Toen Darondo stierf wees ik op gelijkenissen met het werk van Shuggie Otis en  Sixto Rodriguez.

Ik kan bezwaarlijk hetzelfde zeggen bij de dood van Sixto Rodriguez.

Toch hebben Sixto, Darondo en Shuggie iets gemeen: een cult following. Het zijn artiesten van de long tail, van de lange staart. Producten met marginaal maar potentieel langdurig succes.

Sixto Rodriguez heeft nooit hits gehad. Even een flikkering en dan terug in de duisternis van de vergetelheid.

Die flikkering waren twee elpees. Cold Fact (1970) en Coming from Reality (1971). Op Cold Fact staat zijn bekendste nummer “Sugar Man”, suikerman, het nummer werd gecoverd door Yolanda Be Cool in 2014.

Die twee platen werden underground-hits in Zuid Afrika, men zag ze als vrijheidsliederen tegen de Apartheid.

Later kwam een documentaire. De Zweed Malik Bendjelloul ging op zoek of die obscure Sixto nog leefde. Er waren geruchten dat die zelfmoord had gepleegd. Dat bleek niet het geval, dat verhaal wordt verteld in Searching for Sugar Man (2012). Twee jaar later pleegde die regisseur zelf zelfmoord.

Al bij al geen gelukkige historie.

Shuggie Otis leeft nog. Ik beloof dat ik bij diens dood niet nog eens hetzelfde zal vertellen.