Tag Archives: RIP

RIP Linda Williams (1946 – 2025)

Hard Core: Power, Pleasure (1989)

Linda Williams was een Amerikaanse academica bedrijvig in de discipline van de filmstudies, auteur van het boek Hard Core: Power, Pleasure (1989), een vroege academische studie van pornografie. Ze schreef ook het essay “Film Bodies: Gender, Genre, and Excess” (1991) waarin ze de definitie van de parapluterm ‘body genres’ — de lichaamsgenres dus — uitbreidde met het genre van de melodrama.

‘In Hard Core: Power, Pleasure zette Linda Williams eigenhandig de hele trend van de academische studie van pornografie op de kaart. De publicatie was wat gedurfd, met het beladen woord hardcore in de titel. De omslag zelf zag eruit als een sensationalistische seksroman, met de Miami Beach art deco-belettering uit de jaren tachtig die populair was in de pornofilms die in dit boek worden besproken.’

Met die woorden beschreef Sholem Stein het belangrijkste boek van Williams.

Rust zacht Linda.

RIP Jack Vettriano (1951 – 2025)

Jack Vettriano was een Schots kunstenaar vooral bekend voor zijn schilderij The Singing Butler (1992).

In 2013 schreef kunstcriticus Jonathan Jones in The Guardian: ‘Vettriano fixeert zich op fetisjistische, stijlvolle objecten en schildert ze met een gladde, lege zwier’ en ‘de wereld van Jack Vettriano is een botte mannelijke fantasie die rechtstreeks uit Money van Martin Amis had kunnen komen’.

Precies. Gelijk heeft hij. Vettriano is een kitschschilder en niet op een interessante manier, zoals bijvoorbeeld bij Odd Nerdrum het geval is.

Vettriano’s dood stond in de kranten. Wat de kranten niet haalde was het schilderij Crude Oil (Vettriano) (2005), een herinterpretatie van het iconische The Singing Butler door Banksy.

Begin deze maand wisselde het werk van eigenaar voor de robuuste som van 5,4 miljoen dollar.

Banksys werk voegt twee figuren in gele gaspakken die een olievat verwijderen toe aan het schilderij van Vettriano. Het werd voor het eerst getoond op de Crude Oils (2005) tentoonstelling en de titel toen was Toxic Beach.

Rust zacht Jack.

RIP Sandra Harding (1935 – 2025)

Verkrachtingshandleiding

Sandra Harding was een Amerikaanse academica bekend omwille van haar uitspraak dat Newtons Philosophiæ naturalis principia mathematica (1687) als een ‘verkrachtingshandleiding’ kan gelezen worden. Ze deed die boude uitspraak in haar boek The science question in feminism (1986, NL: ‘De wetenschapsvraag in het feminisme’).

De gewraakte passage in het werk van Harding die gewag maakt van de ‘rape manual’, de verkrachtingshandleiding dus.

Achteraf had ze spijt van die uitspraak.

Nochtans had ze er wel wat over nagedacht. Het ging haar over de metaforen die Newton bezigde. In haar boek ging de gedachtengang zo:

‘Het begrijpen van de natuur als een vrouw die onverschillig staat tegenover verkrachting of deze zelfs toejuicht, was … is fundamenteel voor de interpretaties van deze nieuwe opvattingen over natuur en onderzoek.’

Harding gebruikt naast de term ‘rape’ (verkrachting), de term ‘torture’ (martelen) in relatie tot het onderzoek van Bacon, Newton en Machiavelli.

Continue reading →

RIP Roy Ayers (1940 – 2025)

In de Verenigde Staten stierf Roy Ayers en op zijn begrafenis hier in Dodenstad draaide ik twee van zijn minder bekende nummers: “Third Eye” uit 1976 van de elpee Everybody loves the sunshine en “Chicago” uit 1983 van de elpee Silver vibrations.

Amanda Kuyper van het NRC schrijft: ‘Om de zoveel tijd ontdekte een nieuwe generatie de lome, groovy souljazz van de Amerikaanse vibrafonist Roy Ayers.’ De adjectieven ‘loom’ en ‘groovy’ zijn goed gekozen.

“Running Away”

Er is een passage in “Running Away” (1977) die ik grijsgedraaid heb, het zijn de diepe toetsenpartijen net voor Ayers aan zijn vibrafoonsolo begint maar die eigenlijk doorheen de hele track lopen, als een baslijn. Ik geloof dat je daar Philip Woo hoort.

Rust zacht Roy.

RIP Angie Stone (1961 – 2025)

Angie Stone was een Amerikaanse zangeres vooral gekend voor het voor haar geschreven nummer “Wish I Didn’t Miss You” (2001).

I can’t eat, I can’t sleep anymore
Waiting for love to walk through the door
I wish I didn’t miss you anymore

–“Wish I Didn’t Miss You” (2001)

“Wish I Didn’t Miss You” (2001)

Vertaald klinkt dat zo:

Ik eet niet meer, ik slaap niet meer
Wachtend tot de liefde door de deur komt
Ik wou dat ik je niet meer miste

–“Wish I Didn’t Miss You” (2001)

Rust zacht Angie

RIP Gene Hackman (1930 – 2025)

De Amerikaanse acteur Gene Hackman stierf. Hij is gekend voor rollen in Bonnie and Clyde (1967), The French Connection (1971), The Conversation (1974), Mississippi Burning (1988), Unforgiven (1992) en The Royal Tenenbaums (2001).

De Franse connectie waarvan sprake is in The French Connection (1971) verwijst naar de heroïnesmokkel tussen de VS, Turkije en Frankrijk in de jaren zestig van de twintigste eeuw. Daar is een heel goede docu over gemaakt door de BBC.

De slotscène van The Conversation (1974)

Maar het is de paranoiathriller The Conversation (1974) die ik het meeste koester. Gene speelt er een afluisteraar die bij het slot van de film doorheeft dat hij zelf afgeluisterd wordt, daarop heel zijn appartement opbreekt en er niet in slaagt de apparatuur te vinden.

Daarop begint onze vervreemde luistervink een eenzame saxofoonmelodie te spelen en dat is het einde van de film.

Ook voor de acteur kwam het einde, naar het schijnt in verdachte omstandigheden. Desalniettemin, rust zacht Gene.

RIP Roberta Flack (1937 – 2025)

In het land van Trump en Musk stierf de Amerikaanse zangeres Roberta Flack.

Ze was bekend voor interpretaties van composities zoals “Killing Me Softly with His Song” (1972) en “Feel Like Makin’ Love” (1974).

“Feel Like Makin’ Love” (1974)

Het is het moment
Dat ik zin heb de liefde met je te bedrijven

–“Feel Like Makin’ Love” (1974)

“Feel Like Makin’ Love” (1974)

“Killing Me Softly” heeft een vreemde tekst van de hand van Norman Gimbel:

Mijn pijn tokkelend met zijn vingers
Mijn leven zingend met zijn woorden
Mij zachtjes doden met zijn lied

–“Killing Me Softly with His Song” (1972)

Flacks naam is verbonden met quiet storm (stille storm) een genre van ballades. Dat doet me dan weer denken aan de flard ‘There’s a quiet storm, and it never felt like this before’ van het nummer “The Sweetest Taboo” (1985) van Sade.

Maar dat doet hier weinig ter zake want rust zacht Roberta.

RIP Gwen McCrae (1943 – 2025)

“90% of Me Is You” (1974)

Gwen McCrae was een Amerikaanse zangeres gekend voor nummers zoals “90% of Me Is You” (1974), “All This Love That I’m Givin'” (1979), “Funky Sensation” (1981) en “Keep the Fire Burning” (1982).

Haar stem doet heel erg denken aan die van de ook al dode Loleatta Holloway.

Ik leerde haar kennen via DJ Spinna die het nummer “90% of Me Is You” draaide dat werd geschreven door de Rabelaisiaan Blowfly. Het is een prachtig lied en zegt:

Mijn hart doet niet meer wat ik wil
Omdat 90% van mij uit jou bestaat

En meer van dat.

Rust zacht Gwen.

RIP Frits Bolkestein (1933 – 2025)

Ik kom gisteren thuis van een etentje bij de ontwikkelingsmedewerkster waar de melomane ook was. Ik had de pas overleden Bolkestein daar even kort vermeld. Meestal wordt die Nederlandse politicus in een adem genoemd met Pim Fortuyn en Geert Wilders en ik vond dat eerst te weinig opmerkelijk om hem een laatste rustplaats in Dodenstad te geven, maar dan check ik mijn bronnen en ik vind de video van het debat tussen Frits Bolkestein en Noam Chomsky van maandagavond 22 mei 1989 in de Nieuwe Kerk te Groningen georganiseerd door het NRC Handelsblad.

Debat tussen Chomksy en Bolkestein van 1989.

Die video zag ik in 2021 voor het eerst. Ik wilde toen het fijne weten van het boek Manufacturing Consent (1988) van Chomsky. Maar dat debat was ik helemaal vergeten. Wat leerde ik toen? Manufacturing Consent beweert dat misdaden door communistische regimes (Cambodia, Centraal Amerika) veel meer persaandacht krijgen dan misdaden van de Verenigde Staten (Oost-Timor). Dat de Amerikaanse media handpoppen zijn van de Amerikaanse elites.

Continue reading →