Lansbury zingt “Little Yellow Bird” (1903) in The Picture of Dorian Gray(1945)
Angela Lansbury was een Britse-Amerikaanse-Ierse actrice die carrière maakte in Hollywood en daar in heel wat films speelde.
Raakvlakken met ons universum zijn The Picture of Dorian Gray (1945) en Gaslight (1944). Dorian Gray, omdat het een van de beste verhalen uit de fantastische traditie is, en Gaslight omdat het een populaire term geworden is in de narcismebestrijding, een met veel enthousiasme uitgeoefende maatschappelijke opdracht van deze tijd. Ook omdat mijn vader mij die film liet zien toen ik jong was en dat maakte heel veel indruk op me, hoe die vrouw op den duur aan haar eigen zintuigen begint te twijfelen.
Naar aanleiding van Lansburys dood zag ik een interview met haar door een Amerikaanse filmjournalist (die ook al dood is). Iemand commentarieerde dat Lansbury nergens ontkent dat ze een goede actrice is — geen valse bescheidenheid toont dus — en toch zeer sympathiek overkomt. Dat doet ze zeker. En wat die lof betreft, u weet wat de La Rochefoucauld zei: ‘lof weigeren is twee keer geprezen willen worden.
“As I walk through the valley of the shadow of death” zingt Coolio op zijn plaat “Gangsta’s Paradise” en die woorden komen uit het Oude Testament en zijn ook de titel van deze foto van Roger Fenton: Valley of the Shadow of Death (1855)
Coolio (1963 – 2022) was een Amerikaans rapper vooral bekend omwille van zijn hit “Gangsta’s Paradise” (1995), een nummer dat “Pastime Paradise” (1976) van Stevie Wonder sampelde en interpoleerde.
Gunter Van Assche van De Morgen liet in zijn overlijdensbericht het woord deerniswekkend vallen i.v.m. Coolio’s verschijning in Big Brother Celebrity, ik vind dat woord van toepassing op de hele carrière van de ongetwijfeld brave man.
Bij zo’n overlijden ga ik altijd op zoek naar ‘what’s in it for me?’, ‘wat heb ik eraan’?
En dat antwoord vond ik alras.
De openingswoorden van “Gangsta’s Paradise” klinken namelijk zo:
Klinkt die ‘valley of the shadow of death’, die ‘vallei van de schaduw des doods’ ons niet bekend in de oren? Ja, dat doet ze zeker.
Het is de titel van een geweldige foto van Robert Fenton, een foto uit 1855 die een weg toont in een verlaten, onbegroeide en onherbergzame valleilandschap. Die weg ligt bezaaid met kanonskogels.
Fenton noemde zijn foto naar een passage uit de Oudtestamentische Psalmen en de tekst luidt zo:
“Al ging ik ook in een dal van de schaduw des doods, ik zou geen kwaad vrezen, want Gij zijt met mij.”
Psalm 13
Maar John Bunyan heeft ook een heel mooie passage over die vallei van de schaduw des doods.
Die Engelse versie kent u allicht.
De Nederlandse vrije vertaling van vader Carel Steven Adama van Scheltema allicht niet.
“Nog blijft hem de Vallei van de schaduw des Doods te doortrekken, het duister, eenzaam oord met al zijne ontzettende schrikbeelden. Twee mannen ontmoeten hem bij den ingang en smeeken hem als hij zijn leven liefheeft, terug te keeren.”
John Bunyan: uit zijn leven en naar zijne geschriften (1889)
U vindt deze woorden in John Bunyan: uit zijn leven en naar zijne geschriften (1889).
Verpleegster Ratched vernedert een jonge Brad Dourif in One Flew Over the Cuckoo’s Nest.
Louise Fletcher was een Amerikaanse actrice vooral bekend van haar rol als Nurse Ratched, de even ongenaakbare als gevoelloze hoofdverpleegster in One Flew Over the Cuckoo’s Nest (1975) van Miloš Forman, gebaseerd op de anti-psychiatrische roman met dezelfde titel van Ken Kesey.
Fletchers rol in Cuckoo’s Nest is een voorbeeld van de de sadistisch gevangenisbewaarster verhaallijn die tot haar volste expressie kwam in exploitatiefilms zoals Ilsa, de wolvin van de SS (1974).
Tot een van de eerste sadistische machtswellustelingen van vrouwelijke kunne wordt moeder-overste Sainte-Christine van De Non (1796) van Diderot gerekend.
Louise Fletcher speelde ook een hoofdrol in de redelijk geweldige film Brainstorm (1983) van Douglas Trumbull, die eerder dit jaar overleed.
Pharoah Sanders was een Afro-Amerikaans componist en saxofonist. Tot zijn bekendste composities behoren “The Creator Has a Master Plan” (1969) en “Hum-Allah-Hum-Allah-Hum-Allah (Prince of Peace)” (1969).
“Hum-Allah”
Zelf vind ik vooral die “Hum Allah” van belang omdat ik daar voor het eerst het haast buitenaards gejodel van Leon Thomas hoorde.
Als mijn herinneringen mij niet in de steek laten maakte ik met Sanders kennis toen ik “You Got to Have Freedom” (1980) via een Jazz Juice compilatie te horen kreeg. De uithalen op die plaat behoren tot de meest energieke luchtstoten die iemand ooit uit een saxofoon liet opstijgen. Je zou het perfect na “Space is the Place” (1973) van Sun Ra kunnen draaien.
Er is niet zo heel veel jazz waar ik van hou (net genoeg eigenlijk), maar die van Sanders is er wel bij.
Hij speelde uiteraard met Bill Laswell samen.
“Harvest Time” (1977)
Het afgelopen jaar trakteerde YouTube mij heel vaak op “Harvest Time” van zijn elpee Pharoah (1977), een trancy plaat die doet denken aan het werk van hedendaagse sax-furore Colin Stetson en tevens Sanders’ laatste werk met Floating Points voorafschaduwt.
Sanders met Floating Points
Verder is mij nog naar aanleiding van dit schielijk overlijden opgevallen dat het ‘New Age’-religieuze aspect dat Sanders in zijn muziek binnenbracht zich niet alleen in het Verre Oosten (Karma, 1969) afspeelde maar ook in het Nabije Oosten (Tauid, 1967). Achteraf gezien is dat niet onlogisch, want Sanders is slechts een van de vele jazzmuzikanten die zich in die tijd tot de islam bekeerden, een religie die zich in de jaren negentig in Europa nog niet op de kaart had gezet.
Anton Fier was een Amerikaans componist, drummer en producer, vooral bekend voor het werk met zijn studiogroep The Golden Palominos.
De Golden Palominos debuutplaat uit 1983
Fier is geaffilieerd met de Bill Laswell-stal en dat is zoals u allicht weet een kwaliteitsgarantie.*
Fier begon zijn loopbaan bij The Feelies voor wiens debuutplaat zijn drumwerk de ruggengraat vormde. ‘Crazy Rhythms’ (1980), zo heette die plaat, is een cult item en de titeltrack is een beweeglijk en geïnspireerd nummer. In 1981 richtte Fier de Lounge Lizards op met John Lurie. Ook die band verliet hij al na de eerste plaat.
Hij speelde daarna onder andere bij en met Herbie Hancock, Gil Scott-Heron, Laurie Anderson, Yoko Ono, Arto Lindsay, Mick Jagger, Electric Eels, Material, Rhys Chatham, Matthew Sweet, Los Lobos, Joe Henry, Jeff Buckley, Pere Ubu, Bob Mould, Richard Hell and the Voidoids, John Zorn en Swans. Niet noodzakelijk in die volgorde.
Fier had gemakkelijk zijn boterham kunnen verdienen als sessiemuzikant maar was daar niet gedwee genoeg voor. Hij was enorm veeleisend en zelfs vanop zijn drumstoel trachtte hij controle te houden over de band en het hele proces.
Om die nood te leningen richtte hij op 25-jarige leeftijd zijn eigen band op, The Golden Palominos. Nu ja, dat was niet echt een band, want hoewel er wel optredens waren, was het toch meer een studioproject met telkens wisselende bezetting. De enige vaste leden naast hemzelf waren bassist Bill Laswell en gitarist Nicky Skopelitis, nog iemand uit de Laswell stal.
Op het internet lees je mooie getuigenissen van zij die hem gekend hebben. Golden Palomino zangeres Lori Carson over hoe slecht een idee het was om hun relatie ook tot in het romantische uit te breiden; journalist Glenn Kenny over alles wat hij zich Georges Perec-gewijs herinnert van Anton; weer ergens anders lees je dat het typisch was voor Anton dat hij het aardse bestaan achter zich liet door middel van ‘assisted suicide’, wat ik alleen maar kan vertalen als euthanasie om psychische redenen. Die euthanasie werd voltrokken in Moldavia. Waarom daar?
Fier was een moeilijke man, dat zegt zowat iedereen. Men is het er ook over eens dat hij een briljant muzikant was. Dat velen hem echt graag zagen en dat hij dat zelf amper leek te beseffen, dat las ik een keer letterlijk, en vaak tussen de lijnen.
Zelf hou ik vooral van die eerste Golden Palominos elpee uit 1983, die erg Laswell-achtig klinkt.
RIP Anton Fier
(*) Ooit reed ik helemaal terug naar een tweedehandsmuziekzaak in Gent om er alsnog een CD te gaan kopen die ik de dag tevoren besloten had niet te kopen. Mijn eerste Laswell aankoop was dat, sindsdien noem ik mij een laswelliaan. John Zorn en Kieran Hebden reken ik ook tot de laswelliaanse componisten.
Van alle necrologieën die ik de laatste tijd ‘schreef’ – en ik zet ‘schrijven’ hier tussen aanhalingstekens want in essentie is mijn ‘schrijven’ het schrijven met andermans woorden, of het keuzes maken van wat ik erin zet en wat ik eruit laat, van wie ik vermeld en wie ik verzwijg – was deze van Kripke de moeilijkste.
William Klein (1926 – 2022) was an American-French photographer and film director.
He is known for such photos as Broadway and 103rd Street, New York, 1954–1955 and films such as Who Are You, Polly Maggoo? (1966), Mr. Freedom (1969) and The Model Couple (1977).
Tate docu on Klein, with lots of his early New York photos.
Klein was unassuming, unpretentious and had a healthy dose of humor. Here at Jahsonic we have lots of sympathy for mr. Klein. He strikes us as a nobrow artist, a category we hold in high esteem.
Ramsey Lewis was an American pianist and occasional composer working in the smooth jazz idiom. Lewis recorded over 80 albums, most of them featuring cover songs. He is known for such recordings as “The ‘In’ Crowd” (1965), “Wade in the Water” (1966), “Quinn the Eskimo (Mighty Quinn)” (1968), “Sun Goddess” (1974) and “Les Fleurs” (1983).
Diane Noomin was an American comics artist associated with the underground comics movement. She is best known for her character DiDi Glitz, who addresses transgressive social issues such as feminism, female masturbation, body image, and miscarriages.
Here she is in a Video WestZippy the Pinhead episode broadcast in 1980 starring Jim Turner as Zippy and Diane Noomin as DiDi Glitz.
Noomin was married to Bill Griffith, the man who created the character of Zippy.
Peter Straub was an American novelist best known for horror and supernatural fiction novels such Julia (1975), Ghost Story (1979) and The Talisman (1984), which he co-wrote with Stephen King.
