Tag Archives: United States

RIP Jack DeJohnette (1942 – 2025)

Jack DeJohnette sterft en ik blader door mijn oude LIFE magazines om te zien of iets slims kan zeggen over het begin van zijn carrière.

Uit de elpee Sorcery (1974)

Ja hoor, hier een stuk uit 1967:

‘Jazz verkeert in een crisis. De muziek heeft zijn massale aantrekkingskracht verloren. Er wordt al lang niet meer op gedanst. En ‘new wave’-muzikanten als Ornette Coleman, John Coltrane en Charles Mingus hebben alle regels van harmonie en ritme naast zich neergelegd om vergaande, expressionistische improvisaties naar voren te schuiven, waardoor het puristische publiek nog verder is vervreemd.

Uiteindelijk heeft rock-‘n-roll, het bastaardkind van de jazz, in verschillende, elk uur veranderende vormen – ‘hard’, ‘folk’, ‘blues’ en recentelijk ‘psychedelisch’ – een hele nieuwe generatie luisteraars voor zich gewonnen.

Zonder het jonge publiek is jazz ten dode opgeschreven. Esthetisch en historisch gezien kan het niet worden voortgezet.

[…]

Jack DeJohnette die op de stevige randen van zijn drums slaat, bassist Ron McClure die jammert en brult, Keith Jarrett die met één hand de pianosnaren tokkelt en met de andere het toetsenbord bespeelt, en Lloyd die schor huilt op zijn tenorsaxofoon …’

Het artikel gaat eigenlijk over Charles Lloyd en werd in door Richard Saltonstall, Jr. geschreven.

Nee dus, het zegt niets over DeJohnette zelf. Of amper iets. Het zegt iets over de staat van jazz in 1967, een paar jaar later mooi samengevat door Zappa toen hij zei: ‘jazz is niet dood, het ruikt alleen een beetje vreemd.’

Even door mijn platenkast met de duim over de ruggen wrijven:

Ik vind deze, Sorcery (1974), een spirituele jazzplaat van de tijd dat dat populair was.

Rust zacht Jack.

RIP Diane Keaton (1946 – 2025)

De kreeftenscène uit Annie Hall (1977)

Diane Keaton was een Amerikaanse actrice gekend voor rollen in films als Annie Hall (1977), Interiors (1978) en Something’s Gotta Give (2003).

Interiors heeft veel indruk op me gemaakt.

De meet-cute uit Annie Hall (1977)

Ik vraag me af of ze familie was van Buster.

Als ik me niet vergis, is Diane Keaton Woody Allen altijd blijven verdedigen tegen zij die hem beschuldigen van grensoverschrijdend gedrag.

Rust zacht Diane.

RIP Henry Jaglom (1938 – 2025)

Trailer voor Sittiing ducks

Henry Jaglom was een Amerikaans filmmaker van tweede garnituur, maar wel erg leuk, een soort kruising tussen Woody Allen en John Cassavetes. Jaglom is bekend voor films als Sitting ducks (1980) en Can she bake a cherry pie? (1983).

Can she bake a cherry pie?

Can she bake a cherry pie? zag ik ooit als twintiger in een Antwerpse bioscoop. Michael Emil, de broer van Jaglom, en Karen Black spelen een stel dat elkaar pas leert kennen, zij en hij bijna even neurotisch, elk op hun eigen manier. Ik vond Karen Black toen heel aantrekkelijk, ik weet dat nog.

Ik bekijk de film opnieuw, hij staat op YouTube. Ik vind hem weerom heel grappig. De straatshots die duidelijk gefilmd zijn zonder figuranten, gewoon in de straten van New York. De achtergrondmuziek, dat stukje Scheherazade van Rimsky-Korsakov. Hoe zij hem bedriegt met die man met die duiven, die dan achteraf diegene blijkt die haar in het geniep fotografeert. Haar paranoia was dus terecht! En hoe ze dan terug thuiskomt en haar Eli met die bedrogen griet aan het vrijen is en Karen haar voeten kietelt terwijl die twee bezig zijn. En hoe hij per se zijn hartslag wil meten terwijl hij met haar vrijt. Zijn constant geratel. Haar roken. Hoe zij bij de breuk aan het begin van de film de hele tijd de kledingstukken die de man die haar verlaat in zijn koffer legt, er weer uit haalt.

Sitting ducks 

Sitting ducks zie ik nu voor het eerst. De film vertelt het verhaal van twee kalende veertigers die er met het geld van de maffia van door gaan en onderweg met de auto naar Miami een mislukte singer-songwriter en twee vrouwen met issues oppikken. Een van de twee is Emil, en hij speelt een gelijkaardige rol als in Can she bake a cherry pie?.

Ze zijn dus met zijn vijven, een geestige, frisse én alweer neurotische ménage-à-cinq. De scène met de twee mannen naakt in bad is misschien wel de meest memorabele. 

Michael Emil

Cult movie stars (1991), mijn filmbijbel, zegt over Michael Emil (°1937), de oudere broer van Jaglom:

‘Hij speelt steevast vrolijke, ongeremde, praatgrage types van middelbare leeftijd die op humoristische wijze vreemde persoonlijke filosofieën verkondigen, over alles discussiëren en alles in termen van seks uitleggen […] In zijn belangrijkste film, ‘Sitting ducks’, vormen hij en Zack Norman een kalend, eigenaardig duo dat er met maffia-geld vandoor gaat. De praatgrage Emil, die opschept dat hij de beste minnaar ter wereld is, en de rokkenjager Norman, een 60-secondenman, vormen een hilarisch duo – hun gesprek in bad overtreft Louis Malle’s hele diner met André.’

Het is de eerste keer dat ik Sitting ducks zie, dertig jaar nadat ik erover gelezen had en er toen al zoveel zin in had dat ik de film in het geel markeerde. Ik kijk naar die film op een avond die de overgang naar de winter inleidt, ik ben moe, ik ben verdrietig en gelukkig, maar dat doet weinig ter zake want,

rust zacht Henry.

RIP Ron Carroll (1968 – 2025)

“I Get Lifted” (1994)

Ron Carroll was een Amerikaanse DJ, zanger, songschrijver en producer die actief was in het housemuziekwezen en daar songs medeschreef als “I Get Lifted” (1994) een song waarvan ik de lichtheid meer dan draaglijk vind. Ron was erg zwaarlijvig en erg zwaarlijvige mensen worden jammer genoeg nooit echt oud.

Rust zacht Ron.

RIP Robert Redford (1936 – 2025)

Robert Redford was een Amerikaans acteur, regisseur, producer en sekssymbool.

De uitvaart was een mislukking, ik had me slecht voorbereid en de tekst die ik bracht was een verhakkelde Wikipediapagina. Ik moest afwisselend denken aan de necrologisten van dienst bij de Belgische pers, hoe Geert Van der Speeten en Rob van Scheers vast hun necrologieën op voorhand schrijven, en aan de ongelofelijk goed geschreven film Butch Cassidy and the Sundance Kid die ik de avond tevoren zag. Met name kon ik de schooljufscène maar niet uit mijn hoofd zetten waar ik — totaal op het verkeerde been gezet — met een mengeling van verwondering en seksuele opwinding naar had gekeken.

trailer

In die scène zien we hoe Redford zijn pistool op een vrouw richt en haar dwingt zich uit te kleden.

Continue reading

RIP Jonathan Kaplan (1947 – 2025)

Jonathan Kaplan was een regisseur uit de Roger Cormanstal die bekendheid zou genieten om zijn film The Accused (1988) met Jodie Foster over een groepsverkrachting in een bar, de eerste keer dat dat thema in een film aan bod kwam.

Night call nurses (1972)

Maar in de beginjaren van zijn loopbaan maakte hij films voor Roger Corman en regisseerde hij het niemendalletje Night call nurses (1972), de derde in de cyclus van Roger Corman verpleegsterfilms.

Drie jonge verpleegsters werken op de psychiatrische afdeling in een ziekenhuis. Barbara (Patty Byrne) raakt onder de invloed van een charismatische sekstherapeut en wordt gestalkt door een mysterieuze verpleegster. Janis (Alana Hamilton) heeft een affaire met een vrachtwagenchauffeur die verslaafd is aan drugs. Sandra (Mittie Lawrence) raakt politiek geëngageerd door een affaire met een zwarte militant en helpt een gevangene uit het ziekenhuis te ontsnappen.

De trailer ziet u  hierboven.

Rust zacht Jonathan.

RIP Robert Wilson (1941 – 2025)

“Knee 1” (1976)

Robert Wilson was een Amerikaanse theaterregisseur gekend voor stukken als Einstein on the beach (1976) met muziek van Philip Glass. Robert Wilson behoorde tot de Amerikaanse culturele avant-garde elite en mocht dus in Avignon aantreden. “Knee 1” uit die opera is een van de composities in de Jahsonic 1000.

Rust zacht Bob.

RIP Tom Lehrer (1928 – 2025)

Tom Lehrer (1928 – 2025) was an Amerikaanse singer-songwriter en winkundige. Hij ging de geschiedenis in als de auteur van het nummer “Smut” (1965) in het kader van de toenmalige censuurprocessen.

“Smut” (1965)

“Smut” laat zich letterlijk als ‘vuiligheid’ vertalen, maar eigenlijk slaat het op pornografie. Als je Tom zo bezig ziet, dan moet je nog het meest aan een Amsterdams cabaretier denken.

Rust zacht Tom.