Er is maar een nummer van Marianne Faithfull waar ik van hou en dat is “Why D’Ya Do It” (1979).

Waarom deed je wat je deed? Vast werd Marianne tijdens haar 78-jarige leven meer dan een keer bedrogen — wie overkwam het niet? — maar toen ze het gedicht “Why D’Ya Do It” (1979) van Heathcote Williams (1941 – 2017) hoorde, wou ze het absoluut op plaat zetten, in haar autobiografie noemt ze het nummer haar Frankenstein.

Het is eigenlijk een reggae nummer met meerdere gitaarlijnen: een gitaar voor het openingssalvo, een met een meer ritmische lijn en een andere echt voor het ritme. Een van die gitaarlijnen laat zich nog het best als hoekig beschrijven en ze doet mij denken aan de gitaren op de elpee Marquee Moon van Television. Ik weet niet wie de snaren erop beroerde.

Tekstueel worden er ‘ballen en hersenen in een bankschroef gestopt’, pikken gepakt en de rivale wordt stoned op de hasj van Marianne, iets waar Marianne het duidelijk niet makkelijk mee heeft gehad, niet alleen slaapt haar rivale met haar man, ze rookt ook nog eens haar hasj op. Er wordt aan zijn lul gezogen en dies meer en Marianne veroordeelt het allemaal op een klaagtoon. ‘Zijn we nu niet meer verliefd, is dit gewoon een slecht fase in onze relatie?’ vraagt ze vertwijfeld, en de gitaarlijnen na deze woorden klinken uitermate hoekig.

‘Elke keer als ik je lul zie, zie ik haar kut in mijn bed.’

“Why D’Ya Do It” (1979)

Marianne is nu eigenaar van een verraden ‘kleine oester’ en hoe het afloopt weten we allemaal. Haar relatie verzuurt verder en zal snel ophouden te bestaan, alleen de jaloezie zal nog een tijdje blijven bestaan, het groene monster laat zich niet zo maar een-twee-drie verdrijven. Daarna zoeken ze allebei hun heil bij nieuwe vrijers want het is zoals de vampier in True Blood zegt: ‘schat, er is niets nieuws dan iemand nieuw’.

Maar ook dat is nu allemaal voorbij want rust zacht nu Marianne.