Tag Archives: artist

RIP Tom Phillips (1937 – 2022)

Thames & Hudson interviewde Phillips over A Humument in 2016

Tom Phillips was een Engels kunstenaar vooral bekend omwille van A Humument (1970 – 2005), een vermeerderd (en verminderd) boek dat Phillips voor het eerst in 1970 uitbracht maar waar hij zijn hele leven aan zou blijven verder werken.

Hij ‘verbouwde’ of ‘behandelde’ een Victoriaanse roman van ene Mallock, getiteld A Human Document (1892) tot A Humument, ‘an Doc’ weglatend uit de titel. Hij schrapte woorden en zinnen maar voegde ook veel toe. Hij overschilderde pagina’s, telkens woorden uitsparend om zo tot een volledig nieuw boek te komen.

Het is een standaardwerk binnen de appropriatie en in dit geval wordt niemands eigendomsrecht geschonden want de originele roman is al lang in het publieke domein.

Een geweldig werk.

Rust in vrede Tom.

RIP Billy Al Bengston (1934 – 2022)

“Three Faces West (Billy Al Bengston’s)” (2005) by Harold Budd

Billy Al Bengston was een Amerikaans kunstenaar.

Men verwijst dikwijls naar Bengstons link met de “kustom”-auto-scene en de motorcultuur. Hij was naar het schijnt de eerste om autolak te gebruiken in de hoge kunsten met psychedelische kleuren die vaak mandala-achtige vormen kregen.

Ik geef u een lied van Harold Budd (die stierf onlangs ook): “Three Faces West (Billy Al Bengston’s)” (2005).

Tortured artists and beautiful losers

Self-Portrait with Bandaged Ear and Pipe (1889) by Vincent van Gogh

Self-Portrait with Bandaged Ear and Pipe, the purest version of the two ‘bandaged’ portraits.

Vincent van Gogh‘s two Self—Portraits with Bandaged Ear are the most perfect visual expression of the concept of the tortured artist, an artist who in this particular case literally in an act of self-torture cut off his own ear.

Van Gogh was a beautiful loser unacknowledged during his lifetime and posthumously rewarded with success.

One other painting in the category ‘existential angst’ comes to mind, the far more famous The Scream, depicting an artist tortured by existential angst.

… in a garret with a leaking roof

The Poor Poet (1839), a painting by Carl Spitzweg.

Look where this sufferer from artistism, this bourgeoisophobe, this starving artist, this beautiful loser, this bohemian, this tortured artist, this seeker of artistic inspiration, this man afraid of writer’s block, look at where this poor soul ends up: in a garret with a leaking roof.

How very romantic, how utterly romantic is this notion of the Artist, the creative genius touched by divine inspiration.

Bohemianism and ‘artistism’

A Paris street – set design for Act II of Puccini’s La bohème by Adolfo Hohenstein.

One of the funniest episodes in the historiography of bohemianism is the first appearance of the term bohemian in relation to artistic endeavor. The year is 1834 and Félix Pyat, a French journalist of communard persuasion, publishes a well-written article called “Les Artistes” in which he derogatorily describes wannabe artists as “alien and bizarre … outside the law, beyond the reaches of society … they are the Bohemians of today” (tr. Levi Asher).

Félix Pyat connects ‘one who lives like a Bohemian’, meaning like a vagabond, with artists and he calls the latter “les Bohémiens d’aujourd’hui” (the Bohemians of today).

The funniest bit is when he condemns artistry itself, comparing it to a disease which he calls “artistism”:

“That which should be the exception of privileged natures has become a general rule; what am I saying, a fashion, a rage, a furor, a contagious, epidemic, endemic malady, a scourge worse than cholera, a veritable plague from the Orient, artistism.” (tr. Geerinck, Daniel Cottom, 2013)

The term Bohemianism, meant as a slur by Pyat, was later reappropriated by the artistic community.

The illustration above by Adolfo Hohenstein is extremely picturesque and immediately recognizable as a French or Parisian street.