Tag Archives: RIP

RIP Michael Callan (1935 – 2022)

Michael Callan was een Amerikaans acteur bekend van zijn rollen in onder andere West Side Story en Cat Ballou.

Michael Callan tribute met clips uit Cat Ballou, Bon Voyage!, Mary Tyler Moore Show, The Cat and the Canary, Mysterious Island, The Magnificent Seven, Ride Gidget Goes Hawaiian en Occasional Wife.

Iemand maakte een geestig YouTube bricolage’tje over Callan op de tonen van het Doris Day liedje “I May Be Wrong (but I Think You’re Wonderful)” (1929) .

RIP Billy Al Bengston (1934 – 2022)

“Three Faces West (Billy Al Bengston’s)” (2005) by Harold Budd

Billy Al Bengston was een Amerikaans kunstenaar.

Men verwijst dikwijls naar Bengstons link met de “kustom”-auto-scene en de motorcultuur. Hij was naar het schijnt de eerste om autolak te gebruiken in de hoge kunsten met psychedelische kleuren die vaak mandala-achtige vormen kregen.

Ik geef u een lied van Harold Budd (die stierf onlangs ook): “Three Faces West (Billy Al Bengston’s)” (2005).

RIP Eileen Ryan (1927 – 2022)

Eileen Ryan was een Amerikaanse actrice vooral bekend omwille van het feit dat ze de moeder van Sean Penn is.

Ryan als malcontente vrouw in The Crossing Guard (1995)

Ze had kleine rolletjes onder andere in de epische film Magnolia (1999), in het hartverwarmende en diepmenselijke (ja, ja clicheetje) Parenthood (1989) en in Benny & Joon (1993), een film waarvan ik het gevoel krijg dat ik hem zien moet.

Ze speelde ook de grootmoeder in de film At Close Range (1986) die ik met veel genoegen in de jaren negentig zag.

Ik koos voor een kort clipje uit de film The Crossing Guard (1995), een film van haar zoon Sean.

Daar is ze een malcontente vrouw die bij een juwelier staat te klagen dat de ring die ze bestelde niet past. Ze eist de manager te spreken. Dat is Jack Nicholson die op camera toekijkt wat er aan de hand is terwijl hij zijn vuurwapen met kogels aan het laden is. Hij komt de winkel binnen, neemt de ring en bewijst met een maatstok dat die de juiste maat is. Daarna pakt hij de hand van van de vrouw, steekt haar vinger in zijn mond en schuift de ring zonder problemen over de speekselnatte vinger.

‘Kijk,’ zegt hij, ‘een perfecte maat zeven’.

Ik hou van die clipjescultuur die door YouTube en TikTok ontstaan is.

RIP Eileen Ryan.

RIP Anita Kerr (1927 – 2022)

Happiness (1968)

Anita Kerr was een Amerikaanse zangeres actief in wat men ‘beautiful music’ noemt. Vocal harmony heet het specifieke genre.

Ze coverde daarbij vooral. Om u de sound voor te stellen: denk Pet Sounds van de Beach Boys. Die plaat heeft dezelfde kwaliteiten als het werk van Kerr, maar Kerr is gespeend van enige vorm van artisticiteit. Kerr is gewoon entertainer. Er is een Rhino compilatie met de titel Come to the Sunshine: Soft Pop Nuggets from the WEA Vaults (2004) die haar nummer “Happiness” (1968) heeft, die track is een goed voorbeeld van haar sound.

RIP Angela Lansbury (1925 – 2022)

Lansbury zingt “Little Yellow Bird” (1903) in The Picture of Dorian Gray (1945)

Angela Lansbury was een Britse-Amerikaanse-Ierse actrice die carrière maakte in Hollywood en daar in heel wat films speelde.

Raakvlakken met ons universum zijn The Picture of Dorian Gray (1945) en Gaslight (1944). Dorian Gray, omdat het een van de beste verhalen uit de fantastische traditie is, en Gaslight omdat het een populaire term geworden is in de narcismebestrijding, een met veel enthousiasme uitgeoefende maatschappelijke opdracht van deze tijd. Ook omdat mijn vader mij die film liet zien toen ik jong was en dat maakte heel veel indruk op me, hoe die vrouw op den duur aan haar eigen zintuigen begint te twijfelen.

Naar aanleiding van Lansburys dood zag ik een interview met haar door een Amerikaanse filmjournalist (die ook al dood is). Iemand commentarieerde dat Lansbury nergens ontkent dat ze een goede actrice is — geen valse bescheidenheid toont dus — en toch zeer sympathiek overkomt. Dat doet ze zeker. En wat die lof betreft, u weet wat de La Rochefoucauld zei: ‘lof weigeren is twee keer geprezen willen worden.

RIP Angela Lansbury

RIP Bruno Latour (1947 – 2022)

Intellectual Impostures, alternative title of Fashionable Nonsense (1997). Ik ben er niet in geslaagd de oorsprong van die afbeelding van een waarzegger en een glazen bol te achterhalen.

Bruno Latour was een Frans filosoof vooral bekend omwille van zijn boeken over de relativiteit van de wetenschappen.

Wetenschap is politiek met andere middelen

Je kan Latours filosofie nog het best samenvatten aan de hand van zijn eigen dictum ‘wetenschap is politiek met andere middelen’, een citaat uit Pasteur: Guerre et paix des microbes (1984).

Continue reading →

RIP Ivy Jo Hunter (1940 – 2022)

Ivy Jo Hunter was een Amerikaans liedjesschrijver vooral bekend als co-auteur van “Dancing in the Street” (1964): ‘summer’s here and the time is right for dancing in the street.’

Dancing in the Street (1964)

Zo is dat. Dansen. Dat is wat mensen doen in de zomer.

Hunter schreef ook “Behind a Painted Smile” (1967) met een zekere Beatrice Verdi. Het werd een hit voor The Isley Brothers. Wij leerden het kennen door de versie van Mathilde Santing. Een nummer over iemand die zijn of haar tranen verbergt achter een gezicht van vrolijkheid.

En dan is er “Loving You Is Sweeter Than Ever” (1966) dat Hunter samen met Stevie Wonder schreef voor de Four Tops maar dat wij in 1987 op ons bord kregen in een versie van Madonna-lieveling Nick Kamen.

Stille clip van Jagger en Bowie die “Dancing in the Street’ (1964) coveren in 1985.

In 1985 coverden Mick Jagger en David Bowie “Dancing in the Street”. Er bestaat een ‘stille’ versie van de zeer ergerlijke videoclip die bij dat nummer hoorde. In dit stuk YouTube bricolage, werd de muziek van het nummer gestript. Iele, zuchtigere fake stemmetjes werden bovenop een stille clip gemonteerd; ook het geschuifel van hun voeten hoor je, en blaffende honden, tsjirpende krekels en uilen (hoehoe-hoehoe) in de verte. Dat belachelijke gedans van Jagger krijgt een extra dimensie als je het zonder de muziek ziet. En Bowie is haast even onnozel. Heerlijk.

Ivy Jo Hunter leverde ook een kleine bijdrage aan de debuutplaat van Funkadelic. Op het nummer  “Mommy, What’s A Funkadelic?” (1970) zou hij keyboards gespeeld hebben. Dat nummer, hoor ik nu ik het nog eens opzet, opent met ASMR-achtige smakgeluiden.

RIP Ivy Jo Hunter.