Tag Archives: French literature

RIP Annie Le Brun (1942 – 2024)

Annie Le Brun

In Frankrijk sterft Annie Le Brun. Haar vijf minuten wereldbekendheid vonden plaats in februari 1978 op het Franse boekenpraatprogramma Apostrophe nadat ze enige maanden ervoor Lâchez tout, een woede-uitbarsting aan het adres van de neo-feministen, had gepubliceerd.

Bernard Pivot zegt haar tijdens de uitzending:

“Je bent hard voor wat je neo-feministen noemt. Je noemt ze ‘stalinisten in jurken’…”

Le Brun verwijt feministes zoals Gisèle Halimi en Michèle Perrein, die ze neo-feministes noemt, dat ze alle vrouwen over dezelfde kam scheren, gewoon omdat het vrouwen zijn. Maar dan vraag ik me af, hoe kan je anders opkomen voor de rechten van vrouwen, als je hen niet als groep ziet?

Bovendien kan je vrouwenrechten bezwaarlijk onder de paraplu van mensenrechten schuiven. Vrouwen baren nu eenmaal kinderen. Ze nemen vaak de zorg voor die kinderen op zich. Men kan niet anders dan voor hen een beleid op maat voeren. Het universalisme van andere mensenrechten gaat hier niet op.

Le Brun cureerde ook Sade, Attacking the Sun (2014)

Rust zacht Annie.

RIP Dominique Lapierre (1931 – 2022)

‘Verbrand Parijs’ beveelt Hitler.

Dominique Lapierre (1931 – 2022) was een Frans schrijver gekend voor boeken als Is Paris Burning? (1965).

De titel verwijst naar een gefrustreerde Hitler die – toen hij doorhad dat hij Parijs wel eens zou kunnen verliezen – de opdracht gaf Parijs af te branden, met de grond gelijk te maken. In de stijl: ‘als ik het niet kan hebben, dan zal niemand het hebben.’

Hij liet bommen plaatsen op alle Parijse bruggen en op heel wat monumenten. Waarom die niet ontploften, weet ik niet.

De film – er is ook een film – is vooral interessant omdat je er heel wat ontvolkte Parijse locaties in kan zien.

RIP Jean Teulé (1953 – 2022)

Le Magasin des suicides (2012) by Patrice Leconte, trailer.

Jean Teulé was een Frans schrijver, tekenaar en scenarist gekend van romans zoals Le Magasin des suicides (2006) and Mangez-le si vous voulez (2009).

Die twee boeken werden niet in het Nederlands vertaald (wel in het Engels) maar de titels zouden vast zo luiden: zelfmoordwinkel en Eet ‘m maar op als u wil.

Het eerste boek vertelt het verhaal van een familie die een naargeestig buurtwinkeltje uitbaat waar ze allerlei zelfmoordartikelen verkopen. Uiteraard geeft de familie ook deskundig gebruiksadvies. Tot op een dag in hun midden een lachend optimistisch baby’tje geboren wordt dat hun raison d’être steeds meer subverteert en de winkel zal omvormen tot een cadeauwinkeltje.

Het boek Eet ‘m maar op als u wil vertelt het verhaal van een op ware feiten gebaseerde kannibalisme-meute-incident dat zich in het Frankrijk van 1870 afspeelde.

Het verhaal van de zelfmoordwinkel werd verfilmd door Patrice Leconte, een van mijn favoriete Franse filmmakers.

RIP Jean Raspail (1925 – 2020)

Jean Raspail was a French author best known for his novel The Camp of the Saints (1973), which is about mass third-world immigration to Europe.

 The Camp of the Saints (1973)


Samuel Huntington in Clash of Civilizations (1996) described the novel as “searing” which was translated into Dutch as “ophitsend” which translates as ‘inciting’. He classified it as a product of “demographic pessimism”.

I took a playing card on the back of which I drew

Stendhal’s depiction of the process of falling in love, ending in crystallization from On Love[1].

What a likable drawing. And in this particular case it may even be true that a picture is worth a thousand words.

Stendhal describes or compares the “birth of love” in a new relationship as being a process similar or analogous to a trip to Rome. In the analogy the city of Bologna represents indifference and Rome represents perfect love. In the words of the narrator who writes the words of Madame Gherardi on the back of a playing card:

“While Signora Gherardi was speaking, I took a playing card on the back of which I drew Rome on one side, Bologna on the other and between Bologna and Rome, the four stages which Signora Gherardi had listed.” –tr. Isidor Schneider

Why are the towers in Bologna falling?

Mind the process of it all. The narrator (or is the narrator Stendhal himself?) hears someone speaking, takes a card and makes a drawing of what is said. Stendhal puts the words in the mouth of the narrator and reproduces the drawing. Depiction – ekphrasis – depiction.

Book illustrations are always somewhat of a pleasant surprise in works of literature. It is the only drawing in On Love, which sadly is not available in a public domain English edition.