De actrice Juliette Mayniel stierf. Een van mijn doodgravers, een echte erotomaan, wil haar bij de sekssymbolen leggen, niet bij de Franse cinema.

Ik protesteer.

Hij zegt: ‘Ja maar, heb je Il vizio di famiglia (1975) gezien?’.

–‘Vertel,’ zeg ik. Ik doe het om hem te paaien.

–‘De film heeft een scène waarin Mayniel iemand met de auto ophaalt en heel langzaam haar zwarte rok optilt om haar jarretelles te tonen.’

–‘Dat zal wel opwindend geweest zijn. Maar als ik me niet vergis speelde ze ook mee in Les yeux sans visage, toch een gerespecteerde film.’

–‘Ze heeft ontzettend mooie ogen.’

–‘En er bestaat geen perk voor vrouwen met mooie ogen … ‘

–‘Ik wil een apart perk. Met Raquel Welch en Gina Lollobrigida.’

–‘Gaat niet lukken.’

–‘Dus toch France cinema?’.

–‘Ja, naast Mylène Demongeot. Jane Birkin heb ik bij de Engelse actrices gelegd’.

Rust zacht Juliette.