Alvaro Vitali was een Italiaans acteur en komiek, vooral bekend om zijn rol als Pierino in een reeks Italiaanse komediefilms in de jaren 1980.
Die komedies waren sekskomedies, een genre waar ik een bijzonder zwak voor heb, smoelentrekkerij en al. Over de mannen die er in voorkomen, stuk voor stuk klungelige sukkels, schreef de Italiaanse academicus Giacomo Manzoli:
‘Het lot van de neurotische, van de seksuele revolutie uitgesloten mannen uit de komedies van de jaren 1970 (gespeeld door onder andere Lando Buzzanca, Alvaro Vitali, Lino Banfi en Pippo Franco), was impotentie, castratie, neurose, dodelijke psychische stoornissen of, zeldzamer, homoseksualiteit’.
Foday Musa Suso was een componist en muzikant van Gambia. Hij heeft op verschillende albums samengewerkt met Bill Laswell, zowel als muzikant als co-producer:
”Muso” uit Watto Sitta
Watto Sitta (1984) werd uitgebracht onder de naam Mandingo en dat zijn Bill Laswell, Jeff Bova en Foday Musa Suso, met Suso als componist en co-producer samen met Laswell. Het album bevat bijdragen van artiesten zoals Herbie Hancock en Aïyb Dieng.
Sound-System (1984) is een album van Herbie Hancock, mede geproduceerd door Laswell, waarop Suso meespeelt op nummers als “Junku” en “Sound System”. Deze tracks combineren elektronische muziek met traditionele Afrikaanse instrumenten. De sound is heel erg gelijkend op die van “Rock It” (1983).
“Early Warning” uit Village Life, op deze track speelt Suso jammer genoeg niet.
En dan is er Village Life (1985), een samenwerking tussen Herbie Hancock en Foday Musa Suso, geproduceerd door Bill Laswell. Het album combineert jazzfusion met Mandé-muziek en werd live opgenomen in de studio zonder overdubs. Op dit album laat men de electronica vallen.
David Johansen was een Amerikaans zanger bekend als frontman van het proto-punk ensemble de New York Dolls. Hij was medeschrijver van hun cult hits “Trash” (1973) and “Personality Crisis” (1973).
White Trash Boulevard (1988), dit is een bijzonder klein boekje, van tien op zeven centimeter.
Gary Indiana was een Amerikaans auteur en criticus. Hij behoorde tot de generatie gay schrijvers en kunstenaars die bijna volledig door AIDS werd uitgeroeid, denk aan de acht jaar jongere Keith Haring.
Als je gay was en jong in de jaren tachtig dan kan je vandaag in een interview zeggen: ‘Tegen de tijd dat ik 25 was, had ik 50 vrienden verloren aan aids en op dat moment ben ik gestopt met tellen.’
De woorden zijn niet van Gary Indiana maar ze hadden wel uit zijn mond kunnen komen.
Patti Astor is gestorven. Ze was bekend voor haar prominente aanwezigheid in de kunstscene in het New York van de jaren zeventig en tachtig. Als men de getuigenissen mag geloven was ze daar koningin van, wereldbekend in NYC.
In Duitsland stierf Damo Suzuki, de Japanse zanger die gedurende twee à drie jaar leadzanger bij de Duitse cultband Can was en bij wie hij teksten verzon en zong voor songs zoals “Mushroom” (1971) and “Vitamin C” (1972). Doe geen moeite die teksten te begrijpen, ze zijn als nonsensgedichten, al hebben ze bestaande woorden.
“Mushroom” (1971)
Maar daar gaat het niet om. Can is een ijkpunt in het domein van de artrock — het woord kunstrock heeft nooit ingang gevonden — waar ook Velvet Underground wat potten gebroken heeft.
“Vitamin C” (1972)
Ik leg Damo naast Jaki Liebezeit en Holger Czukay; het wachten is op Irmin Schmidt, zolang kan dat niet meer duren want Schmidt is inmiddels 87 of zo.
In Ethiopië stierf de zanger en muzikant Ali Birra. Hij werd 72. Een van de Éthiopiques verzamelplaten, Éthiopiques 28: Great Oromo Music (2013), is aan zijn oeuvre gewijd.
Éthiopiques 28: Great Oromo Music (2013)
Van die Éthiopiques serie kan ik u vooral “Yékèrmo Sèw” (1969) en “Yegelle Tezeta” (1972) van Mulatu Astatke en “Erè Mèla Mèla” (1975) van Mahmoud Ahmed aanbevelen.
Patrick Adams was an American composer and record producer.
Adams is known for his 1970s and 1980s production, songwriting and engineering work on labels such as Salsoul, Prelude Records and P&P; his associations with recording artists such as Black Ivory, Inner Life, Jocelyn Brown, Loleatta Holloway and Leroy Burgess; and studio projects such as Cloud One, The Universal Robot Band, Logg Phreek, and Musique. He owned and operated PAPMUS (Patrick Adams Productions Music) in New York City.
“Love Bug” (1976), “Atmosphere Strut” (1976), “My Baby’s Got E.S.P.” (1976), “Making Love” (1977), “Keep On Jumpin'” (1978), “In the Bush” (1978), “Make It Last Forever” (1978), “Weekend (Tonight Is Party Time)” (1978), “I’m A Big Freak (R•U•1•2)” (1978), “I’m Caught Up (In a One Night Love Affair)” (1979), “Till You Surrender” (1981) and “Touch Me (All Night Long)” (1984).
Patrick Adams and Gregory Carmichael wrote and produced at least fifty composition which transcend disco as genre. Adams and Carmichael, and maybe August Darnell too, were in many ways the auteurs of disco, more so than Larry Levan, Walter Gibbons or Tom Moulton, who were primarily involved in post-production. The only one to rival Adams, Carmichael and Darnell was Arthur Russell, but his story is different altogether.
“Ain’t No Mountain High Enough” (1981)
Although well-known for writing and producing his own material, one of his biggest successes was his 1981 reinterpretation of Ashford & Simpson’s “Ain’t No Mountain High Enough” (1966) as Inner Life, with vocals by Jocelyn Brown and a remix by Larry Levan.
