‘Het treurigste gevoel dat ik ken, is de weg weten in een huis dat niet meer bestaat,’ schreef Rudy Kousbroek ooit.
Ik leer die woorden vandaag kennen via een facebookvriend die na de dood van Claudia Cardinale zijn wens uitdrukt zich de filmster alleen nog te willen herinneren zoals ze jong was. Wij, die snel ouder worden, nu al geesten van de toekomst, willen onze sekssymbolen in onze geheugens bewaren zoals ze in de fleur van hun leven waren, niet zoals ze er zijn beginnen uitzien eens de aftakeling begon, bij de vrouw rond de menopauze, bij de man niet veel later. Ik moet denken aan het korte verhaal van Julio Cortázar, “We houden zo van Glenda” (1980) waarin een groep toegewijde fans alle filmkopieën van hun favoriete actrice Glenda opsporen om er de minder fraaie scènes uit te knippen. Ze slagen in hun opzet en als Glenda aankondigt zich uit de filmindustrie terug te willen trekken, reageren ze uiterst tevreden, het ideaalbeeld dat ze van hun favoriete actrice hebben, kan nooit meer veranderen. Wanneer ze echter haar comeback aankondigt, nemen ze een drastische beslissing.
De mooiste herinnering die ik heb aan Claudia, heb ik door de ogen van de nog levende Werner Herzog (°1942) die haar tegenover Klaus Kinski castte in Fitzcarraldo (1982) en haar prijst omwille van haar heel gunstige invloed op de onmogelijkste acteur van zijn generatie, bovendien iemand die zich, als we Nastassja mogen geloven — en ik heb geen reden om haar woorden in twijfel te trekken — aan zijn eigen dochter vergreep.
Maar dat doet hier weinig ter zake, want, rust zacht Claudia.
