Cynthia Weil schreef songs. Of songteksten. Of beide. Men is daar — als de persoon in kwestie geen vertolker is — zelden duidelijk over. Wat is de definitie van een songschrijver eigenlijk? Maakt men altijd het onderscheid tussen een componist, een muziekschrijver, en een lyricist, een liedjestekstenschrijver? Hoe worden die auteursrechten verdeeld? In het Frans zegt men parolier en ik geloof dat Cynthia eerder parolier dan componist was.

Cynthia’s schrijfpartner en echtgenoot Barry Mann (°1939) was de componist, heb ik begrepen. In het Nederlands kan men het onderscheid maken tussen een toondichter en een tekstdichter, maar ik dwaal af.*

Naar aanleiding van dit overlijden vertelt collega songschrijver en vriendin Carole King (“I Feel the Earth Move”, 1971) op sociale media dat haar favoriete tekst van Weil …

Just a little lovin’
early in the mornin’
beats a cup of coffee
for startin’ out the day

Cynthia Weil

… die van “Just a Little Lovin’ (Early in the Morning)” van Dusty Springfield is. Dat er vervolgens in dat lied nog sprake is van ‘yawning’ ontlokt haar woorden van bewondering.

Weil schreef haar songs in de Verenigde Staten maar ze waren uiteraard ook in Europa bekend. Het door onze bastaardkinderen geschonken Marshallgeld om de in vernieling geschoten en gebombardeerde steden herop te bouwen ging namelijk vergezeld van een even grootschalige als welgekomen culturele import. Dat niemand hier Engels sprak en dat die liedjesteksten dus niet begrepen werden, kon de pret niet drukken.

Drie songs verdienen uw aandacht, een uit 1963, een uit 1964 en een uit 1965.

On Broadway

Ten eerste “On Broadway” (1963), over de glamour van het acteerwezen en over de schaduwkanten van die bedrijvigheid: dat het bijvoorbeeld moeilijk is de aandacht van een meisje te trekken als je geen cent op zak hebt.

You’ve Lost That Lovin’ Feelin

In “You’ve Lost That Lovin’ Feelin’” (1964) treurt een ongelukkige over het feit hij of zij niet graag gezien meer wordt, dat de ‘ander’ niet langer gek op hem/haar is, dat die zich begint te ergeren aan de kleine dingen en dat die ‘ander’ bij het kussen de ogen niet meer sluit. Dat is uiteraard jammer. We kennen het gevoel allemaal.

We Gotta Get Out of This Place

En dan is er “We Gotta Get Out of This Place” (1964) waarin het duo Mann/Weil bewijst dat het niet enkel harmonieën over vreugde en leed van alledag kan schrijven, maar dat er ook maatschappijkritiek in hun pennen zat. De ‘place’ in dit lied is Vietnam en het spreekt voor zich dat in de jaren zestig daar niemand liever wél dan niet zat. Maar dat gevoel kennen alleen zij die al eens in een oorlog gevochten hebben.

Rust zacht Cynthia.

* Ik noteerde ooit de woorden lyricist, parolier, tekstdichter, woordenaar naast elkaar.