Tag Archives: 2025

RIP Roy Ayers (1940 – 2025)

In de Verenigde Staten stierf Roy Ayers en op zijn begrafenis hier in Dodenstad draaide ik twee van zijn minder bekende nummers: “Third Eye” uit 1976 van de elpee Everybody loves the sunshine en “Chicago” uit 1983 van de elpee Silver vibrations.

Amanda Kuyper van het NRC schrijft: ‘Om de zoveel tijd ontdekte een nieuwe generatie de lome, groovy souljazz van de Amerikaanse vibrafonist Roy Ayers.’ De adjectieven ‘loom’ en ‘groovy’ zijn hier op zijn plaats.

“Running Away”

Er is een passage in “Running Away” (1977) die ik grijsgedraaid heb, het zijn de diepe toetsenpartijen net voor Ayers aan zijn vibrafoonsolo begint maar die eigenlijk doorheen de hele track lopen, als een baslijn. Ik geloof dat je daar Philip Woo hoort.

Rust zacht Roy.

RIP Angie Stone (1961 – 2025)

Angie Stone was een Amerikaanse zangeres vooral gekend voor het voor haar geschreven nummer “Wish I Didn’t Miss You” (2001).

I can’t eat, I can’t sleep anymore
Waiting for love to walk through the door
I wish I didn’t miss you anymore

–“Wish I Didn’t Miss You” (2001)

“Wish I Didn’t Miss You” (2001)

Vertaald klinkt dat zo:

Ik eet niet meer, ik slaap niet meer
Wachtend tot de liefde door de deur komt
Ik wou dat ik je niet meer miste

–“Wish I Didn’t Miss You” (2001)

Rust zacht Angie

RIP Gene Hackman (1930 – 2025)

De Amerikaanse acteur Gene Hackman stierf. Hij is gekend voor rollen in Bonnie and Clyde (1967), The French Connection (1971), The Conversation (1974), Mississippi Burning (1988), Unforgiven (1992) en The Royal Tenenbaums (2001).

De Franse connectie waarvan sprake is in The French Connection (1971) verwijst naar de heroïnesmokkel tussen de VS, Turkije en Frankrijk in de jaren zestig van de twintigste eeuw. Daar is een heel goede docu over gemaakt door de BBC.

De slotscène van The Conversation (1974)

Maar het is de paranoiathriller The Conversation (1974) die ik het meeste koester. Gene speelt er een afluisteraar die bij het slot van de film doorheeft dat hij zelf afgeluisterd wordt, daarop heel zijn appartement opbreekt en er niet in slaagt de apparatuur te vinden.

Daarop begint onze vervreemde luistervink een eenzame saxofoonmelodie te spelen en dat is het einde van de film.

Ook voor de acteur kwam het einde, naar het schijnt in verdachte omstandigheden. Desalniettemin, rust zacht Gene.

RIP Roberta Flack (1937 – 2025)

In het land van Trump en Musk stierf de Amerikaanse zangeres Roberta Flack.

Ze was bekend voor interpretaties van composities zoals “Killing Me Softly with His Song” (1972) en “Feel Like Makin’ Love” (1974).

“Feel Like Makin’ Love” (1974)

Het is het moment
Dat ik zin heb de liefde met je te bedrijven

–“Feel Like Makin’ Love” (1974)

“Feel Like Makin’ Love” (1974)

“Killing Me Softly” heeft een vreemde tekst van de hand van Norman Gimbel:

Mijn pijn tokkelend met zijn vingers
Mijn leven zingend met zijn woorden
Mij zachtjes doden met zijn lied

–“Killing Me Softly with His Song” (1972)

Flacks naam is verbonden met quiet storm (stille storm) een genre van ballades. Dat doet me dan weer denken aan de flard ‘There’s a quiet storm, and it never felt like this before’ van het nummer “The Sweetest Taboo” (1985) van Sade.

Maar dat doet hier weinig ter zake want rust zacht Roberta.

RIP Gwen McCrae (1943 – 2025)

“90% of Me Is You” (1974)

Gwen McCrae was een Amerikaanse zangeres gekend voor nummers zoals “90% of Me Is You” (1974), “All This Love That I’m Givin'” (1979), “Funky Sensation” (1981) en “Keep the Fire Burning” (1982).

Haar stem doet heel erg denken aan die van de ook al dode Loleatta Holloway.

Ik leerde haar kennen via DJ Spinna die het nummer “90% of Me Is You” draaide dat werd geschreven door de Rabelaisiaan Blowfly. Het is een prachtig lied en zegt:

Mijn hart doet niet meer wat ik wil
Omdat 90% van mij uit jou bestaat

En meer van dat.

Rust zacht Gwen.

RIP Frits Bolkestein (1933 – 2025)

Ik kom gisteren thuis van een etentje bij de ontwikkelingsmedewerkster waar de melomane ook was. Ik had de pas overleden Bolkestein daar even kort vermeld. Meestal wordt die Nederlandse politicus in een adem genoemd met Pim Fortuyn en Geert Wilders en ik vond dat eerst te weinig opmerkelijk om hem een laatste rustplaats in Dodenstad te geven, maar dan check ik mijn bronnen en ik vind de video van het debat tussen Frits Bolkestein en Noam Chomsky van maandagavond 22 mei 1989 in de Nieuwe Kerk te Groningen georganiseerd door het NRC Handelsblad.

Debat tussen Chomksy en Bolkestein van 1989.

Die video zag ik in 2021 voor het eerst. Ik wilde toen het fijne weten van het boek Manufacturing Consent (1988) van Chomsky. Maar dat debat was ik helemaal vergeten. Wat leerde ik toen? Manufacturing Consent beweert dat misdaden door communistische regimes (Cambodia, Centraal Amerika) veel meer persaandacht krijgen dan misdaden van de Verenigde Staten (Oost-Timor). Dat de Amerikaanse media handpoppen zijn van de Amerikaanse elites.

Continue reading →

RIP Mike Ratledge (1943 – 2025)

Joy of a Toy (1968)

Mike Ratledge was een Brits muzikant en medeoprichter van de cultband Soft Machine bij wie hij keyboards en fluit speelde.

Ik vond ooit een foto van Mike samen met een naakte vrouw, de foto was eind jaren zestig genomen op een ‘happening’ van Jean-Jacques Lebel in het Zuiden van Frankrijk, de dag na een opvoering van Het verlangen bij de staart gevat, een stuk dat Picasso in 1941 schreef.

Mike heeft heel wat writing credits op zijn naam staan waaronder die van “Joy of a Toy” (1968), samen met Kevin Ayers, die de titel ervan later zou gebruiken om een onovertroffen elpee te maken.

Van de originele bezetting van Soft Machine leeft alleen Robert Wyatt nog.

Rust zacht Mike.

RIP Marianne Faithfull (1946 – 2025)

Er is maar een nummer van Marianne Faithfull waar ik echt van hou, waarvan het lijkt alsof het voor mij persoonlijk is gemaakt, en dat is “Why D’Ya Do It” (1979).

“Why D’Ya Do It” (1979)

Waarom deed je wat je deed?

Vast werd Marianne tijdens haar 78-jarige leven meer dan eens bedrogen — wie overkwam het nooit? Maar misschien overkwam het Marianne vaker met haar liederlijke levensstijl tijdens de zedenverwildering van de jaren zestig, hobbelend langs de boulevard der gebroken dromen. Hoe het ook zij, toen ze het gedicht “Why D’Ya Do It” (1979) van Heathcote Williams (1941 – 2017) hoorde, wou ze het absoluut op plaat zetten, in haar autobiografie noemt ze het nummer haar Frankenstein.

Continue reading →

RIP Bertrand Blier (1939 – 2025)

In Frankrijk stierf filmmaker Bertrand Blier, gekend voor films zoals Les Valseuses (1974), Buffet froid (1979) and Beau-père (1981).

Les Valseuses

Ik heb het grootste genoegen beleefd aan Les Valseuses (1974). De film volgt twee boefjes (Depardieu en cultacteur Dewaere) op een road trip; ze zien het leven als een supermarkt: ze nemen uit de rekken wat ze willen, stoppen het in hun winkelkar en ‘vergeten’ te betalen. Ze worden vergezeld door Miou-Miou die op haar eigen zoektocht is naar een nog nooit bereikt orgasme. De film zou de hectiek van de seksuele revolutie en de moraal in het post-mei-1968 tijdperk illustreren.

Continue reading →