Tag Archives: Belgium

RIP Gérard Chaliand (1934 – 2025)

Gérard Chaliand was een Belg en specialist in geopolitiek, terrorisme en andere vormen van onregelmatige oorlogsvoering. Hij was aanwezig op het congres Le tiers-mondisme en question (1986) waar ook de nu nog levende evenveel gevierde als vermaledijde Pascal Bruckner (Tranen van de blanke man) aanwezig was. Tiers-mondisme wordt vertaald als thirld-worldism en derderwerldisme.

Je kan makkelijk recente online video’s vinden van Chaliand die meer verhelderend zijn dan die van Geert Noels of Jonathan Holslag. Voor de lieden ter linkerzijde: Chaliand en Bruckner zijn noodzakelijke aanvullingen voor uw lezing van Pankaj Mishra maar dat doet hier weinig ter zake want rust zacht Gérard.

RIP Ignace Van Isacker (1941 – 2024)

Ook dood, en dat gebeurde afgelopen december al, is Ignace Van Isacker (1941 – 2024). Ik fietste deze lente nog op een rusteloze zondagmiddag naar diens Sea art project in Zeebrugge, een serie van blauw geschilderde betonpalen waarvan ik vond dat ik ze moest gezien hebben. Mijn hoofd vol obsessieve gedachten, een vrouwenverhaal.

Ik mocht die betonpalen jammer genoeg niet van dichtbij bekijken, zelfs niet toen ik over de intercom loog dat ik research deed voor een teeveeprogramma van … en ik verzon maar wat ter plekke … Axel Daeseleire. Ik moest dus genoegen nemen met gestolen foto’s door de spijlen van een hek daar in Zeebrugge, nadat ik getwijfeld had of ik zou gate-crashen, ‘t is te zeggen, een binnenrijdende auto zou volgen daar in dat Havengebouw van Zeebrugge, maar omdat ik me de daaropvolgende rel met de securitylieden al kon inbeelden heb ik maar besloten ervan af te zien. Soms kan ik mezelf intomen, zelfs in een balorige bui.

Ongetiteld, 1975, Ignace Van Isacker

Het schilderij van audio jacks hierboven maakt sinds 2023 deel uit van mijn collectie. Ben er gek op. Van Isacker schilderde hyperrealistische series van lenzen, zeilen, vuurtorens, wolkenkubussen, perspex sculpturen, en gekrulde telefoondraden.

Naast Van Isacker was ook Jos de Mey (1928 – 2007) in dat soort realisme actief, ik ben dat werk nog nooit tegengekomen, maar dat doet nu niets ter zake want …

Rust zacht Ignace.

RIP Walter Swennen (1946 – 2025)

RIP Walter Swennen, lang leve Stefaan Vermuyten (°1959).

Ik moet denken aan Thomas Browne die in Religio medici (1643) zegt:

‘Iedere mens is niet alleen zichzelf; er zijn vele Diogenessen geweest, en evenzoveel Timons, hoewel slechts weinigen van die naam; mensen worden opnieuw geleefd; de wereld is nu zoals hij was in voorbije eeuwen; er was toen niemand, maar er is sindsdien iemand geweest die hem evenaart, en die als het ware zijn herleefde zelf is.’ Borges, in zijn pantheïstische buien, heeft het vaak over dit dictum van Browne.

Rust zacht Walter.

RIP Guillaume Bijl (1946 – 2025)

Guillaume Bijl was een Belgisch kunstenaar gekend voor werk zoals Autorijschool Z (1979) en TV-Quiz Decor (1993), ‘echte’ omgevingen die 99% getrouw door Bijl werden nagebouwd op plekken waar je normaal gezien kunst zou verwachten maar die passend in het in “Kunstliquidatieproject” (1980) door nuttiger ruimtes vervangen werden. In deze context dwingen de termen simulacrum en hyperrealiteit zich op. Ik zal ze niet gebruiken.

Continue reading →

RIP Herman Selleslags (1938 – 2024)

De Belgische fotograaf Herman Selleslags stierf. Het doet me denken aan mijn kindertijd en pubertijd, de HUMO-jaren.

Interview met Selleslags, onder andere hoe hij er in slaagde de Rolling Stones te interviewen.

In Intimiteit onder de melkweg (1994) schrijft Herman de Coninck over de fotograaf:

‘In elk geval herinner ik me dat Herman Selleslags vaak zei dat deze of gene een smoel had waar hij niets mee kon aanvangen. Zoals er natuurlijk ook mensen zijn met wie je niets kunt aanvangen.’

In 2016 dook het werk van Selleslags uiteraard ook op in de voortreffelijke docuserie België scherpgesteld van Bucher en Buedts en daarin werd ook het licht geschenen over die beruchte foto van de zijn roes uitslapende man in de Pelikaanstraat, in de buurt van discotheek Samson waar wij indertijd nachtbraakten.

RIP Benoît van Innis (1960 – 2024)

Promofilmpje voor Instant Light

Als doodgraver heb ik zo mijn pleziertjes.

Soms neem ik eigenhandig de beitel ter hand en kap een opschrift in een grafsteen.

Ik deed dat met die van de Belgische illustrator Benoît van Innis die niet minder dan 35 bijdragen mocht leveren aan The New Yorker. Niet minder dan 35. Maar ook niet meer.

Dat hij nooit is doorgebroken als echte ‘artiest’ is hem altijd dwars blijven zitten. Geen nood, hier wordt hij in eer hersteld. Hij krijgt een mooier plekje dan veel ‘echte’ artiesten: op dat heuveltje, net een beetje hoger, lommerrijk omgeven door treurberken, waar ook Paul Ibou ligt.

Op zijn steen kap ik:

‘Ik struikel wankel door de harde vaste eeuwigheid’ van Federico García Lorca. Benoît hield daarvan.

Ik moet aan Roland Topor denken als ik Benoît zie.

Er is een promofilmpje voor Instant Light, een coronatentoonstelling die Benoît hield in Mechelen met tekeningen die hij dagelijks maakte in die surreële periode.

Op de achtergrond leest Ann Meskens mooie woorden uit Mijn laatste snik (1982) van Luis Buñuel.

Ann leest mooi voor. Ook de tekst doet mij aan Topor denken, aan Mémoires d’un vieux con (1975) bijvoorbeeld.

Iedereen hield van Benoît.

Rust zacht Benoît.

RIP Lou Deprijck (1946 – 2023)

“Que Tal America” (1977)

 Lou Deprijck was een Belgisch muziekmaker, zanger en producer gekend voor composities als “Que Tal America” (1977), “Ça plane pour moi” (1977), “Disco Samba” (1978) en “Kingston, Kingston” (1978).

Eind jaren zeventig was zijn bloeiperiode. Vele van zijn platen waren beststellers.

Continue reading →

RIP Paul Ibou (1939 – 2023)

Iemand zoals Paul Ibou, die hier een tijdje geleden aankwam, waar moet ik die leggen? Bij de Belgen? In de buurt van de recent overleden zanger Arno? Bij de grafische ontwerpers? Bij de beeldhouwers? Bij de kunstenaars? Bij de I van Ibou?

Paul Ibou wordt geïnterviewd naar aanleiding van zijn prijs bij de Ultimas van 2019.

Ik heb ‘m uiteindelijk op het Belgische perk gelegd, zijn werk mag dan wel een zekere wereldklasse uitstralen, het was niet genoeg in het buitenland gekend om hem bij de grafici te leggen.

Rust zacht Paul.