Adieu Roy Haynes. Jahsonic is er even niet, hij had me vast allerlei details kunnen vertellen over Haynes als legendarische jazzdrummer. Ik zocht dan zelf maar wat bij elkaar en vond hem nog springlevend met tracks zoals “Snap Crackle” (1962) en “Dorian” (1963). Toch vrees ik dat hem onrecht aandoe door het hier zo kort te houden.
Desalniettemin, rust zacht Roy.
Eugenio Martín was een Spaans filmregisseur die voornamelijk herinnerd zal worden voor zijn film Horror Express (1972), een film met de horrorhelden Christopher Lee en Peter Cushing.
De film speelt zich af op een trein die in 1906 onderweg is van Siberië naar Europa. Ook op de trein: een kist van een antropoloog met een opgegraven bevroren stoffelijk overschot dat wel eens de ‘missing link’ zou kunnen zijn. Er blijkt een wezen in die verzameling botten te huizen die de passagiers een voor een afmaakt.
God weet of dit in 1972 in een Vlaamse krant gerecenseerd werd en wat men er dan over zei.
Het plot is slim, de dialogen vrij goed geschreven en het geheel is uiteraard onpretentieus.
Heel aardig is het plotelement van de optografie, het geloof dat iemand voor hij sterft het laatste wat hij zag op zijn netvlies bewaart.
Angela Lansbury was een Britse-Amerikaanse-Ierse actrice die carrière maakte in Hollywood en daar in heel wat films speelde.
Raakvlakken met ons universum zijn The Picture of Dorian Gray (1945) en Gaslight (1944). Dorian Gray, omdat het een van de beste verhalen uit de fantastische traditie is, en Gaslight omdat het een populaire term geworden is in de narcismebestrijding, een met veel enthousiasme uitgeoefende maatschappelijke opdracht van deze tijd. Ook omdat mijn vader mij die film liet zien toen ik jong was en dat maakte heel veel indruk op me, hoe die vrouw op den duur aan haar eigen zintuigen begint te twijfelen.
Naar aanleiding van Lansburys dood zag ik een interview met haar door een Amerikaanse filmjournalist (die ook al dood is). Iemand commentarieerde dat Lansbury nergens ontkent dat ze een goede actrice is — geen valse bescheidenheid toont dus — en toch zeer sympathiek overkomt. Dat doet ze zeker. En wat die lof betreft, u weet wat de La Rochefoucauld zei: ‘lof weigeren is twee keer geprezen willen worden.
RIP Angela Lansbury
Peter Brook was an English theater and film director known for such dramatizations as Marat/Sade (1964) for the theater in 1965 and as a film in 1967.
Michel Bouquet was a French actor known for appearances in such films as The Toy (1976) in which he plays a caricature of a ruthless business tycoon.
In the film, the spoiled son of the business magnate asks for a human as a plaything.
In the scene above, the father enters a house and makes an exuberant offer to buy the house if its owners pack their bags ans leave immediately.
Mikis Theodorakis was a Greek composer famous for writing the sirtaki for the film Zorba the Greek (1964). This piece of music is has become the embodiment of Greece, it is the most archetypal Greek music. More than that, it is definitely one of the most famous melodies of the 20th century, recognized — I think — by the majority of people in the world, wherever they live. On that last point, I have no evidence.
He was an opponent of the Greek junta, which like Salazar in Portugal and Franco in Spain, put Greece under the rule of a fascist military dictatorship until the mid 1970s.
I give also you the trailer of Z (1969), the music you hear is Theodorakis’s. Z is a work of political fiction, an indictment of the then-fascist Greece.
Albert Bandura was a Canadian-American psychologist at Stanford University best known for the 1961 Bobo doll experiment in which a child was shown and adult mistreating a doll, after which the child imitated the adult.
The experiment was of some import in the influence of mass media debate.
This escaped my attention seven years ago.
Jimmy Scott was an American vocalist known for his high natural contralto voice and his sensitivity on ballads and love songs.
He covered “Nothing Compares 2 U” on his album Holding Back The Years (1998).
Alberto Grimaldi was an Italian film producer known for producing The Good, the Bad and the Ugly and Last Tango in Paris, but more importantly for us, Salò, or the 120 Days of Sodom by Pasolini.
That Sodom film you don’t need to see to form an opinion about. It’s better just to read about it and let it lead you to the manuscript by Sade on which it was based.
That book has the lines:
“How many times, damn it, have I not desired that one could attack the sun, deprive the universe of it, or use it to set fire to the world”.
But I digress.
Johnny Mandel was an American composer of innumerable songs.
One of these songs stands out: “Suicide Is Painless” (1970).