Een van mijn trouwste doodgravers is Jahsonic. Ik tref hem vanochtend in onze barak, bedroefd.
Op de achtergrond speelt een slepend Afrikaans-aandoend lied.
Continue readingTag Archives: Brazil
RIP Astrud Gilberto (1940 – 2023)
Ik vermoedde dat er veel geweend ging worden op deze begrafenis. Ik dacht, daar zorgt de muziek wel voor. Het aantal tranen op een begrafenis is meestal recht evenredig met de gekozen muziek.
Mocht ik niet onsterfelijk zijn, ik draaide “Message personnel” (1973) van Françoise Hardy op mijn begrafenis. Tranen gegarandeerd. Veel tranen.
Omdat er op de uitvaart van Astrud Gilberto uit eigen werk gespeeld werd, had ik mij dus aan veel tranen verwacht. De stem van Gilberto is bekend als een van de meest melancholische die men in de 20ste eeuw beluisteren kon.
Continue readingRIP Rita Lee (1947 – 2023)
RIP Gal Costa (1945 – 2022)
In Brazilië stierf de zangeres Gal Costa. Ze werd 77. Ik ben wel wat thuis in Braziliaanse muziek maar met het werk van Costa kwam ik eigenlijk nooit in aanraking. De Dewaele broers postten op hun Facebookmuur een foto[1] met 28 van haar hoezen die zij uit hun platenkast haalden. Mooie foto.
Door een kosmisch toeval was ik net voor Costa’s dood naar Marina Lima beginnen luisteren en nu lees ik op de Wikpiedia-pagina van Costa dat zij verliefd was op Marina. Mooi.
Ik nam me voor de tijd te nemen om het werk van Costa te verkennen maar ik verloor al snel mijn aandacht.
‘My little grasshopper … mijn kleine sprinkhaan.’
“Lost in Paradise” (1969)
Van die luistersessie bleef “Lost in Paradise” me bij omdat het een van de mooiste composities is op Stillness (1970) van Sérgio Mendes met Brasil ’66 waar Lani Hall zo loepzuiver op zingt.
Rust zacht Gal Costa
RIP Raul de Souza (1934 – 2021)
Raul de Souza was a Brazilian trombonist of quite some renown.
De Souza released at least two disco-ish songs: “Sweet Lucy” (1977), which is on the Derrick Carter Choice installment, and “‘Til Tomorrow Comes” (1979).
I give you Colors (1975).
RIP José Mojica ‘Coffin Joe’ Marins (1936 – 2020)
José Mojica Marins was a Brazilian film director, best-known for his persona “Coffin Joe“.
I just finished watching At Midnight I’ll Take Your Soul (1964) and it’s actually quite good. I especially like the atheist bits, his materialist world view, his Nietzschean take on things.
For example, Coffin Joe eats meat on Holy Friday, just to taunt his catholic fellow townspeople.
And consider the opening oration of Coffin Joe:
“What is life?
It is the beggining of death.
What is death?
It is the end of life!
What is the existence?
It is the continuity of blood.
What is blood?
It is the reason of the existence!”
All this blasphemous discourse makes you wonder how this went down in Brasil. After all, it was 1964, another four years for 1968 to happen … and … did that even ‘happen’ in Brasil, the sexual revolution?
See atheism in Brazil, the sexual revolution in Brazil.