Tag Archives: cinema

RIP Jim van der Woude (1948 – 2023)

In Nederland stierf de acteur Jim van der Woude.

Hij behoorde tot de school van Alex van Warmerdam (Abel, Ober, Borgman) en Jos Stelling (De illusionist), twee van mijn favoriete Nederlandse filmmakers.

Er was in België niets rond van der Woudes dood te doen en ook in Nederlands scheen hij grotendeels vergeten.

Op YouTube vind je film De wisselwachter van Jos Stelling. Zelfs met de nergens-op-slaande Engelse ondertitels en de Russische overdubs is de film nog een plezier om te kijken.

Van der Woude speelt de wisselwachter in een klein verlaten stationnetje waar op een dag een chique Française strandt. Ze zal er een jaar blijven; vier seizoenen lang in dat naamloze desolate landschap. Er wordt amper gesproken, zoals wel meer gebeurt in de films van Stelling.

Continue reading →

RIP Ryan O’Neal (1941 – 2023)

Ryan O’Neal was een Amerikaans acteur.

Tatum en vader Ryan in de film Paper Moon(1973).

Van een van zijn films heb ik ontzettend genoten, dat was Paper Moon (1973) waarin zijn dochter Tatum zijn sidekick is.

Love Story (1970) zag ik nooit, maar ik ken de muziek van Francis Lai, “Where do I begin” wel.

Van Barry Lyndon (1975) weet ik dat ik hem veel te jong zag in — als ik me niet vergis — de Monty, de bioscoopzaal in de Montignystraat in Antwerpen, samen met mijn vader, die een filmfreak was.

Steven De Foer noteerde heel scherpzinnig in De Standaard:

‘Zoals vaker had O’Neal wel de hoofdrol, maar werd er niet over hem gepraat. Hij was een meer dan behoorlijk acteur en een fysiek aantrekkelijke man, maar straalde te weinig persoonlijkheid uit – te vlak om zich te kunnen meten met veel van zijn tegenspelers, cinematografisch grootmeesterschap of meeslepende filmmuziek.”

Steven De Foer

Meer dan behoorlijk acteur, fysiek aantrekkelijk maar te vlak en te weinig uitstraling.

En dan stel ik mij de vraag: wat precies straalt iemand uit als hij iets uitstraalt?

Rust zacht Ryan.

RIP Aldo Lado (1934 – 2023)

Aldo Lado was een Italiaans filmregisseur bekend voor zijn giallo films.

Giallo is Italiaans voor geel en die naam werd gegeven aan een reeks detectiveromans die sinds 1929 door uitgeverij Mondadori op de markt werd gebracht. Elk van die romannetjes had een gele cover, vandaar de naam.

Short Night of Glass Dolls (1971)

Lado debuteerde met Short Night of Glass Dolls (1971), een mengelmoes van giallo en politieke thriller, twee genres populair tijdens de loden terrorjaren van Italië.

Korte nacht van de glazen poppen (1971), zo zou je de Italiaanse titel letterlijk kunnen vertalen, ik weet niet onder welke titel hij hier uitkwam, vertelt het verhaal van een journalist die ‘dood’ in een mortuarium wordt binnengebracht maar in werkelijkheid nog leeft. Hij zit gevangen in zijn eigen lichaam, zijn zintuigen registreren de buitenwereld nog maar hij kan helaas op geen enkele manier meer bewegen.

Via flashbacks gaan we naar de oplossing van zijn moord.

Schneider, in zijn boek 100 European Horror Films, zegt dat de film vol zit met ‘politieke metaforen van klassenonderdrukking en zedelijk verval van de maatschappelijke elites. Weinig clichés van de giallo,’ zegt hij, ‘geen moordenaars met zwarte lederen handschoenen, geen scheermessen noch biseksuele modemodellen.’

Wel enkele blinden, als ik mij niet vergis ook een terugkerend plotelement in de giallo, zoals bijvoorbeeld de blinde Karl Malden in The Cat o’ Nine Tails (1971).

Rust zacht Aldo.

RIP Matthew Perry (1969 – 2023)

https://www.youtube.com/watch?v=93j-tmdS14s&ab_channel=TBS
Chandler (links) en Phoebe (niet afgebeeld) gaan kussen. Waarom weet ik niet, een weddenschap? Ze hebben er eigenlijk allebei even weinig zin in. Uiteindelijk zal hij zijn liefde aan Monica verklaren (rechts op de foto).

Na de dood van Matthew Perry, de man die Chandler Bing van Friends (1994-2004) tijdens zijn leven gestalte gaf, laat actrice Gwyneth Paltrow weten: ‘Hij was zo grappig, zo lief en zo leuk om bij te zijn. We trokken eropuit en zwommen in kreken, we dronken bier in de lokale college bar, kusten in een veld tussen het hoge gras, het was een magische zomer.’

Ik heb vaak met mijn kinderen naar Friends gekeken, ze waren er gek op. Mijn favoriete karakter was Phoebe.

Had ik een band met Chandler? Niet echt, hoewel, nu ik erover nadenk ben ik toch meer een Chandler dan een Ross of een Joey. Dat cerebrale. Dat ongemakkelijke met het andere geslacht. Humor als schild. Dat waren als jongeman wel mijn dingen.

Toen mijn dochters twintigers werden, kwamen ze erachter dat Friends niet politiek correct was.

RIP Richard Roundtree (1942 – 2023)

Richard Roundtree was een Amerikaans acteur bekend voor zijn rol als John Shaft, de hard-boiled privédetective in de blaxploitationfilm Shaft uit 1971.

Inmiddels is dat alweer meer dan vijftig jaar geleden en vandaag is die brok cultuurgeschiedenis enkel nog bekend voor het disco-broedsel “Theme from Shaft” van de hand van Isaac Hayes.

“Theme from Shaft”. U ziet dat John schiet vanuit de heup.

Who’s the black private dick that’s a sex machine to all the chicks?
(Shaft)
You’re damn right

“Theme from Shaft”
Continue reading →

RIP Piper Laurie (1932 – 2023)

Piper Laurie  was een Amerikaanse actrice gekend voor rollen in films zoals The Hustler (1961), Carrie (1976), en Twin Peaks (1990).

Piper Laurie als moeder van Carrie die net van school thuis is gekomen waar ze haar eerste maandstonden kreeg zonder te weten wat ze waren. De moeder ziet haar moeder nu als vrouw, als draagster van alle zonden, en wil haar direct straffen.

In het Stephen King verhaal Carrie speelt ze de godsdienstgekke moeder van dat onfortuinlijke meisje bij wie de stoppen doorslaan nadat ze op het schoolbal een emmer varkensbloed over zich heen krijgt.

Stephen King (°1947) is een van de grootste schrijvers van zijn generatie en ik heb in de jaren tachtig en negentig redelijk wat van hem gelezen. De beste herinneringen heb ik aan The Stand (1978).

Rust zacht Rosetta.

RIP Terence Davies (1945 – 2023)

Of Time and the City (2008) van Terence Davies

Omdat ik er niet in slaag mijn persoonlijke smaak aan de wereld op te leggen, maak ik een studie van smaakmakers. Vlaamse smaakmakers, ik moet ergens beginnen. Zo gebeurt het dat ik voor de tweede keer op de pagina’s van Johan Velter (1956) stuit.

De aanleiding is de dood van Brits regisseur Terence Davies, de man van wie ik maar een film zag, Distant Voices, Still Lives (1988). In dat jaar ging ik nog braaf naar alles ging kijken wat de Antwerpse kunstbioscopen voorschotelden. Niet dat ik veel keus had, de VCR was nog niet uitgevonden.

Continue reading →

RIP Michael Gambon (1940 – 2023)

Een van de nabestaanden heeft weer geklaagd over de uitvaart.

De dode in kwestie was Michael Gambon (1940 – 2023), de Britse acteur.

De klachtenbrief maakte gewag van het feit dat ik het tijdens de plechtigheid de hele tijd over mezelf had gehad en over hoe ik de film The Cook, the Thief, His Wife & Her Lover (1989) zag toen hij uitkwam, vierentwintig en getrouwd, nog kinderloos.

Dat was bij Cinema Cartoons en ik herinner me nog precies hoezeer ik onder de indruk was. Ik kocht daarna ook de soundtrack van Michael Nyman.

Ik weidde — aldus de klacht — ook te lang uit over de kannibalistische scène in The Cook en sprak te lang over hoe net dát deel van de geliefde van Helen Mirren door Gambon moest opgegeten worden.

The Singing Detective (1986) van Dennis Potter
Continue reading →

RIP William Friedkin (1935 – 2023)

Op Facebook en elders werd afscheid genomen van de Amerikaanse filmmaker William Friedkin (1935 – 2023), de man die mijn generatie verraste met The Exorcist (1973), een film over een tienermeisje en een duiveluitdrijver. Weinigen zullen de scène vergeten waarin het bezeten tienerkind haar hoofd 180 graden draait.

Misschien zag ik ooit To Live and Die in L.A. (1985) in een Antwerpse bioscoop, ik meen mij zoiets te herinneren, vooral vanwege de toen meest indrukwekkende autoachtervolging ooit. Dat vond ik als eenentwintigjarige baldadigaard vast nog wel leuk.

The Birthday Party (1968) van Friedkin

Maar toen Friedkin stierf deed ik even de zoekopdracht “Friedkin” + “Jahsonic”, zo zoek ik namelijk hoe Friedkin in mijn universum bestaat en ik vond The Birthday Party (1968) en Cruising (1980).

Continue reading →