Tag Archives: American cinema

RIP Alan Arkin (1934 – 2023)

Alan Arkin was een Amerikaans acteur die wij ons vooral herinneren als soldaat Yossarian in Catch-22 (1970) en de grootvader in Little Miss Sushine (2006).

‘Eens kijken of ik het goed begrijp. Om aan de grond gehouden te worden moet ik gek zijn. Maar als ik vraag om aan de grond gehouden te worden, betekent dat dat ik niet gek ben,’ vraagt Yossarian aan zijn overste in de film Catch-22 (1970)

Catch-22 is een verfilming van de gelijknamige roman uit 1961 van de Amerikaanse schrijver Joseph Heller. Ik las die roman in China, waar ik veel las.

Een catch is Engels voor een addertje onder het gras. Zo is er in het boek sprake van een regel die zegt dat ieder die niet goed bij zijn verstand is, naar huis mag. Daartegenover staat de volgende regel, de eigenlijke Catch-22: iedereen die naar huis wil, is blijkbaar erg verstandig en komt dus niet in aanmerking voor ontslag uit de dienst.

Het is het typevoorbeeld van de cirkelredenering.

‘Er was slechts één ‘maar’, en dat was de bepaling Catch-22, die luidde dat wie zich bij werkelijk en onmiddellijk gevaar bekommert om zijn eigen veiligheid blijk geeft van een rationele geest.’

–Catch-22
Alan Arkin in Little Miss Sushine (2006)

In Little Miss Sushine is Arkin een je-m’en-foutistische, heroïne-snuivende, vuilgebekte doch zeer beminnelijke opa.

Rust zacht Alan.

RIP Kenneth Anger (1927 – 2023)

Kenneth Anger’s Hollywood Babylon (1991), een documentaire over Kenneth Anger en zijn werk geregisseerd door Nigel Finch gebaseerd op Hollywood Babylon. Anger wordt gevolgd, geïnterviewd en leest voor uit zijn boek.

Het gebeurt niet vaak dat wij een vaste klant moeten begraven, maar Kenneth Anger bezocht Dodenstad meermaals per jaar.

Continue reading →

RIP Douglas McGrath (1958 – 2022)

Bullets Over Broadway (1994) trailer.

In New York stierf Douglas McGrath. Hij was 64 en werkte in de filmindustrie. Hij maakte een aantal films die ik niet zag maar waar ik met plezier een samenvatting van zou willen zien.

Hij schreef ook mee aan Bullets Over Broadway (1994), een Woody Allen film die tot diens beste gerekend wordt.

Die wil ik eventueel wel in zijn totaliteit zien. Want ik hou van Allen, en Cusack zie ik graag spelen.

RIP Douglas McGrath

RIP Michael Callan (1935 – 2022)

Michael Callan was een Amerikaans acteur bekend van zijn rollen in onder andere West Side Story en Cat Ballou.

Michael Callan tribute met clips uit Cat Ballou, Bon Voyage!, Mary Tyler Moore Show, The Cat and the Canary, Mysterious Island, The Magnificent Seven, Ride Gidget Goes Hawaiian en Occasional Wife.

Iemand maakte een geestig YouTube bricolage’tje over Callan op de tonen van het Doris Day liedje “I May Be Wrong (but I Think You’re Wonderful)” (1929) .

RIP Eileen Ryan (1927 – 2022)

Eileen Ryan was een Amerikaanse actrice vooral bekend omwille van het feit dat ze de moeder van Sean Penn is.

Ryan als malcontente vrouw in The Crossing Guard (1995)

Ze had kleine rolletjes onder andere in de epische film Magnolia (1999), in het hartverwarmende en diepmenselijke (ja, ja clicheetje) Parenthood (1989) en in Benny & Joon (1993), een film waarvan ik het gevoel krijg dat ik hem zien moet.

Ze speelde ook de grootmoeder in de film At Close Range (1986) die ik met veel genoegen in de jaren negentig zag.

Ik koos voor een kort clipje uit de film The Crossing Guard (1995), een film van haar zoon Sean.

Daar is ze een malcontente vrouw die bij een juwelier staat te klagen dat de ring die ze bestelde niet past. Ze eist de manager te spreken. Dat is Jack Nicholson die op camera toekijkt wat er aan de hand is terwijl hij zijn vuurwapen met kogels aan het laden is. Hij komt de winkel binnen, neemt de ring en bewijst met een maatstok dat die de juiste maat is. Daarna pakt hij de hand van van de vrouw, steekt haar vinger in zijn mond en schuift de ring zonder problemen over de speekselnatte vinger.

‘Kijk,’ zegt hij, ‘een perfecte maat zeven’.

Ik hou van die clipjescultuur die door YouTube en TikTok ontstaan is.

RIP Eileen Ryan.

RIP Angela Lansbury (1925 – 2022)

Lansbury zingt “Little Yellow Bird” (1903) in The Picture of Dorian Gray (1945)

Angela Lansbury was een Britse-Amerikaanse-Ierse actrice die carrière maakte in Hollywood en daar in heel wat films speelde.

Raakvlakken met ons universum zijn The Picture of Dorian Gray (1945) en Gaslight (1944). Dorian Gray, omdat het een van de beste verhalen uit de fantastische traditie is, en Gaslight omdat het een populaire term geworden is in de narcismebestrijding, een met veel enthousiasme uitgeoefende maatschappelijke opdracht van deze tijd. Ook omdat mijn vader mij die film liet zien toen ik jong was en dat maakte heel veel indruk op me, hoe die vrouw op den duur aan haar eigen zintuigen begint te twijfelen.

Naar aanleiding van Lansburys dood zag ik een interview met haar door een Amerikaanse filmjournalist (die ook al dood is). Iemand commentarieerde dat Lansbury nergens ontkent dat ze een goede actrice is — geen valse bescheidenheid toont dus — en toch zeer sympathiek overkomt. Dat doet ze zeker. En wat die lof betreft, u weet wat de La Rochefoucauld zei: ‘lof weigeren is twee keer geprezen willen worden.

RIP Angela Lansbury