Tag Archives: 2022

RIP Gaston Bogaerts (1921-2022)

Gaston Bogaerts was een Belgisch musicus and drummer; stichtend lid van The Chakachas, waar ook de vader van Raymond van het Groenewoud deel van uitmaakte.

“Jungle Fever” (1970)

Hij was betrokken bij de creatie en de opnames van de volgende legendarische composities: “Eso Es El Amor” (1958), “Jungle Fever” (1970) and “Yo Soy Cubano” (1970).

Legendarisch omdat ze via allerlei samples een langer leven beschoren waren dan in de lijn der verwachtingen lag. “Jungle Fever” zal misschien nog het langst in het collectieve geheugen blijven hangen.

Niet alleen omdat het een heel groovy nummer is, maar vooral ook omwille van het gekreun dat erin voorkomt.

Als u houdt van gesteun, gehijg en gekreun, check dan ook “Je t’aime… moi non plus” (1969) van Serge Gainsbourg, “Pillow Talk” (1973) van Sylvia Robinson, “Love to Love You Baby” (1975) van Donna Summer, “Stained Sheets” (1979) van James Chance, “I’m A Big Freak (R•U•1•2)” (1978) van Phreek en “French Kiss” (1989) van Lil Louis.

RIP Wolf Erlbruch (1948 – 2022)

Wolf Erlbruch was een Duits illustrator en schrijver van kinderboeken, misschien best gekend omwille van zijn boek Over een kleine mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft (1989, Duits: Vom kleinen Maulwurf, der wissen wollte, wer ihm auf den Kopf gemacht hat).

Het verhaal van die mol die met een drol op zijn hoofd op zoek gaat wie die daar gelegd heeft, was een favoriet die ik graag voor mijn kleinsten voorlas. Ik hou van verhalen over poep. Alles wat met poep te maken heeft, vind ik interessant. Ik ben een scatofiel, zou je kunnen zeggen.

Erlbruch schreef ook over de dood en over de betekenis van het leven.

RIP Angelo Badalamenti (1937 – 2022)

“Falling” (1989)

Angelo Badalamenti was een Amerikaans componist gekend van zijn samenwerking met David Lynch. Hij schreef de muziek voor Blue Velvet, Twin Peaks, The Straight Story, en Mulholland Drive.

“Laura Palmer’s Theme” (1990)

“Audrey’s Dance” (1990)

Zijn best gekende individuele composities zijn “Falling” (1989), met de onlangs overleden Julee Cruise; “Laura Palmer’s Theme” (1990), met groot commercieel succes gesampled in “Go” (1991) van Moby; en “Audrey’s Dance” (1990).

RIP Manuel Göttsching (1952 – 2022)

https://www.youtube.com/watch?v=ys0HyevZpQg&ab_channel=ohral
“E2-E4” (1984) by Manuel Göttsching

Manuel Göttsching was een Duits componist en muzikant vooral bekend omwille van zijn compositie “E2-E4” (1984) die net geen uur duurt en in de jaren ’90 deel ging uitmaken van de prehistorie van techno, nadat zij gesampled was in “Sueño Latino” (1989), een househitje.

“E2-E4” bestaat uit twee bewegingen, elk van een half uur, toen die in 1984 uitkwam, besloeg elke beweging een kant van een vinylplaat.

Het is pas in de tweede beweging dat het gitaarspel van Göttsching begint en vanaf dan evolueert het stuk van new-age naar jazz-funk.

Ik heb veel naar “E2-E4” geluisterd toen ik het als cd kocht ergens rond de eeuwwisseling.

RIP Jet Black (1938 – 2022)

“Golden Brown” (1981)

Jet Black was een Engels drummer en mede-oprichter van de band The Stranglers.

‘De Wurgers’ dus, wat in het Nederlands wel een beetje raar klinkt.

Jet Black was mede-auteur van de compositie “Golden Brown” (1981), een heel bijzondere song. Een soort wals. Er is geopperd dat het over heroine gaat. Goudbruin. Misschien dan in de lijn van de ‘bruine suiker’ (“brown sugar”) waar The Rolling Stones het over hadden?

Rust zacht Brian.

RIP Dominique Lapierre (1931 – 2022)

‘Verbrand Parijs’ beveelt Hitler.

Dominique Lapierre (1931 – 2022) was een Frans schrijver gekend voor boeken als Is Paris Burning? (1965).

De titel verwijst naar een gefrustreerde Hitler die – toen hij doorhad dat hij Parijs wel eens zou kunnen verliezen – de opdracht gaf Parijs af te branden, met de grond gelijk te maken. In de stijl: ‘als ik het niet kan hebben, dan zal niemand het hebben.’

Hij liet bommen plaatsen op alle Parijse bruggen en op heel wat monumenten. Waarom die niet ontploften, weet ik niet.

De film – er is ook een film – is vooral interessant omdat je er heel wat ontvolkte Parijse locaties in kan zien.

RIP Mylène Demongeot (1935 – 2022)

Mylène Demongeot was een Franse actrice die onder andere in de Fantômas trilogie speelde: Fantômas (1964), Fantômas se déchaîne (1965) and Fantômas contre Scotland Yard (1967).

De eerste Fantômas film uit 1964. Mylène Demongeot is Hélène Gurn.

Fantômas heeft op de liefhebber van cultfictie altijd de grootste aantrekkingskracht uitgeoefend en E. du Perron schreef over hem:

“De tegenhanger van Holmes is Fantômas, die, even bovenmenselik als hij, de sprookjeswereld juist in stand houdt, die 32 dikke delen lang iedereen vermoordt waar en wanneer hij maar wil, voor wie geen muren, geen afstanden of lijfwachten bestaan, kortom, die de Boze is in persoon en zijn hellekunst aan de eenmaal gegrepen lezer als een eigen logika opdringt,” een “meesterwerk volgens de surrealisten.”

E. du Perron

Rust zacht Mylène

RIP Tom Phillips (1937 – 2022)

Thames & Hudson interviewde Phillips over A Humument in 2016

Tom Phillips was een Engels kunstenaar vooral bekend omwille van A Humument (1970 – 2005), een vermeerderd (en verminderd) boek dat Phillips voor het eerst in 1970 uitbracht maar waar hij zijn hele leven aan zou blijven verder werken.

Hij ‘verbouwde’ of ‘behandelde’ een Victoriaanse roman van ene Mallock, getiteld A Human Document (1892) tot A Humument, ‘an Doc’ weglatend uit de titel. Hij schrapte woorden en zinnen maar voegde ook veel toe. Hij overschilderde pagina’s, telkens woorden uitsparend om zo tot een volledig nieuw boek te komen.

Het is een standaardwerk binnen de appropriatie en in dit geval wordt niemands eigendomsrecht geschonden want de originele roman is al lang in het publieke domein.

Een geweldig werk.

Rust in vrede Tom.

RIP Christine McVie (1943 – 2022)

“Everywhere” (1987) van Fleetwood Mac

Christine McVie was een Britse muzikante en songschrijver bekend als zanger en keyboardspeler bij de band Fleetwood Mac.

Ze schreef voor hen “Everywhere” (1987) en “Little Lies” (1987).

Dat zijn voor mij geen favoriete nummers als je ze vergelijkt met bijvoorbeeld “Hypnotized” (1973) dat ik enkele weken nog grijs draaide.

Los daarvan is mijn relatie met Fleetwood Mac best ingewikkeld. Een beetje zoals die met Dire Straits.

Maar dan word ik herinnerd aan “Dreams” (1973) en ben ik weer helemaal verguld. Of ik twijfel. Is dat de schuld van Stevie Nicks?

Ik zwijg.

Rust zacht Christine.