Je moet ofwel beroemd ofwel berucht zijn om een plek in Dodenstad te verdienen, gewone zielen worden aan de ingang geweigerd.
Enkele dagen geleden, het was een van de eerste warme dagen van het jaar, werd het dode lichaam van Pat Robertson hier aangeboden.
Continue readingJoseph Ratzinger was een Duits priester die het tot paus schopte, een positie die hij innam – bekleedde zo men wil – tussen 2005 en 2013. Hij was de 307de paus, of zoiets, het is moeilijk te tel bij te houden.
Hij was de eerste paus die een tekst schreef over het seksueel misbruik door priesters. Dat misbruik betreft dan het misbruik van knapen, het priesterschap is immers al langere tijd een schuiloord en vrijhaven voor homoseksuele mannen (waarmee ik niet wil gezegd hebben dat alle homoseksuele mannen pedofielen noch kinderverkrachters zijn) en we weten allemaal dat de vrouwen de weg naar het priesterambt ontzegd wordt.
Paus Benedictus de Zestiende, zo ging Ratzinger immers door het leven vanaf 2005, schreef dus de tekst “De kerk en het schandaal van seksueel misbruik” een paar jaar geleden, in 2019, toen hij al een aantal jaren geen paus meer was want hij was afgetreden omdat hij moe was.
De aanleiding van zijn essay is een pedofiliezaak in de Verenigde Staten waarbij een priester verplicht wordt uit te treden.
Opmerkelijk aan de tekst van Ratzinger is dat hij niet beging met in eigen boezem te kijken. Nee, hij begint met de vinger te wijzen naar de seksuele revolutie. Dat is het klimaat, zegt hij, waarin de wandaden der priesters hebben kunnen ontstaan en gedijen en hij verwijst naar cursussen seksuele voorlichting, naar de Seks-atlas en de Helga-films van Duitse politica Käte Strobel zonder die bij naam te noemen. Hij heeft het over de rijen kijklustigen die hij heeft zien aanschuiven op een Goede Vrijdag van het jaar 1970 in zijn geboorte-Beieren.
Continue reading
It’s nice to find a Google query with more hits in Google Books than in Google itself.
Such is the case with “libri idiotarum,” 47 hits in Google [1] and 215 in Google Books[2] (see also the Google NGram view[3].)
“Libri idiotarum” means “books of the ignorant” or “books for the illiterate” (idiot did not mean what it means today). The expression was first recorded in a letter by Pope Gregory I:
“For pictorial representation is made use of in Churches for this reason; that such as are ignorant of letters may at least read by looking at the walls what they cannot read in books.”[4]
Gregory refers to paintings, illustrations, sculpture and other visual representations used in Christian art to spread the the gospel in an era when only the clergy and the nobility were able to read.
For these unfortunate illiterate souls, the biblia pauperum (an illustrated bible) was also made.
But apart from being literate or illiterate, a picture is worth a thousand words.
N’est-ce pas?
Illustration: Triumph of Christianity
Over the course of last summer I read Philipp Blom‘s A Wicked Company: The Forgotten Radicalism of the European Enlightenment (2010), a book about the petite histoire of the D’Holbach’s Coterie.
One of its most memorable passages describes Abbé Mallet’s entry on Noah’s Ark which cites Bishop John Wilkins’s mathematical breakdown of the food needed on Noah’s Ark. Fascinating.
Also, Wicked Company notes more. It notes how the alphabetical order in the Encyclopédie was regarded as a heresy in itself (just as it had been in Bayle‘s Historical and Critical Dictionary), since according to contemporaries, God should be the measure of things, not something mundane as the alphabet. It also notes how in the diagram “Figurative system of human knowledge“[1], also known as the tree of Diderot and d’Alembert, theology is but a subclassification of both philosophy and reason, and not a source of knowledge in and of itself.
By the way, there is another fascinating diagram based on the tree of Diderot and d’Alembert, called ‘Essai d’une distribution généalogique des Sciences et des Arts principaux‘[2], representing a more narrative genealogical distribution in the shape of a very large cactus-like plant of which the leaves are filled with text.
Image sourced at the wonderful Il Giornale Nuovo.
See also: Concerning the surface of God
Imaginary portrait of Durtal (2009)
Durtal is fascinating.
Durtal is the name of the the recurring fictional character in J.-K. Huysmans‘s novel sequence Là-Bas, En route, La Cathédrale.
Norman Mailer appropriated Durtal to rewrite Là-Bas — a novel by Huysmans about the first documented serial killer and pratictioner of Satanism, Gilles de Rais — in Trial of the Warlock, a novelette I am currently reading in a Dutch version in the collection Playboy Stories: The Best of Forty Years of Short Fiction.
