Tag Archives: RIP

RIP Ignace Van Isacker (1941 – 2024)

Ook dood, en dat gebeurde afgelopen december al, is Ignace Van Isacker (1941 – 2024). Ik fietste deze lente nog op een rusteloze zondagmiddag naar diens Sea art project in Zeebrugge, een serie van blauw geschilderde betonpalen waarvan ik vond dat ik ze moest gezien hebben. Mijn hoofd vol obsessieve gedachten, een vrouwenverhaal.

Ik mocht die betonpalen jammer genoeg niet van dichtbij bekijken, zelfs niet toen ik over de intercom loog dat ik research deed voor een teeveeprogramma van … en ik verzon maar wat ter plekke … Axel Daeseleire. Ik moest dus genoegen nemen met gestolen foto’s door de spijlen van een hek daar in Zeebrugge, nadat ik getwijfeld had of ik zou gate-crashen, ‘t is te zeggen, een binnenrijdende auto zou volgen daar in dat Havengebouw van Zeebrugge, maar omdat ik me de daaropvolgende rel met de securitylieden al kon inbeelden heb ik maar besloten ervan af te zien. Soms kan ik mezelf intomen, zelfs in een balorige bui.

Het schilderij van audio jacks hierboven maakt sinds 2023 deel uit van mijn collectie. Ben er gek op. Van Isacker schilderde hyperrealistische series van lenzen, zeilen, vuurtorens, wolkenkubussen, perspex sculpturen, en gekrulde telefoondraden.

Naast Van Isacker was ook Jos de Mey (1928 – 2007) in dat soort realisme actief, ik ben dat werk nog nooit tegengekomen, maar dat doet nu niets ter zake want …

Rust zacht Ignace.

RIP Walter Swennen (1946 – 2025)

RIP Walter Swennen, lang leve Stefaan Vermuyten (°1959).

Ik moet denken aan Thomas Browne die in Religio medici (1643) zegt:

‘Iedere mens is niet alleen zichzelf; er zijn vele Diogenessen geweest, en evenzoveel Timons, hoewel slechts weinigen van die naam; mensen worden opnieuw geleefd; de wereld is nu zoals hij was in voorbije eeuwen; er was toen niemand, maar er is sindsdien iemand geweest die hem evenaart, en die als het ware zijn herleefde zelf is.’ Borges, in zijn pantheïstische buien, heeft het vaak over dit dictum van Browne.

Rust zacht Walter.

RIP Eduardo Palmieri (1936 – 2025)

“Lucumí, macumba, voodoo” (1978)

Eduardo Palmieri was een Amerikaans componist, pianist en bandleider van Puerto Ricaanse komaf, bekend van composities zoals “Lucumí, macumba, voodoo” (1978).

In 1999 zou David Toop in zijn boek Exotica Palmieri beschouwen —en ik parafraseer — als een van de kanalen waarlangs de mystiek van de Afrikaanse diaspora geabsorbeerd werd door de Amerikaanse populaire muziek en beweren dat Lucumi, macumba, voodoo (1978) de complexe erfenis van Afrikaans-Caribische cultritmes […] verkende.

Rust zacht Eduardo.

RIP Lutz Mommartz (1934 – 2025)

“Eisenbahn” (1967)

Lutz Mommartz was een Duits filmmaker ‘bekend’ voor films zoals “Eisenbahn” (1967), wat Duits is voor spoorweg. In die film zet Lutz een camera op een trein die langs het passagiersvenster naar buiten kijkt en het voorbijglijdend landschap registreert.

Het doet me denken aan de jaren ’90 toen er een Duitse televisiezender was die beelden toonde van een camera die in de bestuurderscabine van een trein was gemonteerd. Men noemt dat tegenwoordig slow television.

Fish tank video (VHS, 1993)

In de videotheken van diezelfde jaren ’90 werden videocassettes te huur aangeboden die beelden toonden van een aquarium of van open haarden. Op YouTube staat er nu nog een en die heet Fish tank video (VHS, 1993).

Maar dat doet hier weinig ter zake want rust zacht Lutz.

RIP Jonathan Kaplan (1947 – 2025)

Jonathan Kaplan was een regisseur uit de Roger Cormanstal die bekendheid zou genieten om zijn film The Accused (1988) met Jodie Foster over een groepsverkrachting in een bar, de eerste keer dat dat thema in een film aan bod kwam.

Night call nurses (1972)

Maar in de beginjaren van zijn loopbaan maakte hij films voor Roger Corman en regisseerde hij het niemendalletje Night call nurses (1972), de derde in de cyclus van Roger Corman verpleegsterfilms.

Drie jonge verpleegsters werken op de psychiatrische afdeling in een ziekenhuis. Barbara (Patty Byrne) raakt onder de invloed van een charismatische sekstherapeut en wordt gestalkt door een mysterieuze verpleegster. Janis (Alana Hamilton) heeft een affaire met een vrachtwagenchauffeur die verslaafd is aan drugs. Sandra (Mittie Lawrence) raakt politiek geëngageerd door een affaire met een zwarte militant en helpt een gevangene uit het ziekenhuis te ontsnappen.

De trailer ziet u  hierboven.

Rust zacht Jonathan.

RIP Robert Wilson (1941 – 2025)

“Knee 1” (1976)

Robert Wilson was een Amerikaanse theaterregisseur gekend voor stukken als Einstein on the beach (1976) met muziek van Philip Glass. Robert Wilson behoorde tot de Amerikaanse culturele avant-garde elite en mocht dus in Avignon aantreden. “Knee 1” uit die opera is een van de composities in de Jahsonic 1000.

Rust zacht Bob.

RIP Adriana Asti (1931 – 2025)

Adriana Asti was een Italiaanse actrice gekend voor rollen zoals die in Before the revolution (1964).

“Vivere ancora” (1964) in Before the revolution (1964).

In die film kust ze haar lover op de tonen van “Vivere ancora” (1964) van Gino Paoli. Paoli is ook de zanger van het onvergetelijke “Che cosa c’è” (1964) dat op de soundtrack van de cultfilm Parthenope (2025) staat maar dat nu niets ter zake want, rust zacht Adriana.

RIP Tom Lehrer (1928 – 2025)

Tom Lehrer (1928 – 2025) was an Amerikaanse singer-songwriter en winkundige. Hij ging de geschiedenis in als de auteur van het nummer “Smut” (1965) in het kader van de toenmalige censuurprocessen.

“Smut” (1965)

“Smut” laat zich letterlijk als ‘vuiligheid’ vertalen, maar eigenlijk slaat het op pornografie. Als je Tom zo bezig ziet, dan moet je nog het meest aan een Amsterdams cabaretier denken.

Rust zacht Tom.