Peter Schjeldahl was een Amerikaans kunstcriticus die voor het eerst op mijn radar verscheen toen hij het carnografische El Topo (1970) van Jodorowsky in de zomer van 1971 een “monumentaal werk van filmkunst” noemde.
Bij ons las niemand Schjeldahl, afgezien van Joost Zwagerman die hem minstens drie keer in zijn essays vermeldde.
Hier een cadeautje, de volledige versie van El Topo in het originele Spaans, met Portugese ondertitels.
RIP Peter Schjeldahl
Joyce Sims was een Amerikaanse zangeres bekend omwille van haar hit “Come Into My Life” (1987).
Come into my life, I got so much love to show you
Come into my life, boy, I adore you
Kom in mijn leven, ik heb zoveel liefde te geven
Kom in mijn leven, ik zal je adoreren.
In dat liedje drong ze er bij een jongen op aan in haar leven te komen. De beloning? Aanbidding.
Ik geloof niet dat ik dat als tweeëntwintigjarige jongeman een aantrekkelijk voorstel zou gevonden hebben. Het klinkt me iets te klitterig.
De vraag zou onmiddellijk rijzen: ‘hoe kom ik er weer vanaf?’.
RIP Joyce Sims
Robbie Coltrane was een Schots acteur vooral bekend omwille van zijn rol als Hagrid, de schattige halfreus in de Harry Potter films (2001–2011).
Michael Callan was een Amerikaans acteur bekend van zijn rollen in onder andere West Side Story en Cat Ballou.
Iemand maakte een geestig YouTube bricolage’tje over Callan op de tonen van het Doris Day liedje “I May Be Wrong (but I Think You’re Wonderful)” (1929) .
Austin Stoker was een Trinidad geboren Amerikaans acteur vooral bekend van zijn prestatie in Assault on Precinct 13 (1976) van John Carpenter.
Hij speelde ook in het blaxploitation vehikel Sheba, Baby (1975), een genre waar wij een zwak voor hebben. Die hele film staat op YouTube.
Ronnie Cuber was een Amerikaans saxofonist bekend van zijn bijdragen aan andermans platen. Zo is hij te horen op het album Freeze Frame (1981) van de J. Geils Band en ook op Drives (1970) van Lonnie Smith bijvoorbeeld.
Billy Al Bengston was een Amerikaans kunstenaar.
Men verwijst dikwijls naar Bengstons link met de “kustom”-auto-scene en de motorcultuur. Hij was naar het schijnt de eerste om autolak te gebruiken in de hoge kunsten met psychedelische kleuren die vaak mandala-achtige vormen kregen.
Ik geef u een lied van Harold Budd (die stierf onlangs ook): “Three Faces West (Billy Al Bengston’s)” (2005).
Eileen Ryan was een Amerikaanse actrice vooral bekend omwille van het feit dat ze de moeder van Sean Penn is.
Ze had kleine rolletjes onder andere in de epische film Magnolia (1999), in het hartverwarmende en diepmenselijke (ja, ja clicheetje) Parenthood (1989) en in Benny & Joon (1993), een film waarvan ik het gevoel krijg dat ik hem zien moet.
Ze speelde ook de grootmoeder in de film At Close Range (1986) die ik met veel genoegen in de jaren negentig zag.
Ik koos voor een kort clipje uit de film The Crossing Guard (1995), een film van haar zoon Sean.
Daar is ze een malcontente vrouw die bij een juwelier staat te klagen dat de ring die ze bestelde niet past. Ze eist de manager te spreken. Dat is Jack Nicholson die op camera toekijkt wat er aan de hand is terwijl hij zijn vuurwapen met kogels aan het laden is. Hij komt de winkel binnen, neemt de ring en bewijst met een maatstok dat die de juiste maat is. Daarna pakt hij de hand van van de vrouw, steekt haar vinger in zijn mond en schuift de ring zonder problemen over de speekselnatte vinger.
‘Kijk,’ zegt hij, ‘een perfecte maat zeven’.
Ik hou van die clipjescultuur die door YouTube en TikTok ontstaan is.
RIP Eileen Ryan.
Anita Kerr was een Amerikaanse zangeres actief in wat men ‘beautiful music’ noemt. Vocal harmony heet het specifieke genre.
Ze coverde daarbij vooral. Om u de sound voor te stellen: denk Pet Sounds van de Beach Boys. Die plaat heeft dezelfde kwaliteiten als het werk van Kerr, maar Kerr is gespeend van enige vorm van artisticiteit. Kerr is gewoon entertainer. Er is een Rhino compilatie met de titel Come to the Sunshine: Soft Pop Nuggets from the WEA Vaults (2004) die haar nummer “Happiness” (1968) heeft, die track is een goed voorbeeld van haar sound.
Angela Lansbury was een Britse-Amerikaanse-Ierse actrice die carrière maakte in Hollywood en daar in heel wat films speelde.
Raakvlakken met ons universum zijn The Picture of Dorian Gray (1945) en Gaslight (1944). Dorian Gray, omdat het een van de beste verhalen uit de fantastische traditie is, en Gaslight omdat het een populaire term geworden is in de narcismebestrijding, een met veel enthousiasme uitgeoefende maatschappelijke opdracht van deze tijd. Ook omdat mijn vader mij die film liet zien toen ik jong was en dat maakte heel veel indruk op me, hoe die vrouw op den duur aan haar eigen zintuigen begint te twijfelen.
Naar aanleiding van Lansburys dood zag ik een interview met haar door een Amerikaanse filmjournalist (die ook al dood is). Iemand commentarieerde dat Lansbury nergens ontkent dat ze een goede actrice is — geen valse bescheidenheid toont dus — en toch zeer sympathiek overkomt. Dat doet ze zeker. En wat die lof betreft, u weet wat de La Rochefoucauld zei: ‘lof weigeren is twee keer geprezen willen worden.
RIP Angela Lansbury