Tag Archives: 1949

RIP Shelley Duvall (1949 – 2024)

In Het verzuim van de dood (2005) wordt er lange tijd niet gestorven. In de echte wereld gebeurt dat uiteraard nooit, het sterven houdt nooit op. Dit keer was het de beurt aan Shelley Duvall, de heel magere, met grote konijnentanden begenadigde Amerikaanse actrice die bekend werd met rollen als Wendy, de door Jack Nicholson belaagde echtgenote in The Shining (1980).

De “Here’s Johnny!” scène is bijna even iconisch als de douchescène in Psycho.

U herinnert zich vast wel hoe Shelley als Wendy achter een deur staat en hoe Jack een bijl pakt en de deur inhakt terwijl hij de bekende woorden van de bloedlustige wolf in het sprookje van de drie kleine biggetjes reciteert. Als hij dan uiteindelijk binnen is, houwt zij op haar beurt met een mes in zijn hand, een beetje in de stijl van de handdoorboorscène in Blood Simple (1984), maar veel minder diep in het vlees, het lijkt wel of Jack enkel een schrammetje oploopt. Ze had beter zijn hand afgehakt, maar daar was het de film niet naar en het geïmproviseerde wapen allicht niet scherp genoeg voor.

Hoe het ook zij, rust zacht Shelley.

RIP Richard Horowitz (1949 – 2024)

“Marnia’s Tent” (1990)

In Marokko stierf de Amerikaanse componist Richard Horowitz die vooral voor zijn filmwerk bekend werd. Jahsonic, mijn melomane doodgraver, wees mij op een compositie die nogal populair is in het ambient en balearic circuit. De titel is “Marnia’s Tent” en hij staat op de soundtrack van The Sheltering Sky (1990) die hij samen met Ryuichi Sakamoto schreef.

Eros in Arabia (1981)

Mijn aandacht ging voornamelijk naar Eros in Arabia (1981) omdat ik nu eenmaal een erotomaan ben.

Rust zacht Richard.

RIP Dubravka Ugrešić (1949 – 2023)

In Nederland overleed de in Joegoslavië geboren schrijfster Dubravka Ugrešić.

De aflevering van Van de schoonheid en de troost met Dubravka Ugrešić ging helemaal over fotoalbums. Kayzer en zijn ploeg was met Dubravka naar een Berlijnse rommelmarkt getrokken op zoek naar fotoalbums. Ze kochten er twee, gingen naar een hotelkamer en zij besprak de filosofische dimensie van dit soort albums: de censuur die er soms op gepleegd wordt van mensen geconfronteerd met hun verouderingsproces. Hoe het verschilt van documentaire of kunstfotografie. Ze las voor uit haar boeken die het hadden over fotografische herinneringen. Fotoalbums bestaan niet meer sinds de smartphone. Iedereen draagt zijn eigen fotoalbum steeds bij zich of het zit in de cloud.
Continue reading →

RIP Carmelo La Bionda (1949 – 2022)

In Italië stierf Carmelo La Bionda. Hij was een zanger en songschrijver. Hij werd 73.

Hij maakte samen met zijn broer deel uit van een muzikaal duo dat zich La Bionda noemde, wat ‘De blonde’ betekent. Het was hun echte achternaam.

“One for You, One for Me” (1978) van La Bionda. In de videoclip wordt de oriëntalistische buikdanseressensfeer doorgetrokken.

Het duo maakte discoplaten. Hun grootste hit was misschien “One for You, One for Me” (1978). ‘Eentje voor jou, eentje voor mij’ zongen ze dus. Het is me nooit duidelijk geworden wat ze daar onderling aan het verdelen zijn.

De hoes van de elpee waar die compositie op staat, is een kitscherig oriëntalistisch tafereel dat niet zou misstaan naast een slavinnenmarktschilderij van Jean-Léon Gérôme en waarover Edward W. Said schande zou spreken.

“Cafe” (1978) van La Bionda

He duo werkte ook onder de naam D. D. Sound en in die hoedanigheid releaseten zij een maxi single die de naam “Café” (1978) kreeg. Die plaat draaide DJ Larry Levan in de legendarische New Yorkse discotheek Paradise Garage.

“I Wanna Be Your Lover” (1980) van La Bionda

Een persoonlijke favoriet is misschien “I Wanna Be Your Lover” (1980) over een man die dringend uit de ‘friend zone’ en in de ‘boyfriendzone’ van een vrouw wenst te komen.

RIP Carmelo La Bionda

RIP John Miles (1949 – 2021)

“Music” (1976) by John Miles

John Miles was a British composer and musician best known for his composition “Music” (1976).

“Music” is a camp monstrosity in the category “foute muziek”.

The second movement of “Music”, which is uptempo, reminds me of “The Mexican” (1972) by Babe Ruth.

“The Mexican” shares some of “Music’s” campy qualities, but it is altogether a more satisfying song.

RIP Dave ‘Strangler’ Greenfield (1949 – 2020)

Dave Greenfield was an English composer and musician, known as the keyboard player of The Stranglers.

Everyone is familiar with their song “Golden Brown” (1982) but few are aware that is actually a waltz.

Next to “Golden Brown”, The Stranglers wrote a couple of enduring compositions. There is “Peaches” (1977), a sleazy track which features the word clitoris and which for that reason had to be re-recorded in order for the BBC to play it.

There is “No More Heroes” (1977), the refrain of which has a childish quality that I find hard to swallow. “Always the Sun” (1986) however, works for me. It has that dreaminess also present in “Midsummer Night Dream” (1983) and of course in “Golden Brown”.

And then there is “Nice ‘n’ Sleazy” (1978), a track which is also dance-able. It’s on YouTube in a Top of the Pops live version and if you wait until 1:29 you see the keyboard solo of Greenfield.

“Nice ‘n’ Sleazy” is at 33:10

That track is also on the marvelous compilation How to Kill the DJ Part 2 (2004) out on Tigersushi Records.