–‘Ted Kaczynski?’, vroeg ik toen ik vanochtend het dagoverzicht van mijn doodgraver inkeek.

–‘Nu al hier?’

Hij knikte.

–‘Die was toch nog oké, toen ik hem laatst zag? Niet dat ik de indruk had dat die echt honderd zou worden, maar er zaten nog wel wat jaren in dat tanige lijf van hem.’

–‘Zelfmoord? Ah bon.’

Gisteren, op weg naar een aantal vennen ten noorden van Turnhout, zei ik tegen mijn vrouw dat het nonsens is dat we naar een postindustriële samenleving evolueerden. De aanleiding is de dood van iemand die veel over de ‘postindustriële samenleving’ had geschreven.

‘Nee,’ zeg ik, ‘we leven helemaal niet in een postindustriële samenleving, we slaagden er gewoon in onze industriële productie te verplaatsen. De industriële productie in zijn totaliteit bleef gewoon stijgen en China werd het fabriek van het Westen.

Een paar dagen later pleegt de bombrieventerrorist en eco-fascist Ted Kaczynski zelfmoord in zijn cel in de Verenigde Staten en het toeval wil dat Bart De Wever hem laatst nog vermeldde in een opiniestuk waarin hij reageerde op een stuk van een Extinction Rebellion-achtige activist die geweld voorstond in de klimaatstrijd.

Bart De Wever zag terecht analogieën met het discours van Kaczynski.

Maar wat Bart De Wever dan weer niet zag, is het feit dat China voor ons in de smog leeft. Voor onze consumptie van “Made in China” wegwerp-kwakende kikkers op zonne-energie en plastic tuinmeubilair. Dat bleek nog eens toen het schip Ever Given in maart 2021 vast kwam te zitten in het Suez kanaal, en voor duizenden containerschepen de sas tussen de Chinese fabrieken en de Europese koopzieken wekenlang geblokkeerd zat. Europa liep toen het risco de zomer zonder die kwakende kikkers en zonder tuinmeubilair te moeten doorbrengen.

Nee, Bart De Wever schrijft doodleuk:

“Die positieve trend [van de klimaatinspanningen] is lang niet overal ter wereld een evidentie. In China verviervoudigde de broeikasgasuitstoot in diezelfde periode. De Chinezen zijn tegenwoordig goed voor bijna een derde van onze globale uitstoot. Zij zitten natuurlijk economisch nog in een andere ontwikkelingsfase dan Europa.”

Bart De Wever

China duidelijk in een andere ontwikkelingsfase dan Europa? Pardon? In een geglobaliseerde economie zoals de onze? Een gemiste kans om u als slimmer dan de anderen voor te doen, meneer De Wever.

Bovendien, en het is ook flauw van De Wever dat hij ons daar niet op wijst, moet het zijn pientere ogen toch niet ontgaan zijn, als hij het hele manifest van de Unabomber las, dat er voor de gemiddelde N-VA-er wel een en ander positief te ontwaren valt in dat manifest. Ik denk dan in het bijzonder aan de analyse van de ‘linksist’, die wat vreemd aandoende vertaling van het Engelse ‘leftist’ die door Kaczynski met de grond gelijk gemaakt wordt:

“De linksist oriënteert zich op grootschalig collectivisme. Hij benadrukt de plicht van het individu om de samenleving van dienst te zijn, en de plicht van de samenleving om voor het individu te zorgen. Hij staat negatief tegenover individualisme. Hij slaat vaak een moralistische toon aan. […] Hij is meestal tegen wedijver en tegen geweld, maar hij bedenkt vaak excuses voor linksisten die wel geweld gebruiken. Hij gebruikt graag geijkte linkse clichés als ‘racisme’, ‘seksisme’, ‘homofobie’, ‘kapitalisme’, ‘imperialisme’, ‘neokolonialisme’, ‘volkerenmoord’, ‘sociale verandering’, ‘sociale rechtvaardigheid’, ‘sociale verantwoordelijkheid’. Misschien is het duidelijkste symptoom van de linksist wel zijn neiging om te sympathiseren met bewegingen die opkomen voor het feminisme, voor de rechten van homoseksuelen, etnische groepen, gehandicapten, dieren, en voor politieke correctheid. Iedereen die sterk sympathiseert met AL dit soort bewegingen is vrijwel zeker linksist.”

Ted Kaczynski

Daar kan Bart De Wever toch wel wat mee, denk ik dan.

En de partij GROEN moet dan wel wat kunnen met de analyse van de auto:

“Een technologische ontwikkeling die geen bedreiging lijkt te vormen voor de vrijheid, blijkt daar later vaak een zeer grote bedreiging voor te zijn. Neem het gemotoriseerd vervoer. Een voetganger kon vroeger gaan of staan waar hij wilde in zijn eigen tempo en zonder zich aan verkeersregels te hoeven storen, en hij was niet afhankelijk van technologische hulpmiddelen. Toen er motorvoertuigen werden ingevoerd, leken die de vrijheid van de mens te vergroten. Ze ontnamen de voetganger zijn vrijheid niet, je hoefde geen auto te hebben als je dat niet wilde, en wie wel besloot om een auto te kopen kon veel sneller reizen dan iemand die liep. De invoering van gemotoriseerd vervoer veranderde de samenleving echter al snel: de bewegingsvrijheid van de mens werd enorm ingeperkt. Toen auto’s talrijk werden, moest men hun gebruik steeds meer aan regels onderwerpen. Vooral in dichtbevolkte gebieden kun je met een auto niet gaan en staan waar je wilt in je eigen tempo. Je bewegingen worden bepaald door de verkeersstroom en door allerlei verkeersregels. […] Sinds de invoering van gemotoriseerd vervoer is de inrichting van de steden zodanig veranderd dat de meeste mensen niet langer op loopafstand wonen van werk, winkels en recreatiemogelijkheden, zodat ze zich wel per auto MOETEN verplaatsen. Anders moeten ze gebruik maken van het openbaar vervoer, en in dat geval hebben ze nog minder bewegingsvrijheid dan wanneer ze auto rijden. Zelfs de vrijheid van de voetganger is nu sterk aan banden gelegd. In de stad moet hij voortdurend stoppen en wachten voor verkeerslichten die vooral zijn bedoeld om het autoverkeer van dienst te zijn.”

Ted Kaczynski

Ik ken geen betere analyse van het fenomeen auto en hoe ik er vandaag tegenover sta, nu ik er al meer dan twintig jaar geen meer bezit.

Laatst werd ik nog door de ordediensten aangehouden voor het fietsend negeren van een stoplicht.

Toen vroeg ik nog aan die agenten: ‘Kan u mij nu eens vertellen wiens leven ik in gevaar heb gebracht?’, ‘dat van uzelf, meneer’, en ik zei, ‘weet u, verkeerslichten werden niet voor de fietsers uitgevonden hoor, maar voor de auto’s. Wij fietsers en voetgangers hebben geen enkele baat bij verkeerslichten, en weet u nog iets, binnen tien jaar, rijden er geen auto’s in de binnenstad meer.’

Men had geen oren naar mijn argumenten. De boete bedroeg zo’n tweehonderd euro.

Beste bezoeker van Dodenstad, vandaag hebben wij Ted begraven op het perk der anarchisten. Wij bouwden als monument op zijn bescheiden graf een schaalmodelreplica van zijn ‘tiny house’ waarin hij zich al die jaren terugtrok. Het aantal aanwezigen was beperkt en zij die er waren, waren allemaal een beetje raar. Raf Grinfeld heb ik ook gespot, maar die hield zich wat afzijdig.

Rust zacht Ted.

De vertalingen van het vermaledijde manifest komen uit de uitgave van Uitgeverij Ravijn.