Gisteravond keek ik op Canvas naar Padre Padrone (1977). Deze trage en surreële Italiaanse kunstfilm is typerend voor het door de overheid gesubsidieerde cinematografisch modernisme van de jaren 70, met zijn nadruk op vervreemding, smerigheid en eenzaamheid.
Oorvijgscènes vind je op 39:30 en 1:28:00.
Hoewel niet zonder verdiensten is de film een onaangename kijkervaring. Enkele van de hoogtepunten zijn pratende schapen, aanzwellende muziek, tekst op het scherm, jongens die dieren molesteren en vreemde geluidseffecten.
Voor een vergelijkbaar maar leuker portret van de Italiaanse landelijke achterlijkheid, kijk je naar Christ Stopped at Eboli (1979).
Aldo Lado was een Italiaans filmregisseur bekend voor zijn giallo films.
Giallo is Italiaans voor geel en die naam werd gegeven aan een reeks detectiveromans die sinds 1929 door uitgeverij Mondadori op de markt werd gebracht. Elk van die romannetjes had een gele cover, vandaar de naam.
Short Night of Glass Dolls (1971)
Lado debuteerde met Short Night of Glass Dolls (1971), een mengelmoes van giallo en politieke thriller, twee genres populair tijdens de loden terrorjaren van Italië.
Korte nacht van de glazen poppen (1971), zo zou je de Italiaanse titel letterlijk kunnen vertalen, ik weet niet onder welke titel hij hier uitkwam, vertelt het verhaal van een journalist die ‘dood’ in een mortuarium wordt binnengebracht maar in werkelijkheid nog leeft. Hij zit gevangen in zijn eigen lichaam, zijn zintuigen registreren de buitenwereld nog maar hij kan helaas op geen enkele manier meer bewegen.
Via flashbacks gaan we naar de oplossing van zijn moord.
Schneider, in zijn boek 100 European Horror Films, zegt dat de film vol zit met ‘politieke metaforen van klassenonderdrukking en zedelijk verval van de maatschappelijke elites. Weinig clichés van de giallo,’ zegt hij, ‘geen moordenaars met zwarte lederen handschoenen, geen scheermessen noch biseksuele modemodellen.’
Wel enkele blinden, als ik mij niet vergis ook een terugkerend plotelement in de giallo, zoals bijvoorbeeld de blinde Karl Malden in The Cat o’ Nine Tails (1971).
Gina Lollobrigida was een Italiaanse actrice, de laatst levende ‘seksbom’ van de gouden jaren van Hollywood; tenminste als je Brigitte Bardot en Sophia Loren buiten beschouwing laat. Bardot en Loren leven nog en zijn respectievelijk zeven en zes jaar jonger dan Gina.
In Notre-Dame de Paris (1956) toont Gina dat ze kan dansen.
Lollobrigida was een uiterst knappe vrouw met een smalle taille en een grote boezem. Zij werd vaak de mooiste vrouw ter wereld genoemd, een titel die zij deelde met Loren én Bardot. Mooiste vrouw. In de oudheid was dat Helena van Troje.
Ruggero Deodato was een Italiaans regisseur vooral bekend van zijn film Cannibal Holocaust (1980). Geloof het of niet maar ik zag die film ooit in de periode toen ik de Antwerpse videotheken afschuimde op zoek naar films die noch in de bioscoop, noch op televisie vertoond werden.
De film is vreselijk, vooral omdat er een schildpad in geslacht wordt en zes andere dieren.
Daniela Giordano was een Italiaanse actrice gekend voor films als Your Vice Is a Locked Room and Only I Have the Key (1972).
Die titel! Wat een titel. Dat zou zo klinken in het Nederlands: “Uw ondeugd is een afgesloten kamer en alleen ik heb de sleutel”. Het woord ‘ondeugd’ mag hier ook als ‘kink’ gelezen worden en dan luidt de betekenis: ‘jij hebt een bepaalde kink en alleen ik weet — via mijn kink — hoe ik daar moet op inspelen.’ Die kennis, dat is de sleutel.
Ik vermoed wel dat die film ook in Vlaanderen of Nederland uitkwam maar ik weet niet onder welke titel.
De Italiaanse acteur Lando Buzzanca stierf. Hij speelde de man van de beeldschone Laura Antonelli in Il merlo maschio (1970, De mannelijke merel). Zoals wel vaker in dit soort films van de jaren 70, waren de promotionele foto’s erotischer dan de film zelf, tenzij deze film, zoals ook de gewoonte was in die tijd, in twee versies opgenomen werd, maar daar heb ik geen aanwijzingen voor kunnen vinden.
Ik zag de film in het Italiaans en mijn Italiaans is maar rudimentair, dus ik ben er niet helemaal zeker van of ik wel zag wat ik denk gezien te hebben, maar ik vond de scène waarin Lando zijn vrouw verzoekt zijn tepels te strelen om een erectie te krijgen opmerkelijk. De gevoeligheid der mannelijke tepels is immers een onderbelicht onderdeel der mannelijke seksualiteit. De scène zit ‘m rond minuut 56.
Wat is het thema van dit zeer genietbaar niemendalletje van de Italiaanse cinema?
Marino Masé is Dr. Derek Joyce in Nightmare Castle (1965) and can be seen from 32:50 onward.
Marino Masé (1939 – 2022) was an Italian actor. He appeared in more than 70 films between 1961 and 2006 and is known for performances in such films as Nightmare Castle (1965), Tenebrae (1982) and The Belly of an Architect (1987).
Above is the full version of Nightmare Castle (1965) a mad doctor and the new flesh type of plot film starring a whipped Barbara Steele.
Lino Capolicchio was an Italian actor, screenwriter, and director known for performances in such films as Escalation (1968), The Garden of the Finzi-Continis (1970) and The House with Laughing Windows (1976).
Opening scene to Escalation, a film qualifiable as the Italian version of The Trip . Lino is the young man on the bicycle.
