Tag Archives: European cinema

RIP Percy Adlon (1935 – 2024)

Miss Jasmin fantaseert dat ze levend gekookt wordt.

Voor ik doodgraver werd, was ik koerier, barman, verkoper, informaticus en leerkracht.

Toen Bagdad Cafe (1987) van Percy Adlon uitkwam was ik tweeëntwintig en verliefd. Misschien koerier, misschien barman. Aan het woord hartverwarmend heb ik vandaag een hekel, toch is het de meest trefzekere omschrijving van deze film.

Gisteren heb ik hem opnieuw gezien en ik vond hem even sterk als toen. Oké, Miss Jasmin is een witte redder, en ja, tijdens de opnames van de film is zij in een pot ‘kokend’ water gaan zitten terwijl rond haar dansende ‘wilden’ joelen van de bloeddorst. Dat kan je nu niet meer maken.

Alles speelt zich af aan een truckstop, een typische non-plaats die tot de verbeelding spreekt, dat wist Gainsbourg ook toen hij Je t’aime moi non plus opnam.

Op zo’n truckstop strandt de Duitse toeriste Jasmin. Ze vindt er een overwerkte eigenares, een lichtzinnige dochter, een door Bach bezeten zoon, een krijsend kleinzoontje, een overjaarse hippie-filmdecorschilder en een boemerangende backpacker.

Zij, lijder aan schoonmaakwoede, kinderloos maar met een groot zorgend hart, poetst er de watertank — het iconische beeld van de film — en wordt uiteindelijk de mater familias van dat verloren woestijngezelschap.

Rust zacht Percy.

RIP Otar Iosseliani (1934 – 2023)

Favorites of the Moon (1984)

In Frankrijk stierf Otar Iosseliani, een in Georgië geboren schijnbaar vergeten filmmaker.

In 1982 week hij uit naar Frankrijk en daar maakte hij Les Favoris de la lune (1984), een film die objecten eerder dan mensen als hoofdpersonages heeft.

Een porseleinen servies en een 19de-eeuws schilderij gaan van hand tot hand.

Het schilderij, bij elke diefstal uit de lijst gesneden, wordt steeds kleiner en het porseleinen servies breekt op het einde van de film in duizend stukken.

De titel van de film verwijst naar Shakespeares Henry IV, waarin de dieven ‘the minions of the moon’, de gunstelingen van de maan, genoemd worden.

Het concept van objecten als personages doet denken aan de Amerikaanse film Twenty Bucks (1993) waar een 20 dollar biljet de ‘hoofdrol’ speelt.

Rust zacht Otar.

RIP Helmut Berger (1944 – 2023)

In Oostenrijk stierf acteur Helmut Berger.

Een aantal clips uit het oeuvre van Berger. Vooral de scène uit de eerste film Le Strege (1967) was een verrassing. De vrouw die een ingelijste foto (van haar jongere zelf?) voor haar gezicht houdt om Berger te verleiden. Hoe hij eerst nog lacht maar hoe zijn lach verstijft nadat hij haar oudere gezicht ziet opdoemen. En dan de scène van The Romantic Englishwoman (1975) waarin Michael Caine aan Berger vraagt ‘Zeg jij eigenlijk wel eens dank je wel?’ en Berger overdreven vriendelijk en slaafs antwoordt: ‘Ik ben u zeer erkentelijk, u bent te gul, zeer vriendelijk, ik sta voor altijd bij u in het krijt, dat soort dingen?’ en eraan toevoegt, ‘Jij bent degene die dankbaar moet zijn.’ Mooi.
Continue reading →

RIP Philippe Nahon (1938 – 2020)

https://www.youtube.com/watch?v=SFDe9BTvCwc


Philippe Nahon was a French actor known for his roles in French horror and thriller films.

Nahon was has been described as the fetish actor of maverick director Gaspar Noé, playing a nameless butcher in no less than three films: Carne, I Stand Alone, and Irréversible (cameo).

Above is the gimmicky “30 seconds to leave this film” scene from I Stand Alone (1988).

The film is especially bleak.

Not surprisingly, because it focuses on several pivotal days in the life of a butcher faced with abandonment, isolation, rejection and unemployment.

There was a time when I relished these kind of films. I remember seeing a trailer for Henry: Portrait of a Serial Killer and absolutely wanting to see it.

The attraction for this fare has largely faded.

Nevertheless, watching scenes from I Stand Alone, one cannot help being immediately intrigued.

RIP Max von Sydow (1929 – 2020)

Max von Sydow was a Swedish-born actor famous for playing chess with death in the film The Seventh Seal (1957).

In my universe, he has a minor role in Death Watch (1980) a film which caught my attention at a young age. It tells the story of a woman with an incurable disease who will be filmed 24/7 until her death.

Death Watch (1980)


Its theme is still my theme: technology, reality television and its impact on society.

Von Sydow has but a minor part in this film.

Speaking of reality television. The most underrated film with reality television as a trope is Paul Bartel’s The Secret Cinema (1968).

RIP Agnès Varda (1928 – 2019)

Agnès Varda was a Belgian-born French film director.

Her films were popular among critics and directors, giving her the status of a cult director.

This is perhaps not the best of times to rid the world of a minor misconception regarding the work of Varda, but it is what I must do after researching her oeuvre following her death.

Agnès Varda made one film about the Black Panther Party, just one. That film was Black Panthers (1968), a color film which can be viewed in its entirety at Archive.org[1].

Another film from that same year is called Huey! and is directed by a certain Sally Pugh. It can be seen in full on YouTube [below] and has nothing to do with Varda, although the general subject matter as well as some scenes overlap.

RIP Bruno Ganz (1941 – 2019)

https://www.youtube.com/watch?v=Hl0nO3e6SKg
Nosferatu the Vampyre, 1979

Bruno Ganz was was an internationally renowned Swiss actor.

He collaborated with filmmakers Werner Herzog (Nosferatu the Vampyre, 1979), Éric Rohmer (The Marquise of O, 1976), Francis Ford Coppola (Youth Without Youth, 2007), Wim Wenders (The American Friend, 1977 and Wings of Desire, 1987) and Jonathan Demme (The Manchurian Candidate, 2004).

Ganz was internationally lauded for portraying Adolf Hitler in the film Downfall (2004).

For the occasion, I watched Nosferatu the Vampyre (1979)of which the German version is online. Ganz plays Jonathan Harker, Count Dracula is played by a heavily breathing, almost panting Klaus Kinski.

Pay special attention to the beauty of Isabelle Adjani; the opening sequence of the Mummies of Guanajuato; the film score by Krautrock outfit Popol Vuh and Richard Wagner’s prelude to Das Rheingold, Charles Gounod’s “Sanctus” from Messe solennelle à Sainte Cécile and traditional Georgian folk song Tsintskaro; and the frantic mad scenes by Roland Topor.

The film is wonderful. It’s an hommage to the 1922 version by F. W. Murnau.

Here is the original film.

Nosferatu, 1922