Zeggen dat Sérgio Mendes bekend was voor “Mas que nada” klopt natuurlijk, maar hij was er enkel de uitvoerder van, het nummer was van de hand van grootmeester Jorge Ben die het in 1963 schreef en opnam. De versie van Sérgio kwam drie jaar later, in 1966.
“Mas que nada” (1963) van Jorge Ben
Ik heb me niet de moeite getroost te achterhalen waar die song precies over gaat, op het eerste gezicht lijkt het een nonsenslied, de titel laat zich in elk geval wel vertalen als ‘meer dan niets.’
“Magalenha” (1992)
Als ik me niet vergis schreef Mendes zelf geen muziek, ook “Magalenha” van het rauwe Afro-Braziliaanse album Brasileiro (1992) schreef hij niet. En de proto-deep house plaat “The Real Thing” (1976) kwam uit de pen van Stevie Wonder, dat kan je trouwens horen.
“Stillness” (1970)
Er is een plaat die Jahsonic vaak voor mij heeft gedraaid, een van de late platen uit de vroege periode van Sérgio: “Stillness” (1970) van het gelijknamige album, gezongen door Lani Hall die dit jaar 79 wordt.
Ik vermoedde dat er veel geweend ging worden op deze begrafenis. Ik dacht, daar zorgt de muziek wel voor. Het aantal tranen op een begrafenis is meestal recht evenredig met de gekozen muziek.
“Corcovado” (1964)
Mocht ik niet onsterfelijk zijn, ik draaide “Message personnel” (1973) van Françoise Hardy op mijn begrafenis. Tranen gegarandeerd. Veel tranen.
Omdat er op de uitvaart van Astrud Gilberto uit eigen werk gespeeld werd, had ik mij dus aan veel tranen verwacht. De stem van Gilberto is bekend als een van de meest melancholische die men in de 20ste eeuw beluisteren kon.
Marcel Zanini was een in Turkije geboren Franse muzikant best gekend voor zijn song “Tu veux ou tu veux pas” (1969).
“Nem Vem Que não Tem” (1967)
Enfin, ik zeg zijn song, maar het was helemaal zijn song niet. Hij vertaalde of hij zong een vertaalde versie van “Nem Vem Que não Tem” (1967) van Carlos Imperial, een lied eerst op de Braziliaanse markt gebracht door Wilson Simonal voor Odeon.
“Lost in Paradise” van Veloso, gezongen door Costa
In Brazilië stierf de zangeres Gal Costa. Ze werd 77. Ik ben wel wat thuis in Braziliaanse muziek maar met het werk van Costa kwam ik eigenlijk nooit in aanraking. De Dewaele broers postten op hun Facebookmuur een foto[1] met 28 van haar hoezen die zij uit hun platenkast haalden. Mooie foto.
Door een kosmisch toeval was ik net voor Costa’s dood naar Marina Lima beginnen luisteren en nu lees ik op de Wikpiedia-pagina van Costa dat zij verliefd was op Marina. Mooi.
Ik nam me voor de tijd te nemen om het werk van Costa te verkennen maar ik verloor al snel mijn aandacht.
‘My little grasshopper … mijn kleine sprinkhaan.’
“Lost in Paradise” (1969)
Van die luistersessie bleef “Lost in Paradise” me bij omdat het een van de mooiste composities is op Stillness (1970) van Sérgio Mendes met Brasil ’66 waar Lani Hall zo loepzuiver op zingt.
This happened in 2018 but I’ve only just found out.
“¿Quién será?”
Norman Gimbel was an American lyricist of popular songs, television and movie themes known for the lyrics of such songs as “¿Quién será?” (1953), “Meditation” (1961), “How Insensitive” (1963), “Água de Beber” (1963), “Summer Samba” (1964), “The Girl from Ipanema” (1964) and “Killing Me Softly with His Song” (1972).
Elza Soares was a Brazilian singer known for her work in samba. Early in her career she covered samba classics such as “Mas que Nada” (1963) and “Chove Chuva” (1963).
Deus É Mulher (2018)
Towards the end of her life she came with edgier work such as A mulher do fim do mundo (2015), Deus É Mulher (2018) and Planeta Fome (2019).
Raul de Souza was a Brazilian trombonist of quite some renown.
Colors (1975)
De Souza released at least two disco-ish songs: “Sweet Lucy” (1977), which is on the Derrick Carter Choice installment, and “‘Til Tomorrow Comes” (1979).
Canção do Amor Demais (1958) by Elizete Cardoso features the compositions “Chega de Saudade” and “Outra Vez”, both featuring João Gilberto’s guitar beat, which would go on to become a staple of bossa nova.
Then there is bossa nova’s defining moment, the release of “Bim-Bom” (1958), most often claimed to the first bossa recording.
While researching Gilberto’s death it came to my attention that bossa nova is considered a nobrow phenomenon, i.e. the mixing of high and low culture .
Perhaps Caetano Veloso was the first to make this point in 2013 in The Guardian:
“It [bossa nova] was possibly the first popular music where the themes were existential […] It’s part of what makes it high art. Third-world countries usually produce raw materials that are then transformed into capital by first world nations. This happens in industry, but it also happens in the arts. What was revolutionary about bossa nova is that a third-world country was creating high art on its own terms, and selling that art around the world.” —Caetano Veloso in “Why bossa nova is ‘the highest flowering of Brazilian culture”.
When I further investigated, I came upon this quote by José Miguel Wisnik in Robert Stam’s World Literature, Transnational Cinema, and Global Media (2019) which makes the nobrow point explicitly:
The result within MPB (Popular Brazilian Music) was a perhaps unprecedented synthesis of “high” and “low” culture. Wisnik notes the “permeability established, beginning with Bossa Nova, between so-called culture and popular cultural production, forming a field of encounters that cannot be understood within the binary between music of entertainment and creative and informative music.
