Arata Isozaki was een Japans architect gekend omwille van gebouwen zoals het brutalistische ‘Oita Medical Hall’ (1959-1960).
Rust zacht Arata.
Tag Archives: RIP
RIP Ruggero Deodato (1939 – 2022)
Ruggero Deodato was een Italiaans regisseur vooral bekend van zijn film Cannibal Holocaust (1980). Geloof het of niet maar ik zag die film ooit in de periode toen ik de Antwerpse videotheken afschuimde op zoek naar films die noch in de bioscoop, noch op televisie vertoond werden.
De film is vreselijk, vooral omdat er een schildpad in geslacht wordt en zes andere dieren.
Rust zacht Ruggero.
RIP Eduard Artemyev (1937 – 2022)
Eduard Artemyev was een Sovjet en Russisch componist vooral bekend voor zijn soundtracks voor de films Solaris (1972) en Stalker (1979).
Rust zacht Eduard.
RIP Thom Bell (1943 – 2022)
Thom Bell was een Amerikaans componist, songschrijver, producer, arrangeur, pianist, en zanger die centraal stond in de ontwikkeling van de Philadelphia soul van de jaren zeventig. Hij was het creatieve brein achter de Delfonics, de Stylistics, en de Spinners.
Je kan hem kennen van composities zoals “Ready or Not Here I Come (Can’t Hide from Love)” (1968), “La-La (Means I Love You)” (1968), “Didn’t I (Blow Your Mind This Time)” (1970), “People Make the World Go Round” (1972), “I’ll Be Around” (1972), and “Can’t Give You Anything (But My Love)” (1975) .
Maar je kan hem ook evengoed helemaal niet kennen natuurlijk want discoproducers zoals ‘Thom Bell, Gamble & Huff, Holland/Dozier/Holland, Jimmy Jam & Terry Lewis, Patrick Adams of Michael Zager’ worden nog altijd gemarginaliseerd, schreef Brian Chin in 1997.
En in 2000 wees David Haslam erop dat ‘het traditionele jaren-zestig-discours bolstaat van de waardeoordelen en het werk van de Velvet Underground verkiest boven dat van Motown, de productievaardigheden van Brian Wilson boven die van Norman Whitfield en de maatschappelijke relevantie van John Lennon boven die van James Brown.’
Rock boven pop dus. En ook rock boven soul en gelijk welk ander genre. Dat is ‘rockisme’.
Nu geloof ik wel dat er sinds die tijd een en ander veranderd is. In 2000 kwamen Frank Broughton en Bill Brewster met hun boek Last Night a DJ Saved My Life en in 2004 kwam Love Saves the Day van Tim Lawrence.
Daarna, of gelijktijdig ermee, kwam het rockisme versus poptimisme debat op gang en kreeg de obsessie met ‘authenticiteit’ een serieuze knauw.
Rust zacht Thom.
RIP Franz Gertsch (1930 – 2022)
Franz Gertsch was een Zwitsers schilder die op grote doeken hyperrealistische schilderijen maakte. Vooral portretten maar ook landschappen. Hij is een van de weinige Europese hyperrealisten. De naoorlogse trend om met fotografische precisie te gaan schilderen vond immers vooral ingang in de Verenigde Staten.
In België zijn drie hyperrealisten het vermelden waard: Roland Delcol, Roger Wittevrongel en Marcel Maeyer.
Vermeer was de oerhyperrealist.
Rust zacht Franz.
RIP Maxi Jazz (1957 – 2022)
Maxi Jazz was een Brits songschrijver, muzikant en zanger vooral bekend als zanger van de groep Faithless die met “Insomnia” (1995) en “Salva Mea” (1995) grote hits scoorden.
Semantisch hebben we hier te maken met een band die zichzelf ‘trouweloos’ of ‘ongelovig’ noemt en die faam bereikte met de hits “God is een deejay”, “Slapeloosheid” en “Red mij”, want dat betekent het potjeslatijn “Salva Mea”.
Het werk van Faithless duikt nergens op in de ‘best of ‘ lijstjes van de critici, niet bij Rolling Stone, niet bij Pitchfork, niet bij NME.
Rust zacht Maxwell.
RIP Terry Hall (1959 – 2022)
Terry Hall was een Brits muzikant en zanger best gekend voor zijn bijdragen aan the Specials en Fun Boy Three.
Fun Boy Three hebben een lied over gekken die het gekkenhuis overgenomen hebben: “The Lunatics (Have Taken Over the Asylum)” maar ik geef u “Faith, Hope and Charity” (1982) uit datzelfde album, waarin men u verzekert dat ieder het zijne verdient, dat geld niet aan de bomen groeit maar baby’s wel van vrouwen komen. Alsof u dat nog niet wist.
Rust zacht Terry.
RIP Mike Hodges (1932 – 2022)
Mike Hodges was een Brits regisseur en schrijver gekend voor het schrijven en regisseren van de op een pulproman gebaseerde film Get Carter (1971).
Get Carter wordt tot de beste Britse films ooit gerekend en is vandaag nog erg genietbaar. Allereerst is er Michael Caine, dan is er het totaal gebrek aan gemoraliseer, de soundtrack van Roy Budd en het snelle monteerwerk van John Trumper.
De film is van 1971 en de seksuele revolutie raast als een sneltrein door Europa. In deze periode lijkt het erop dat je als vrouw geen enkele rol krijgen kon als je niet bereid was je borsten te laten zien: er is Britt Ekland die ingaat op het telefoonseksverzoek van haar vriendje Carter terwijl zijn vrouw in dezelfde kamer waar hij belt zenuwachtig heen en weer aan het schommelen is in haar schommelstoel terwijl ze naar het ongewogen gezicht van haar man kijkt terwijl aan de andere kant Britt in het bed aan het kronkelen is; er is de vrijpartij met Geraldine Moffat; er is de vrouw die verplicht wordt zich te ontkleden vooraleer ze een dodelijk spuitje krijgt; er is het naakte vrouwenlijk dat uit de rivier gevist wordt.
Drugs zijn ook nooit ver weg. Zo druppelt Caine een of ander goedje in zijn neus als hij per trein op zijn bestemming aankomt.
Terwijl deze film niet tot de verkrachtingswraakfilms gerekend wordt, is hij dat wel. De verkrachting wordt hier verzinnebeeld door een pornofilm waar Caine met tranen in de ogen naar kijkt. Hij ziet hoe zijn nichtje (er wordt gesuggereerd dat het wel eens zijn dochter zou kunnen zijn) in een pornofilm ‘genomen’ wordt.
In een bepaalde scène zegt hij daar beschuldigend over tegen diegene die zijn nichtje voor de camera haalde:
‘Wat zou jij ervan gevonden hebben als het jouw nichtje was dat genaaid werd in die film?’
Get Carter (1971)
Hodges regisseerde heel wat meer. Er was Flash Gordon en ook Pulp, die er erg geestig uitziet.
Rust zacht Mike.
RIP Daniela Giordano (1947– 2022)
Daniela Giordano was een Italiaanse actrice gekend voor films als Your Vice Is a Locked Room and Only I Have the Key (1972).
Die titel! Wat een titel. Dat zou zo klinken in het Nederlands: “Uw ondeugd is een afgesloten kamer en alleen ik heb de sleutel”. Het woord ‘ondeugd’ mag hier ook als ‘kink’ gelezen worden en dan luidt de betekenis: ‘jij hebt een bepaalde kink en alleen ik weet — via mijn kink — hoe ik daar moet op inspelen.’ Die kennis, dat is de sleutel.
Ik vermoed wel dat die film ook in Vlaanderen of Nederland uitkwam maar ik weet niet onder welke titel.
In elk geval, zo’n sleutel. Ik wil dat ook.
Rust zacht Daniela
RIP Martin Duffy (1967 – 2022)
Martin Duffy was een Engels muzikant vooral gekend omwille van zijn toetsenspel by Primal Scream (Nl: Oerschreeuw). Je kan hem horen op “Loaded” (1990), het dichtste punt dat Duffy mijn universum nadert.
Dat nummer vond aansluiting bij de acid house en rave scene waar ik wel wat affiniteit mee had. Strikt genomen hadden ze er weinig mee te maken, de mannen van Primal Scream, ze sprongen gewoon op de kar. Maar het waren behoorlijke muzikanten.
Bovendien sampelde dat nummer “Loaded” een flard dialoog uit de film The Wild Angels, en dat was het soort film waar ik nog steeds van hou. Rare B-films. Jeugdcultuurfilms. Van Roger Corman.
“Maar wat willen jullie dan?”
The Wild Angels
“We willen vrij zijn!”
“Vrij zijn om te doen wat we willen doen.”
“We willen ons bezatten.”
“En we willen ons amuseren.”
“En dat gaan we doen.”
“We gaan ons amuseren.”
“We gaan feesten.”
En dat “bezatten” was dan “loaded.”
Daar komt de titel van die song van.
RIP Martin.