het is moeilijk te tel bij te houden.
Een opgebaarde Ratzinger.
Hij was de eerste paus die een tekst schreef over het seksueel misbruik door priesters. Dat misbruik betreft dan het misbruik van knapen, het priesterschap is immers al langere tijd een schuiloord en vrijhaven voor homoseksuele mannen (waarmee ik niet wil gezegd hebben dat alle homoseksuele mannen pedofielen noch kinderverkrachters zijn) en we weten allemaal dat de vrouwen de weg naar het priesterambt ontzegd wordt.
“De kerk en het schandaal van seksueel misbruik”
Paus Benedictus de Zestiende, zo ging Ratzinger immers door het leven vanaf 2005, schreef dus de tekst “De kerk en het schandaal van seksueel misbruik” een paar jaar geleden, in 2019, toen hij al een aantal jaren geen paus meer was want hij was afgetreden omdat hij moe was.
De aanleiding van zijn essay is een pedofiliezaak in de Verenigde Staten waarbij een priester verplicht wordt uit te treden.
Opmerkelijk aan de tekst van Ratzinger is dat hij niet beging met in eigen boezem te kijken. Nee, hij begint met de vinger te wijzen naar de seksuele revolutie. Dat is het klimaat, zegt hij, waarin de wandaden der priesters hebben kunnen ontstaan en gedijen en hij verwijst naar cursussen seksuele voorlichting, naar de Seks-atlas en de Helga-films van Duitse politica Käte Strobel zonder die bij naam te noemen. Hij heeft het over de rijen kijklustigen die hij heeft zien aanschuiven op een Goede Vrijdag van het jaar 1970 in zijn geboorte-Beieren.
