Connie Francis was een Amerikaanse zangeres gekend voor opnames als “Pretty Little Baby” (1960), “Siboney” (1960) en “Bossa Nova Hand Dance” (1965).
“Siboney” is een song uit 1927 van de hand van Ernesto Lecuona, uit wiens stal ook “Tabou” (1935) kwam.
Maar dat doet hier niets ter zake want rust zacht Connie.
De Amerikaans theatermaker Richard Foreman stierf afgelopen januari al maar krijgt nu pas zijn plaats in Dodenstad.
Dat zit zo: als Tom Wouters mij de Engelse schrijver Jocelyn Brooke (1908 – 1966) onder de aandacht brengt, merk ik op dat er via Brooke een link binnenkomt van de andere Britse cultschrijver Ronald Firbank (1886 – 1926), Brooke schreef een biografie over Firbank, en een tweede, maar dan in combinatie met die van Betjeman.
Als ik Firbank onder de loep neem, merk ik dat hij vermeld wordt in het sleutelessay “Notes on “Camp”” (1964) van Susan Sontag, twee keer zelfs. Als ik een van die passages herlees, staat die vlak naast het zinnetje ‘stag movies seen without lust’, ‘pornofilms die zonder lustgevoelens bekeken worden’. Ik klik door naar ‘stag movies’ en kom opnieuw uit bij Gerald Rabkin, co-auteur is van Dirty Movies (1976); ik ga dat straks bij De Slegte bestellen, er staat nog een exemplaar in het centraal magazijn.
Als ik vervolgens Rabkin nader onderzoek, blijkt hij bovendien iets te maken te hebben gehad met de in januari overleden Richard Foreman en ik vind diens verfilming van zijn stuk Strong Medicine (1981) op YouTube. Je zou de titel als paardenmedicijn kunnen vertalen, bedenk ik me. Ik kijk er fragmenten van en vind het voldoende interessant om Foreman alsnog een plek in Dodenstad te geven.
Meneer Foreman, u was misschien alleen wereldberoemd in New York, maar dat doet er nu niet toe, want, rust zacht Richard.
In het land van Trump en Musk stierf de Amerikaanse zangeres Roberta Flack.
Ze was bekend voor interpretaties van composities zoals “Killing Me Softly with His Song” (1972) en “Feel Like Makin’ Love” (1974).
Het is het moment
Dat ik zin heb de liefde met je te bedrijven–“Feel Like Makin’ Love” (1974)
“Killing Me Softly” heeft een vreemde tekst van de hand van Norman Gimbel:
Mijn pijn tokkelend met zijn vingers
Mijn leven zingend met zijn woorden
Mij zachtjes doden met zijn lied–“Killing Me Softly with His Song” (1972)
Flacks naam is verbonden met quiet storm (stille storm) een genre van ballades. Dat doet me dan weer denken aan de flard ‘There’s a quiet storm, and it never felt like this before’ van het nummer “The Sweetest Taboo” (1985) van Sade.
Maar dat doet hier weinig ter zake want rust zacht Roberta.
Peggy Moffitt was een Amerikaans model van de generatie van Twiggy en Jane Birkin. Er bestaat zelfs een foto met hun drieën als ik me niet vergis. Ik vergis me. Het is alleen met Twiggy.
Moffitt zal voor altijd herinnerd worden, enfin altijd, ik schat misschien toch nog zo’n honderd jaar, als het model dat voor het eerst een monokini toonde op 3 juni 1964 met een zwartwit foto genomen door haar partner, de fotograaf William Claxton, die ons al in 2008 verliet.
De monokini is een beetje een flauwe woordspeling op de bikini. Die ‘bi’ van bikini staat niet voor twee zoals in bijvoorbeeld bipolair, maar werd hier toch vervangen door ‘mono’, wat één betekent, zoals u weet.
Er is een modefilm met Moffitt, ‘Basic black’ (1967), die tot een van de eerste ‘mod movies’ gerekend wordt. ‘Mods’, kort voor modernisme, was de naam voor de hippe vogels van het Londen van de jaren zestig van de 20ste eeuw.
Twiggy leeft nog en ook Jean Shrimpton, het mooiste model uit die tijd, is nog even bij de levenden.
Ik reken erop dat mijn doodgraver van de afdeling modedoden een plekje in de buurt van Paco Rabanne, Vivienne Westwood, Thierry Mugler en Pierre Cardin zal voorzien. Dat gezelschap zal elkaar wel wat te vertellen hebben.
Rust zacht Peggy.
Eduard Artemyev was een Sovjet en Russisch componist vooral bekend voor zijn soundtracks voor de films Solaris (1972) en Stalker (1979).
Rust zacht Eduard.
Angelo Badalamenti was een Amerikaans componist gekend van zijn samenwerking met David Lynch. Hij schreef de muziek voor Blue Velvet, Twin Peaks, The Straight Story, en Mulholland Drive.
Zijn best gekende individuele composities zijn “Falling” (1989), met de onlangs overleden Julee Cruise; “Laura Palmer’s Theme” (1990), met groot commercieel succes gesampled in “Go” (1991) van Moby; en “Audrey’s Dance” (1990).
Tom Phillips was een Engels kunstenaar vooral bekend omwille van A Humument (1970 – 2005), een vermeerderd (en verminderd) boek dat Phillips voor het eerst in 1970 uitbracht maar waar hij zijn hele leven aan zou blijven verder werken.
Hij ‘verbouwde’ of ‘behandelde’ een Victoriaanse roman van ene Mallock, getiteld A Human Document (1892) tot A Humument, ‘an Doc’ weglatend uit de titel. Hij schrapte woorden en zinnen maar voegde ook veel toe. Hij overschilderde pagina’s, telkens woorden uitsparend om zo tot een volledig nieuw boek te komen.
Het is een standaardwerk binnen de appropriatie en in dit geval wordt niemands eigendomsrecht geschonden want de originele roman is al lang in het publieke domein.
Een geweldig werk.
Rust in vrede Tom.
In Italië stierf de componist Azio Corghi.
Als ik aan naoorlogse klassieke muziek denk, dan komen afbeeldingen van platenhoezen in mij op. Die zijn vaak erg mooi.
Op de YouTubestroom van dit stuk Consonancias y Redobles (1973) van Corghi wordt Augustus Light (1957) van Hans Hofmann getoond.
Hervé Télémaque was een Frans schilder wiens piepgaatje openging in Haïti.
Grachan Moncur III was an American jazz trombonist known for such albums as Evolution (1964).