Giorgio Armani sterft en ik kijk ter voorbereiding van de uitvaart naar het fragment van American Gigolo (1980) waarin Richard Gere na het snuiven van een lijn coke zijn hemden, dassen en broeken — allemaal van Armani heb ik me laten vertellen — ter keuze uitstalt op de tonen van “The Love I Saw in You Was Just a Mirage” (1967) van Smokey Robinson.
U zal meneer Armani na de begrafenis kunnen groeten op het modeperk, waar ik de laatste jaren ook de dienst verzorgde van Paco Rabanne (1934–2023), Vivienne Westwood (1941–2022), Pierre Cardin (1922–2020), Karl Lagerfeld (1933–2019), Hubert de Givenchy, (1927–2018) en André Courrèges (1923–2016).
Gérard Chaliand was een Belg en specialist in geopolitiek, terrorisme en andere vormen van onregelmatige oorlogsvoering. Hij was aanwezig op het congres Le tiers-mondisme en question (1986) waar ook de nu nog levende evenveel gevierde als vermaledijde Pascal Bruckner (Tranen van de blanke man) aanwezig was. Tiers-mondisme wordt vertaald als thirld-worldism en derderwerldisme.
Je kan makkelijk recente online video’s vinden van Chaliand die meer verhelderend zijn dan die van Geert Noels of Jonathan Holslag. Voor de lieden ter linkerzijde: Chaliand en Bruckner zijn noodzakelijke aanvullingen voor uw lezing van Pankaj Mishra maar dat doet hier weinig ter zake want rust zacht Gérard.
Het is maar een paar stappen van Terence Stamp naar de rest van Necropolis, u neemt links naar de Amerikaanse literatuur en u ziet van ver de tombe van Edgar Allan Poe die daar een centrale plaats inneemt.
In de Frans-Italiaanse omnibusfilm Histoires extraordinaires (1968) speelt Terence Stamp de uitgebluste acteur Toby Dammit die na wat roekeloos racen met een Ferrari zijn hoofd verliest. Het verhaal is gebaseerd op “Never Bet the Devil Your Head” (1841) van Poe maar die basis is wel heel magertjes want de enige overeenkomst is het letterlijk verliezen van het hoofd middels een gespannen ijzeren kabel.
The Ocean Fell into the Drop (2017)
Als u rechts neemt, komt u bij de sectie Italiaanse cinema, u herkent het graf van Pier Paolo Pasolini aan het grote kruis. ‘Pasolini was toch geen katholiek?’ ‘Toch wel, hij heeft zich in het vagevuur bekeerd.’ ‘Wat heeft Pasolini met Stamp te maken?’ ‘Hij speelt de hoofdrol in Teorema (1968), die nagenoeg stille film van een man die bij een bourgeois gezin belandt, daar met iedereen seks heeft, en de hele structuur van dat gezin uit elkaar rukt, een thema dat later nog zou verkend zou worden in Francois Ozons Sitcom (1998) en Borgman (2013) van Alex van Warmerdam.
Er is een voor mij herkenbare leegte in Stamp en hij was ook een melancholicus maar dat doet nu niets meer ter zake want …
Ook dood, en dat gebeurde afgelopen december al, is Ignace Van Isacker (1941 – 2024). Ik fietste deze lente nog op een rusteloze zondagmiddag naar diens Sea art project in Zeebrugge, een serie van blauw geschilderde betonpalen waarvan ik vond dat ik ze moest gezien hebben. Mijn hoofd vol obsessieve gedachten, een vrouwenverhaal.
Ik mocht die betonpalen jammer genoeg niet van dichtbij bekijken, zelfs niet toen ik over de intercom loog dat ik research deed voor een teeveeprogramma van … en ik verzon maar wat ter plekke … Axel Daeseleire. Ik moest dus genoegen nemen met gestolen foto’s door de spijlen van een hek daar in Zeebrugge, nadat ik getwijfeld had of ik zou gate-crashen, ‘t is te zeggen, een binnenrijdende auto zou volgen daar in dat Havengebouw van Zeebrugge, maar omdat ik me de daaropvolgende rel met de securitylieden al kon inbeelden heb ik maar besloten ervan af te zien. Soms kan ik mezelf intomen, zelfs in een balorige bui.
Ongetiteld, 1975, Ignace Van Isacker
Het schilderij van audio jacks hierboven maakt sinds 2023 deel uit van mijn collectie. Ben er gek op. Van Isacker schilderde hyperrealistische series van lenzen, zeilen, vuurtorens, wolkenkubussen, perspex sculpturen, en gekrulde telefoondraden.
Naast Van Isacker was ook Jos de Mey (1928 – 2007) in dat soort realisme actief, ik ben dat werk nog nooit tegengekomen, maar dat doet nu niets ter zake want …
RIP Walter Swennen, lang leve Stefaan Vermuyten (°1959).
Ik moet denken aan Thomas Browne die in Religio medici (1643) zegt:
‘Iedere mens is niet alleen zichzelf; er zijn vele Diogenessen geweest, en evenzoveel Timons, hoewel slechts weinigen van die naam; mensen worden opnieuw geleefd; de wereld is nu zoals hij was in voorbije eeuwen; er was toen niemand, maar er is sindsdien iemand geweest die hem evenaart, en die als het ware zijn herleefde zelf is.’ Borges, in zijn pantheïstische buien, heeft het vaak over dit dictum van Browne.
Eduardo Palmieri was een Amerikaans componist, pianist en bandleider van Puerto Ricaanse komaf, bekend van composities zoals “Lucumí, macumba, voodoo” (1978).
In 1999 zou David Toop in zijn boek Exotica Palmieri beschouwen —en ik parafraseer — als een van de kanalen waarlangs de mystiek van de Afrikaanse diaspora geabsorbeerd werd door de Amerikaanse populaire muziek en beweren dat Lucumi, macumba, voodoo (1978) de complexe erfenis van Afrikaans-Caribische cultritmes […] verkende.
Lutz Mommartz was een Duits filmmaker ‘bekend’ voor films zoals “Eisenbahn” (1967), wat Duits is voor spoorweg. In die film zet Lutz een camera op een trein die langs het passagiersvenster naar buiten kijkt en het voorbijglijdend landschap registreert.
Het doet me denken aan de jaren ’90 toen er een Duitse televisiezender was die beelden toonde van een camera die in de bestuurderscabine van een trein was gemonteerd. Men noemt dat tegenwoordig slow television.
Fish tank video (VHS, 1993)
In de videotheken van diezelfde jaren ’90 werden videocassettes te huur aangeboden die beelden toonden van een aquarium of van open haarden. Op YouTube staat er nu nog een en die heet Fish tank video (VHS, 1993).
Maar dat doet hier weinig ter zake want rust zacht Lutz.
Jonathan Kaplan was een regisseur uit de Roger Cormanstal die bekendheid zou genieten om zijn film The Accused (1988) met Jodie Foster over een groepsverkrachting in een bar, de eerste keer dat dat thema in een film aan bod kwam.
Night call nurses (1972)
Maar in de beginjaren van zijn loopbaan maakte hij films voor Roger Corman en regisseerde hij het niemendalletje Night call nurses (1972), de derde in de cyclus van Roger Corman verpleegsterfilms.
Drie jonge verpleegsters werken op de psychiatrische afdeling in een ziekenhuis. Barbara (Patty Byrne) raakt onder de invloed van een charismatische sekstherapeut en wordt gestalkt door een mysterieuze verpleegster. Janis (Alana Hamilton) heeft een affaire met een vrachtwagenchauffeur die verslaafd is aan drugs. Sandra (Mittie Lawrence) raakt politiek geëngageerd door een affaire met een zwarte militant en helpt een gevangene uit het ziekenhuis te ontsnappen.
Robert Wilson was een Amerikaanse theaterregisseur gekend voor stukken als Einstein on the beach (1976) met muziek van Philip Glass. Robert Wilson behoorde tot de Amerikaanse culturele avant-garde elite en mocht dus in Avignon aantreden. “Knee 1” uit die opera is een van de composities in de Jahsonic 1000.
