Ik ben nooit echt tot Frank Stella‘s werk aangetrokken geweest. Vanaf het moment dat hij kleur gebruikte kwam het me voor als het soort kitsch waar ik niet zo gek van ben. Als doodgraver heb ik maar een beperkte hoeveelheid katzwijm voorhanden, ik zie hier immers zoveel talent passeren. Ik bedenk me dat in het jaar voor Stella’s geboorte, Paula Rego haar eerste licht zag en het jaar erna Allen Jones zijn allereerste angstschreeuw de wereld in stuurde. Beide vind ik — hoewel ze maar voorbeelden zijn — interessanter. Allen Jones leeft trouwens nog.

Frank Stella was een Amerikaans kunstenaar die vooral in het begin van zijn carrière vaak de internationale pers haalde met bijvoorbeeld zijn ‘black paintings’, zijn ‘zwarte schilderijen’.

Een daarvan was Die Fahne Hoch! (1959, Nederlands: De vlag hoog!). De titel is een verwijzing naar een een Nazi-volkslied. Op het doek: dikke strepen zwarte verf met dunne streepjes wit uitgespaard en de suggestie van een kruis. Je zou kunnen zeggen een bijna volledig zwart monochroom zoals dat van Kandinsky maar dan met witte streepjes erop. De witte streepjes heel dun.

In een interview op het einde van zijn leven oppert Stella dat zijn loopbaan ook omgekeerd had kunnen lopen, beginnende met de ‘kitsch’-werken (niet dat hij ze zo noemde) en eindigend met de zwarte schilderijen die Clement Greenberg ongetwijfeld beeldig vond.

Hebben jullie dat ook? Het gevoel dat veel interessanter dan moderne of hedendaagse kunst, de geschiedschrijving erover is? Frank Stella krijgt bijvoorbeeld andere tekst in de boekversie en de televisie-versie van The Shock of the New. En in The End of Art (2004) van Kuspit staat nog een afbeelding van Die Fahne Hoch!, maar hoe lang zal dat nog duren. Wordt Stella in het jaar 2124 meer dan een voetnoot in de geschiedenis van de kunsten als het werk maar driehonderd pagina’s lang is? Of haalt hij zelfs die voetnoot niet?

Maar daar gaat het nu niet over.

Rust zacht Frank.