Tag Archives: Spain

RIP Marisa Paredes (1946 – 2024)

Leonardo is erachter gekomen, ik voel het. Toch zegt hij niets.

Marisa Paredes zingt “Piensa en mí” (1935)

Hij laat me begaan.

Ook nu, nu ik haast verzuimd had het stoffelijk overschot van de Spaanse actrice Marisa Paredes naar Dodenstad te laten overbrengen, ook nu zegt hij niets.

Hij laat me maar doen. En dan zie ik plots de link tussen Paredes en Almodóvar (°1949) en hoewel ik de Spaanse erfgenaam van Douglas Sirk de laatste jaren niet meer op de voet volg, roept zijn vroege werk nog steeds warme gevoelens op, je kan hem met niemand vergelijken of het moet François Ozon (°1967) zijn, maar ik dwaal af.

Kortom, ik kom erop uit dat Paredes de rol speelt van de egocentrische moeder in Tacones lejanoos (1991, Hoge hakken) en ik breng het nodige papierwerk in orde.

“Un año de amor” door Letal, de drag queen die Marisa Paredes imiteert.

In die film zingt Paredes het nummer “Piensa en mí” (1935, Denk aan mij). Elders in de film croont de drag queen die haar imiteert “Un año de amor” (Een jaar vol liefde), een nummer dat de kunstzinnige boomers zullen kennen zonder te weten dat het lied eigenlijk een cover van “C’est irréparable” (1963, Het is onherstelbaar) van Nino Ferrer is waarvan de Nederlandse vertaling zo gaat:

Continue reading →

RIP Carmen Sevilla (1930 – 2023)

Ik heb het gevoel dat ik de Spaanse actrice, danseres en zangeres Carmen Sevilla oneer aandoe door enkel haar flamenco-act in Europa di notte (1959) te tonen maar ik troost mij met de gedachte dat ik bij het overlijden van Gina Lollobrigida net hetzelfde deed. Magere troost. Ik schiet tekort. Maar is het mij daar ook niet om te doen? De kortst mogelijke connectie maken naar mijn universum? En het hart daarvan blijft allerlei lusten.

Europa di notte (1959). Carmen Sevilla danst flamenco op een uur en twintig minuten.
Continue reading →

RIP Eugenio Martín (1925 – 2023)

Horror Express (1972)

Eugenio Martín was een Spaans filmregisseur die voornamelijk herinnerd zal worden voor zijn film Horror Express (1972), een film met de horrorhelden Christopher Lee en Peter Cushing.

De film speelt zich af op een trein die in 1906 onderweg is van Siberië naar Europa. Ook op de trein: een kist van een antropoloog met een opgegraven bevroren stoffelijk overschot dat wel eens de ‘missing link’ zou kunnen zijn. Er blijkt een wezen in die verzameling botten te huizen die de passagiers een voor een afmaakt.

God weet of dit in 1972 in een Vlaamse krant gerecenseerd werd en wat men er dan over zei.

Het plot is slim, de dialogen vrij goed geschreven en het geheel is uiteraard onpretentieus.

Heel aardig is het plotelement van de optografie, het geloof dat iemand voor hij sterft het laatste wat hij zag op zijn netvlies bewaart.

RIP Ricardo Bofill (1939 – 2022)

Ricardo Bofill was a Spanish architect who built Xanadu (1971), La Muralla Roja (1973) and Walden 7 (1975).

promotional video to ‘Visions of Architecture’ (2019), a work on Ricardo Bofill

His work references Gaudí, Palladio and Archigram.

Bofill’s opus is of major significance in European postmodern architecture.

Necrotourism (2)

Inside the Walter Benjamin Memorial (Portbou, Catalonia, Spain; Artist: Dani Karavan)

Inside the Walter Benjamin Memorial (Portbou, Catalonia, Spain; Artist: Dani Karavan, photo Wamito)

Six years ago, I posted a picture of Walter Benjamin’s grave[1], in Portbou, Spain.

One year ago, I stayed for a few days in El Port de la Selva, right next to Portbou, unaware that it was the location of Passages; Homage to Walter Benjamin (above).

Now I want to go back.

See necrotourism or tomb tourism.