Roger Payne was een Amerikaans bioloog en milieuactivist.
Hij werd wereldbekend in 1970 toen hij een elpee met walvisgeluiden op het nietsvermoedende Westerse publiek losliet. Hij verkocht er honderdduizend exemplaren van en walvisgeluiden, vooral die van de bultruggen, werden een standaardgerecht op het menu van de new-age muziek.
Rust zacht Roger.
In Duitsland stierf de kunsthistoricus Hans Belting, of zoals men dat in het Duits zo mooi zegt: Kunstwissenschaftler, kunstwetenschapper dus. Wij zeggen kunsthistoricus of kunstcriticus, maar bij dat laatste denken wij eerder aan iemand die hedendaagse kunstwerken beoordeelt.
Belting schreef in 2002 Hieronymus Bosch: Garten der Lüste een boekje helemaal gewijd aan het meest fantastische schilderijen aller tijden: De tuin der lusten van Bosch.
Belting kwam op mijn radar toen ik Sferen van Sloterdijk las in 2009. Dat boek toont op de cover het detail uit De tuin der lusten waar een man en een vrouw in een amniotische zak aan elkaar zitten te frunniken. Helaas scheen de vertaler van Belting niet te weten dat het om een vruchtzak ging en daarom had ik het in mijn boek De geschiedenis van de erotiek (2011) nog over een luchtbel in plaats van een vruchtzak.
Voor de rest van mijn beschrijving baseerde ik me wel op Belting en ik had het over ‘de barsten in de bel, de minuscule scheurtjes die onvermijdelijk elke bel van verliefdheid uiteindelijk doen openspatten, zodat de bewoners van de bel bedekt worden met een sluier van liefdesverdriet.’
Rust zacht Hans.
De Italiaanse acteur Lando Buzzanca stierf. Hij speelde de man van de beeldschone Laura Antonelli in Il merlo maschio (1970, De mannelijke merel). Zoals wel vaker in dit soort films van de jaren 70, waren de promotionele foto’s erotischer dan de film zelf, tenzij deze film, zoals ook de gewoonte was in die tijd, in twee versies opgenomen werd, maar daar heb ik geen aanwijzingen voor kunnen vinden.
Ik zag de film in het Italiaans en mijn Italiaans is maar rudimentair, dus ik ben er niet helemaal zeker van of ik wel zag wat ik denk gezien te hebben, maar ik vond de scène waarin Lando zijn vrouw verzoekt zijn tepels te strelen om een erectie te krijgen opmerkelijk. De gevoeligheid der mannelijke tepels is immers een onderbelicht onderdeel der mannelijke seksualiteit. De scène zit ‘m rond minuut 56.
Wat is het thema van dit zeer genietbaar niemendalletje van de Italiaanse cinema?
Continue readingMylène Demongeot was een Franse actrice die onder andere in de Fantômas trilogie speelde: Fantômas (1964), Fantômas se déchaîne (1965) and Fantômas contre Scotland Yard (1967).
Fantômas heeft op de liefhebber van cultfictie altijd de grootste aantrekkingskracht uitgeoefend en E. du Perron schreef over hem:
“De tegenhanger van Holmes is Fantômas, die, even bovenmenselik als hij, de sprookjeswereld juist in stand houdt, die 32 dikke delen lang iedereen vermoordt waar en wanneer hij maar wil, voor wie geen muren, geen afstanden of lijfwachten bestaan, kortom, die de Boze is in persoon en zijn hellekunst aan de eenmaal gegrepen lezer als een eigen logika opdringt,” een “meesterwerk volgens de surrealisten.”
E. du Perron
Rust zacht Mylène
Jerry Lee Lewis was een Amerikaans zanger, songschrijver en pianist die bekend werd voor zijn songs “Whole Lotta Shakin’ Goin’ On” (1957) en “Great Balls of Fire” (1957).
Voorts was hij nog berucht omdat hij met zijn dertienjarige nicht trouwde.
Over dat “Great Balls of Fire” nummer bestaat een grappige anekdote. Die kan je lezen in Mystery Train (1975) van Greil Marcus. Ze is echt gebeurd want het werd per ongeluk opgenomen in de studio. Lewis zit samen met labelbaas Sam Phillips in de Sun Studio. Ze staan op het punt “Great Balls of Fire” op te nemen. Plots daagt het bij Lewis waar die tekst voor staat. Die vuurballen, waar had hij dat nog gehoord? “Grote ballen van vuur, dat was een beeld uit de Pinksterkerk, dat betekende de Dag des Oordeels en nu wilde Sam Phillips dat Jerry Lee dat beeld in een vuile mop veranderde, het te bezoedelen. Jerry Lee zei nee.”
Lewis zong het lied uiteindelijk wel en mocht hij Nederlands gesproken hebben, en Vlaanderen het centrum van de Westerse wereld was, dan had het zo geklonken:
Je schudt mijn zenuwen en je rammelt met mijn hersenen
–“Great Balls of Fire” (1957)
Te veel liefde maakt een man gek
Je hebt mijn wil gebroken
Maar wat een kick
Lieve hemel, grote ballen van vuur!
In 1989 al – toen de brave man pas 54 was – achtte men de tijd rijp zijn leven te verfilmen. In de scène die ik me herinner, zit Jerry (Dennis Quaid) met zijn dertienjarig kindbruidje (Winona Ryder) achter in de kerk. Vooraan in de kerk, in die typische megalomane Amerikaanse preekstijl, staat de infame evangelist Jimmy Swaggart (Alec Baldwin), bezweet en geagiteerd.
Swaggart beschrijft het leven van twee neven. De ene (hijzelf) nam de moeilijke, vuile weg om het werk van Christus te doen. Hij zou daar later in de hemel voor beloond worden. De andere (Lewis) zegt hij, “nam de brede straat, geplaveid met goud, om miljoenen discipelen te hypnotiseren, met de zonde die de muziek van de duivel is. Rock and roll is als een geverfde vrouw. En hij kon haar charmes niet weerstaan.”
RIP Jerry Lee Lewis
Michael Callan was een Amerikaans acteur bekend van zijn rollen in onder andere West Side Story en Cat Ballou.
Iemand maakte een geestig YouTube bricolage’tje over Callan op de tonen van het Doris Day liedje “I May Be Wrong (but I Think You’re Wonderful)” (1929) .
Ramsey Lewis was an American pianist and occasional composer working in the smooth jazz idiom. Lewis recorded over 80 albums, most of them featuring cover songs. He is known for such recordings as “The ‘In’ Crowd” (1965), “Wade in the Water” (1966), “Quinn the Eskimo (Mighty Quinn)” (1968), “Sun Goddess” (1974) and “Les Fleurs” (1983).
Paula Rego (1935 – 2022) was a Portuguese-born artist known for such paintings as The Dance (1988), Nursery Rhymes (1989), Dog Woman (1994) and War (2003).
Her masculine women remind me of Fernando Botero, her depictions of loneliness remind me of Jean Rustin and her graphic work of Francisco Goya.
I found her Dog Woman on the internet in the early 2000s and immediately canonized her. Following this post, I will also canonize Jean Rustin.