Tag Archives: cinema

RIP Diane Keaton (1946 – 2025)

De kreeftenscène uit Annie Hall (1977)

Diane Keaton was een Amerikaanse actrice gekend voor rollen in films als Annie Hall (1977), Interiors (1978) en Something’s Gotta Give (2003).

Interiors heeft veel indruk op me gemaakt.

De meet-cute uit Annie Hall (1977)

Ik vraag me af of ze familie was van Buster.

Als ik me niet vergis, is Diane Keaton Woody Allen altijd blijven verdedigen tegen zij die hem beschuldigen van grensoverschrijdend gedrag.

Rust zacht Diane.

Jørgen Leth (1937 – 2025)

Ook dood is de Deen Jørgen Leth, auteur van de televisiedocumentaire Een zondag in de hel (1977), een verslag van Parijs-Roubaix met alle grote wielrenners van mijn jeugd. Mijn vader luisterde daar naar op de radio. Ik leerde het werk van Leth kennen via Lars von Trier maar ik ben vooral wild van de documentaire 66 Scenes from America (1982).

Andy Warhol scène van ‘66 Scenes from America‘ (1982)

In die documentaire eet Andy Warhol een hamburger in alle stilte op zegt dan, na een heel lange en ongemakkelijke stilte: ‘mijn naam is Andy Warhol en ik heb net een hamburger opgegeten.’ De rest van die documentaire is ook zeer de moeite waard. Statische video-opnames van plaatsen, wegen en landschappen. Af en toe een monoloogje, onder andere een serie taxichauffeurs. Een barman die cocktails maakt. Wapperende Amerikaanse vlaggen.

Rust zacht Jørgen.

RIP Henry Jaglom (1938 – 2025)

Trailer voor Sittiing ducks

Henry Jaglom was een Amerikaans filmmaker van tweede garnituur, maar wel erg leuk, een soort kruising tussen Woody Allen en John Cassavetes. Jaglom is bekend voor films als Sitting ducks (1980) en Can she bake a cherry pie? (1983).

Can she bake a cherry pie?

Can she bake a cherry pie? zag ik ooit als twintiger in een Antwerpse bioscoop. Michael Emil, de broer van Jaglom, en Karen Black spelen een stel dat elkaar pas leert kennen, zij en hij bijna even neurotisch, elk op hun eigen manier. Ik vond Karen Black toen heel aantrekkelijk, ik weet dat nog.

Ik bekijk de film opnieuw, hij staat op YouTube. Ik vind hem weerom heel grappig. De straatshots die duidelijk gefilmd zijn zonder figuranten, gewoon in de straten van New York. De achtergrondmuziek, dat stukje Scheherazade van Rimsky-Korsakov. Hoe zij hem bedriegt met die man met die duiven, die dan achteraf diegene blijkt die haar in het geniep fotografeert. Haar paranoia was dus terecht! En hoe ze dan terug thuiskomt en haar Eli met die bedrogen griet aan het vrijen is en Karen haar voeten kietelt terwijl die twee bezig zijn. En hoe hij per se zijn hartslag wil meten terwijl hij met haar vrijt. Zijn constant geratel. Haar roken. Hoe zij bij de breuk aan het begin van de film de hele tijd de kledingstukken die de man die haar verlaat in zijn koffer legt, er weer uit haalt.

Sitting ducks 

Sitting ducks zie ik nu voor het eerst. De film vertelt het verhaal van twee kalende veertigers die er met het geld van de maffia van door gaan en onderweg met de auto naar Miami een mislukte singer-songwriter en twee vrouwen met issues oppikken. Een van de twee is Emil, en hij speelt een gelijkaardige rol als in Can she bake a cherry pie?.

Ze zijn dus met zijn vijven, een geestige, frisse én alweer neurotische ménage-à-cinq. De scène met de twee mannen naakt in bad is misschien wel de meest memorabele. 

Michael Emil

Cult movie stars (1991), mijn filmbijbel, zegt over Michael Emil (°1937), de oudere broer van Jaglom:

‘Hij speelt steevast vrolijke, ongeremde, praatgrage types van middelbare leeftijd die op humoristische wijze vreemde persoonlijke filosofieën verkondigen, over alles discussiëren en alles in termen van seks uitleggen […] In zijn belangrijkste film, ‘Sitting ducks’, vormen hij en Zack Norman een kalend, eigenaardig duo dat er met maffia-geld vandoor gaat. De praatgrage Emil, die opschept dat hij de beste minnaar ter wereld is, en de rokkenjager Norman, een 60-secondenman, vormen een hilarisch duo – hun gesprek in bad overtreft Louis Malle’s hele diner met André.’

Het is de eerste keer dat ik Sitting ducks zie, dertig jaar nadat ik erover gelezen had en er toen al zoveel zin in had dat ik de film in het geel markeerde. Ik kijk naar die film op een avond die de overgang naar de winter inleidt, ik ben moe, ik ben verdrietig en gelukkig, maar dat doet weinig ter zake want,

rust zacht Henry.

RIP Jean-Pierre Bouyxou (1946 – 2025)

Jean-Pierre Bouyxou was een Frans filmmaker, schrijver en erotomaan.

Zijn magazine Fascination (30 nummers) verscheen tussen 1978 en 1986.

Haast iedereen van zijn generatie is dood, alleen de Belg Roland Lethem leeft nog.

Rust zacht Jean-Pierre.

RIP Terence Stamp (1938 – 2025)

Het is maar een paar stappen van Terence Stamp naar de rest van Necropolis, u neemt links naar de Amerikaanse literatuur en u ziet van ver de tombe van Edgar Allan Poe die daar een centrale plaats inneemt.

In de Frans-Italiaanse omnibusfilm Histoires extraordinaires (1968) speelt Terence Stamp de uitgebluste acteur Toby Dammit die na wat roekeloos racen met een Ferrari zijn hoofd verliest. Het verhaal is gebaseerd op “Never Bet the Devil Your Head” (1841) van Poe maar die basis is wel heel magertjes want de enige overeenkomst is het letterlijk verliezen van het hoofd middels een gespannen ijzeren kabel.

The Ocean Fell into the Drop (2017)

Als u rechts neemt, komt u bij de sectie Italiaanse cinema, u herkent het graf van Pier Paolo Pasolini aan het grote kruis. ‘Pasolini was toch geen katholiek?’ ‘Toch wel, hij heeft zich in het vagevuur bekeerd.’ ‘Wat heeft Pasolini met Stamp te maken?’ ‘Hij speelt de hoofdrol in Teorema (1968), die nagenoeg stille film van een man die bij een bourgeois gezin belandt, daar met iedereen seks heeft, en de hele structuur van dat gezin uit elkaar rukt, een thema dat later nog zou verkend zou worden in Francois Ozons Sitcom (1998) en Borgman (2013) van Alex van Warmerdam.

Er is een voor mij herkenbare leegte in de melancholicus Stamp maar dat doet nu niets ter zake want …

Rust zacht Terence.

RIP Lutz Mommartz (1934 – 2025)

“Eisenbahn” (1967)

Lutz Mommartz was een Duits filmmaker ‘bekend’ voor films zoals “Eisenbahn” (1967), wat Duits is voor spoorweg. In die film zet Lutz een camera op een trein die langs het passagiersvenster naar buiten kijkt en het voorbijglijdend landschap registreert.

Het doet me denken aan de jaren ’90 toen er een Duitse televisiezender was die beelden toonde van een camera die in de bestuurderscabine van een trein was gemonteerd. Men noemt dat tegenwoordig slow television.

Fish tank video (VHS, 1993)

In de videotheken van diezelfde jaren ’90 werden videocassettes te huur aangeboden die beelden toonden van een aquarium of van open haarden. Op YouTube staat er nu nog een en die heet Fish tank video (VHS, 1993).

Maar dat doet hier weinig ter zake want rust zacht Lutz.

RIP Jonathan Kaplan (1947 – 2025)

Jonathan Kaplan was een regisseur uit de Roger Cormanstal die bekendheid zou genieten om zijn film The Accused (1988) met Jodie Foster over een groepsverkrachting in een bar, de eerste keer dat dat thema in een film aan bod kwam.

Night call nurses (1972)

Maar in de beginjaren van zijn loopbaan maakte hij films voor Roger Corman en regisseerde hij het niemendalletje Night call nurses (1972), de derde in de cyclus van Roger Corman verpleegsterfilms.

Drie jonge verpleegsters werken op de psychiatrische afdeling in een ziekenhuis. Barbara (Patty Byrne) raakt onder de invloed van een charismatische sekstherapeut en wordt gestalkt door een mysterieuze verpleegster. Janis (Alana Hamilton) heeft een affaire met een vrachtwagenchauffeur die verslaafd is aan drugs. Sandra (Mittie Lawrence) raakt politiek geëngageerd door een affaire met een zwarte militant en helpt een gevangene uit het ziekenhuis te ontsnappen.

De trailer ziet u  hierboven.

Rust zacht Jonathan.

RIP Adriana Asti (1931 – 2025)

Adriana Asti was een Italiaanse actrice gekend voor rollen zoals die in Before the revolution (1964).

“Vivere ancora” (1964) in Before the revolution (1964).

In die film kust ze haar lover op de tonen van “Vivere ancora” (1964) van Gino Paoli. Paoli is ook de zanger van het onvergetelijke “Che cosa c’è” (1964) dat op de soundtrack van de cultfilm Parthenope (2025) staat maar dat nu niets ter zake want, rust zacht Adriana.

RIP Gene Hackman (1930 – 2025)

De Amerikaanse acteur Gene Hackman stierf. Hij is gekend voor rollen in Bonnie and Clyde (1967), The French Connection (1971), The Conversation (1974), Mississippi Burning (1988), Unforgiven (1992) en The Royal Tenenbaums (2001).

De Franse connectie waarvan sprake is in The French Connection (1971) verwijst naar de heroïnesmokkel tussen de VS, Turkije en Frankrijk in de jaren zestig van de twintigste eeuw. Daar is een heel goede docu over gemaakt door de BBC.

De slotscène van The Conversation (1974)

Maar het is de paranoiathriller The Conversation (1974) die ik het meeste koester. Gene speelt er een afluisteraar die bij het slot van de film doorheeft dat hij zelf afgeluisterd wordt, daarop heel zijn appartement opbreekt en er niet in slaagt de apparatuur te vinden.

Daarop begint onze vervreemde luistervink een eenzame saxofoonmelodie te spelen en dat is het einde van de film.

Ook voor de acteur kwam het einde, naar het schijnt in verdachte omstandigheden. Desalniettemin, rust zacht Gene.