Austin Stoker was een Trinidad geboren Amerikaans acteur vooral bekend van zijn prestatie in Assault on Precinct 13 (1976) van John Carpenter.
Hij speelde ook in het blaxploitation vehikel Sheba, Baby (1975), een genre waar wij een zwak voor hebben. Die hele film staat op YouTube.
Ronnie Cuber was een Amerikaans saxofonist bekend van zijn bijdragen aan andermans platen. Zo is hij te horen op het album Freeze Frame (1981) van de J. Geils Band en ook op Drives (1970) van Lonnie Smith bijvoorbeeld.
Billy Al Bengston was een Amerikaans kunstenaar.
Men verwijst dikwijls naar Bengstons link met de “kustom”-auto-scene en de motorcultuur. Hij was naar het schijnt de eerste om autolak te gebruiken in de hoge kunsten met psychedelische kleuren die vaak mandala-achtige vormen kregen.
Ik geef u een lied van Harold Budd (die stierf onlangs ook): “Three Faces West (Billy Al Bengston’s)” (2005).
Eileen Ryan was een Amerikaanse actrice vooral bekend omwille van het feit dat ze de moeder van Sean Penn is.
Ze had kleine rolletjes onder andere in de epische film Magnolia (1999), in het hartverwarmende en diepmenselijke (ja, ja clicheetje) Parenthood (1989) en in Benny & Joon (1993), een film waarvan ik het gevoel krijg dat ik hem zien moet.
Ze speelde ook de grootmoeder in de film At Close Range (1986) die ik met veel genoegen in de jaren negentig zag.
Ik koos voor een kort clipje uit de film The Crossing Guard (1995), een film van haar zoon Sean.
Daar is ze een malcontente vrouw die bij een juwelier staat te klagen dat de ring die ze bestelde niet past. Ze eist de manager te spreken. Dat is Jack Nicholson die op camera toekijkt wat er aan de hand is terwijl hij zijn vuurwapen met kogels aan het laden is. Hij komt de winkel binnen, neemt de ring en bewijst met een maatstok dat die de juiste maat is. Daarna pakt hij de hand van van de vrouw, steekt haar vinger in zijn mond en schuift de ring zonder problemen over de speekselnatte vinger.
‘Kijk,’ zegt hij, ‘een perfecte maat zeven’.
Ik hou van die clipjescultuur die door YouTube en TikTok ontstaan is.
RIP Eileen Ryan.
Anita Kerr was een Amerikaanse zangeres actief in wat men ‘beautiful music’ noemt. Vocal harmony heet het specifieke genre.
Ze coverde daarbij vooral. Om u de sound voor te stellen: denk Pet Sounds van de Beach Boys. Die plaat heeft dezelfde kwaliteiten als het werk van Kerr, maar Kerr is gespeend van enige vorm van artisticiteit. Kerr is gewoon entertainer. Er is een Rhino compilatie met de titel Come to the Sunshine: Soft Pop Nuggets from the WEA Vaults (2004) die haar nummer “Happiness” (1968) heeft, die track is een goed voorbeeld van haar sound.
Angela Lansbury was een Britse-Amerikaanse-Ierse actrice die carrière maakte in Hollywood en daar in heel wat films speelde.
Raakvlakken met ons universum zijn The Picture of Dorian Gray (1945) en Gaslight (1944). Dorian Gray, omdat het een van de beste verhalen uit de fantastische traditie is, en Gaslight omdat het een populaire term geworden is in de narcismebestrijding, een met veel enthousiasme uitgeoefende maatschappelijke opdracht van deze tijd. Ook omdat mijn vader mij die film liet zien toen ik jong was en dat maakte heel veel indruk op me, hoe die vrouw op den duur aan haar eigen zintuigen begint te twijfelen.
Naar aanleiding van Lansburys dood zag ik een interview met haar door een Amerikaanse filmjournalist (die ook al dood is). Iemand commentarieerde dat Lansbury nergens ontkent dat ze een goede actrice is — geen valse bescheidenheid toont dus — en toch zeer sympathiek overkomt. Dat doet ze zeker. En wat die lof betreft, u weet wat de La Rochefoucauld zei: ‘lof weigeren is twee keer geprezen willen worden.
RIP Angela Lansbury
Bruno Latour was een Frans filosoof vooral bekend omwille van zijn boeken over de relativiteit van de wetenschappen.
Je kan Latours filosofie nog het best samenvatten aan de hand van zijn eigen dictum ‘wetenschap is politiek met andere middelen’, een citaat uit Pasteur: Guerre et paix des microbes (1984).
Continue readingIvy Jo Hunter was een Amerikaans liedjesschrijver vooral bekend als co-auteur van “Dancing in the Street” (1964): ‘summer’s here and the time is right for dancing in the street.’
Zo is dat. Dansen. Dat is wat mensen doen in de zomer.
Hunter schreef ook “Behind a Painted Smile” (1967) met een zekere Beatrice Verdi. Het werd een hit voor The Isley Brothers. Wij leerden het kennen door de versie van Mathilde Santing. Een nummer over iemand die zijn of haar tranen verbergt achter een gezicht van vrolijkheid.
En dan is er “Loving You Is Sweeter Than Ever” (1966) dat Hunter samen met Stevie Wonder schreef voor de Four Tops maar dat wij in 1987 op ons bord kregen in een versie van Madonna-lieveling Nick Kamen.
In 1985 coverden Mick Jagger en David Bowie “Dancing in the Street”. Er bestaat een ‘stille’ versie van de zeer ergerlijke videoclip die bij dat nummer hoorde. In dit stuk YouTube bricolage, werd de muziek van het nummer gestript. Iele, zuchtigere fake stemmetjes werden bovenop een stille clip gemonteerd; ook het geschuifel van hun voeten hoor je, en blaffende honden, tsjirpende krekels en uilen (hoehoe-hoehoe) in de verte. Dat belachelijke gedans van Jagger krijgt een extra dimensie als je het zonder de muziek ziet. En Bowie is haast even onnozel. Heerlijk.
Ivy Jo Hunter leverde ook een kleine bijdrage aan de debuutplaat van Funkadelic. Op het nummer “Mommy, What’s A Funkadelic?” (1970) zou hij keyboards gespeeld hebben. Dat nummer, hoor ik nu ik het nog eens opzet, opent met ASMR-achtige smakgeluiden.
RIP Ivy Jo Hunter.
Toshi Ichiyanagi was een Japans componist en pianist vooral gekend als eerste man van Yoko Ono.
Eigenlijk kan ik niet zo heel werk uit die traditie verdragen, notoire uitzondering op die regel is De Natura Sonorum (1975) van Bernard Parmegiani.
Loretta Lynn (1932 – 2022) was een Amerikaanse zangeres die actief was in de countrymuziek.
Ze scoorde heel wat hits binnen het genre en wie weet ook daarbuiten.
Men maakte met Coal Miner’s Daughter (1980) een leuke film over haar leven met Sissy Spacek als Loretta en Tommy Lee Jones als haar man.
Ik koos voor haar nummer “The Pill” (1975) over een vrouw die de pil ontdekt en haar man vertelt dat het maar eens gedaan moet zijn met haar door middel van jaarlijkse baby’s aan het huis te kluisteren.
Minirokjes, shortjes en niementjes van dal.
Ik haal al die jaren in
Want nu heb ik de pil
Miniskirts, hot pants and a few little fancy frills
Yeah I’m makin’ up for all those years
Since I’ve got the pill
–“The Pill” (1975) by Loretta Lynn
Goed gezegd Loretta, en nogmaals wordt hier de cruciale rol die anticonceptiva voor vrouwen hebben gespeeld in de feministische strijd. Vooral dat die pil ongemerkt kon genomen worden, lijkt me nu ik deze woorden neerschrijf, een sterk punt van het product. En die mannen maar blijven proberen. ‘Nee schatje, sorry weer niet gelukt’, zei zo’n vrouw dan die stiekem de pil pakte.