Martin Walser was een Duits schrijver, de laatste van de generatie van Günter Grass en Heinrich Böll. Het was de generatie die zich nog bij de Hitlerjugend kon aansluiten en dat dan ook nog vaak deed omdat iedereen het deed.
Walser zal misschien best herinnerd worden om zijn uitspraak over het communisme en het kapitalisme.
Continue readingIn 1992 bestijgt Sinéad O’Connor het podium van Saturday Night Live en heft de eerste woorden van het lied “War” (1976) van Bob Marley aan.
Ze zingt:
Continue readingIn Frankrijk stierf Marc Augé. Hij bestudeerde non-places. Niet-plaatsen? Onplaatsen? Moeilijk te vertalen, zou men denken maar Wikpedia houdt het op non-plaatsen.
De actrice Juliette Mayniel stierf. Een van mijn doodgravers, een echte erotomaan, wil haar bij de sekssymbolen leggen, niet bij de Franse cinema.
Ik protesteer.
Continue readingEen van mijn trouwste doodgravers is Jahsonic. Ik tref hem vanochtend in de barak, bedroefd.
Op de achtergrond speelt een slepend Afrikaans-aandoend lied.
Continue readingEen kind van mijn generatie leerde eerst de stem van Jane Birkin kennen, dan pas haar naam en gezicht.
‘Je t’aime’ hijgt ze fluisterend op “Je t’aime moi non plus” in 1969, ‘ik hou van je.’
‘Ik ook niet,’ antwoordt Gainsbourg.
Het vat de Birkin/Gainsbourg liefdesrelatie mooi samen.
Continue readingHet zal wel afgunst zijn maar ik heb altijd een hekel gehad aan Hugo Claus. Nu ja, altijd, zo lang ik me kan herinneren, eind jaren zeventig begin jaren tachtig dus.
Ik weet nog precies hoeveel plezier het me verschafte dat De leeuw van Vlaanderen (1984), door Claus geregisseerd, een hopeloze mislukking bleek.
Het verdriet van België (1983) las ik uiteraard niet.
Vele jaren later, in 2021 was dat, moest ik eens glimlachen om een tekst van Claus, het korte verhaal “Een gezonde gangster” (1954). Ik zag daarin het bewijs dat ik niet per se bevooroordeeld was jegens de man die ik altijd zo’n kwal had gevonden.
Milan Kundera stierf.
In Franse encyclopedieën blijven kunstenaars leven. Ze sterven niet. Dat wil zeggen, men gebruikt ‘is’ i.p.v. van ‘was’ in elk lemma van een bekend persoon, dood of levend.
Dus op de Franse Wikipedia ‘is’ Pascal Mercier (1944 – 2023) nog steeds:
Continue reading‘… een Zwitsers schrijver bekend voor zijn Europese bestseller ‘Nachttrein naar Lissabon’ (2004). ‘Nachttrein’ vertelt het verhaal van een 57-jarige saaie Zwitserse classicus-prof die bij het vroege begin van de zoveelste-duizendste werkdag plots een meisje van zelfmoord redt, het fictieve boek ‘Een goudsmid van woorden’ in handen krijgt, daar totaal van in de ban geraakt, ineens zijn hele leven achterlaat, een nachttrein naar Lissabon neemt en alles te weten komt over dat fictieve boek en zijn schrijver…’
Vicki Anderson was een Amerikaanse zangeres gekend voor haar samenwerking met James Brown. Ze was een deel van de ‘funky people’ waar James zich mee omringde.
In 1967 bracht ze een nummer uit op King Records, een van de labels van Brown als ik me niet vergis, en de lange titel luidde “If You Don’t Give Me What I Want (I Gotta Get It Some Other Place)” (1967).
Drie jaar later dook de titel van dat werk in een ander lied op, namelijk “The Message From The Soul Sisters” (1970), een compositie die toch wel wat bekendheid verwierf op de ‘rare groove’ scene.
Ze was de ex-vrouw van Bobby Byrd en de moeder van Carleen Anderson van “Apparently Nothing” (1991).
Alan Arkin was een Amerikaans acteur die wij ons vooral herinneren als soldaat Yossarian in Catch-22 (1970) en de grootvader in Little Miss Sushine (2006).
Catch-22 is een verfilming van de gelijknamige roman uit 1961 van de Amerikaanse schrijver Joseph Heller. Ik las die roman in China, waar ik veel las.
Een catch is Engels voor een addertje onder het gras. Zo is er in het boek sprake van een regel die zegt dat ieder die niet goed bij zijn verstand is, naar huis mag. Daartegenover staat de volgende regel, de eigenlijke Catch-22: iedereen die naar huis wil, is blijkbaar erg verstandig en komt dus niet in aanmerking voor ontslag uit de dienst.
Het is het typevoorbeeld van de cirkelredenering.
‘Er was slechts één ‘maar’, en dat was de bepaling Catch-22, die luidde dat wie zich bij werkelijk en onmiddellijk gevaar bekommert om zijn eigen veiligheid blijk geeft van een rationele geest.’
–Catch-22
In Little Miss Sushine is Arkin een je-m’en-foutistische, heroïne-snuivende, vuilgebekte doch zeer beminnelijke opa.
Rust zacht Alan.