Piper Laurie was een Amerikaanse actrice gekend voor rollen in films zoals The Hustler (1961), Carrie (1976), en Twin Peaks (1990).
Piper Laurie als moeder van Carrie die net van school thuis is gekomen waar ze haar eerste maandstonden kreeg zonder te weten wat ze waren. De moeder ziet haar moeder nu als vrouw, als draagster van alle zonden, en wil haar direct straffen.
In het Stephen King verhaal Carrie speelt ze de godsdienstgekke moeder van dat onfortuinlijke meisje bij wie de stoppen doorslaan nadat ze op het schoolbal een emmer varkensbloed over zich heen krijgt.
Stephen King (°1947) is een van de grootste schrijvers van zijn generatie en ik heb in de jaren tachtig en negentig redelijk wat van hem gelezen. De beste herinneringen heb ik aan The Stand (1978).
Fernando Botero was een beeldend kunstenaar uit Colombia die wereldbekend werd met zijn schilderijen en sculpturen van zwaarlijvige, geblokte mensen.
Trailer van de 1998 documentaire
Botero zwom tegen de stroom in. Het menselijk lichaam was in zijn tijdsgewricht volledig uit de mode. Abstracte schilderkunst was al wat van tel was. Geen wonder dat de kunstwereld lauw reageerde op zijn werk. Maar bij mensen van buiten die kunstwereld was hij razend populair.
Recensie van 2001 door Tom Nairn in het tegencultuurmagazine Oz, de Londense versie. 1968.
Tom Nairn was een Schots academicus en politiek filosoof. Hij schreef “Kubrick’s 2001 A Space Odyssey – The Worst Trip Ever” (1968) in het magazine London Oz.
2001 A Space Odyssey is een van de saaiste films ooit.
Openingssène van Get Carter, met het thema van de soundtrack.
Mike Hodges was een Brits regisseur en schrijver best gekend voor het schrijven en regisseren van Get Carter (1971) waarbij hij zich baseerde op een pulproman.
De film wordt tot de beste van het Verenigd Koninkrijk gerekend en is vandaag nog erg genietbaar. Allereerst is er Michael Caine, dan is er het totaal gebrek aan gemoraliseer, de soundtrack van Roy Budd en het snelle monteerwerk van John Trumper.
Britt Ekland aan de telefoon met Caine.
De film is van 1971 en de seksuele revolutie raast als een sneltrein door Europa. In deze periode lijkt het erop dat je als vrouw geen enkele rol krijgen kon als je niet bereid was je borsten te laten zien: er is Britt Ekland die ingaat op het telefoonseksverzoek van haar vriendje Carter terwijl zijn vrouw in dezelfde kamer waar hij belt zenuwachtig heen en weer aan het schommelen is in haar schommelstoel terwijl ze naar het ongewogen gezicht van haar man kijkt terwijl aan de andere kant Britt in het bed aan het kronkelen is; er is de vrijpartij met Geraldine Moffat; er is de vrouw die verplicht wordt zich te ontkleden vooraleer ze een dodelijk spuitje krijgt; er is het naakte vrouwenlijk dat uit de rivier gevist wordt.
Drugs zijn ook nooit ver weg. Zo druppelt Caine een of ander goedje in zijn neus als hij per trein op zijn bestemming aankomt.
Terwijl deze film niet tot de verkrachtingswraakfilms gerekend wordt, is hij dat wel. De verkrachting wordt hier verzinnebeeld door een pornofilm waar Caine met tranen in de ogen naar kijkt. Hij ziet hoe zijn nichtje (er wordt gesuggereerd dat het wel eens zijn dochter zou kunnen zijn) in een pornofilm ‘genomen’ wordt.
In een bepaalde scène zegt hij daar beschuldigend over tegen diegene die zijn nichtje voor de camera haalde:
‘Wat zou jij ervan gevonden hebben als het jouw nichtje was dat genaaid werd in die film?’
Get Carter (1971)
Hodges regisseerde heel wat meer. Er was Flash Gordon en ook Pulp, die er erg geestig uitziet.
Loretta Lynn (1932 – 2022) was een Amerikaanse zangeres die actief was in de countrymuziek.
Ze scoorde heel wat hits binnen het genre en wie weet ook daarbuiten.
Coal Miner’s Daughter (1980)
Men maakte met Coal Miner’s Daughter (1980) een leuke film over haar leven met Sissy Spacek als Loretta en Tommy Lee Jones als haar man.
Ik koos voor haar nummer “The Pill” (1975) over een vrouw die de pil ontdekt en haar man vertelt dat het maar eens gedaan moet zijn met haar door middel van jaarlijkse baby’s aan het huis te kluisteren.
Minirokjes, shortjes en niementjes van dal. Ik haal al die jaren in Want nu heb ik de pil
Miniskirts, hot pants and a few little fancy frills Yeah I’m makin’ up for all those years Since I’ve got the pill
–“The Pill” (1975) by Loretta Lynn
Goed gezegd Loretta, en nogmaals wordt hier de cruciale rol die anticonceptiva voor vrouwen hebben gespeeld in de feministische strijd. Vooral dat die pil ongemerkt kon genomen worden, lijkt me nu ik deze woorden neerschrijf, een sterk punt van het product. En die mannen maar blijven proberen. ‘Nee schatje, sorry weer niet gelukt’, zei zo’n vrouw dan die stiekem de pil pakte.
This happened some time ago. But the general public only found out years later that Emmanuelle Arsan had died. At first it said that it happened in 2007, but later it appeared to be in 2005.
Interview with Emmanuelle Arsan, real name Marayat Rollet-Andriane
More than any fictional character Emmanuelle was the symbol of the sexually liberated woman, celebrating her new freedom because of the pill, the main cause of the sexual revolution.
The funny thing about this Thai born woman, is that nobody today can confirm that it is she who wrote the Emmanuelle novels, some say it was her husband.
What is certain though, is that my hero Eric Losfeld published the first novel of the series clandestinely in 1959 as Emmanuelle (1959).
About the re-writing that has happened since 1959, the book Censure, autocensure et art d’écrire: de l’antiquité à nos jours (2004) by Jacques Domenech notes that the first version was ‘harder‘, more hardcore.
For the occasion of this post, I watched the Italian film Io, Emmanuelle (1969), which seems a better film than the 1974 Sylvia Kristel vehicle.
But this 1969 version has nothing to do with Emmanuelle.
The name Emmanuelle has gone on to become a by-word for erotic films and conjures up an image of the rotan peacock chair which was used as a publicity shot in the 1974 film starring Sylvia Kristel.
Enzo Mari was an Italian designer. He is perhaps best-known for his Box Chair, of which I am the happy owner of five originals.
I bought them from Bill, a Dutch guy who used to sell designer furniture in Antwerp, where I live. He was a big guy who had a shop in the Kloosterstraat. Not so long ago I ran across him in the Bleekhofstraat.
Mari belongs to the generation of Italian designers celebrated by the MoMA in their exhibition Italy: The New Domestic Landscape (1972) which had this to say of him in their catalog:
“Enzo Mari was born in 1932 and works in Milan. Beside his extensive activity as a designer, since 1952 he has devoted himself intensively to theoretical research, especially on the psychology of vision, systems of perception and the methodology of design.”
